- 19 Haziran 2011
- 158
- 114
- 123
Arkadaşlar sağduyulu yorumlarınıza çok ihtiyaç duyduğum bir dönüm noktasındayım..fevri hareket etmemek için defalarca düşündüm,içinden çıkamadım,size sormak istedim..şimdiden fikirleriniz için teşekkürler
Bir yılı aşkın süredir iyi kötü birlikteliğim olan erkek arkadaşımla aynı evi paylaşıyoruz.Onu gerçekten seviyorum ve seven bir kadının yapabileceği tüm maddi manevi ve emek içeren her şeyi yaptığımı,elimi taşın altına tam manasıyla soktuğumu farz edin.
Belirtmem gereken bir diğer önemli husus, iki çocuğu da bizimle birlikte yaşamaya başladı..yaklaşık bir ay oluyor.küçük bir aile gibi görünüyoruz yani..(bu arada ben daha önce hiç evlenmedim ve çocuğum yok.ayrıca lütfen sevgilimin eski eşini yargılamayalım.kendisi tekrar evlendi, mutlu ve bize yansıyan hiçbir sıkıntısı yok.kendisini tanımıyorum.bu nedenle lütfen konuya dahil olmasın)
Mesele şu ki evli gibi aynı evi paylaşmamıza, aile görüntüsü çizmemize rağmen kendisi hiç nikah yapmaktan söz açmıyor.Tabi kadın olarak benim ona evlilik teklif edecek halim yok. Kendisinin fazlasıyla akıllı ve zeki biri olduğunu düşünüyorum.Öyle avrupai fikirli geniş bir adam da değil aslında. Onun hayatındaki duruşumu ve sevgimin mutlaka çoook farkında.
Ama hiç konuşulmasa da bu durum fazlasıyla onurumu kırıyor. Herşeyi bırakıp evden ayrılmayı düşünüyorum.
İnanın beni buraya bağlayan ve tüm yaptıklarımı yapmama sebep olan ona duyduğum derin sevgi..
Ama o böyle davrandıkça sevgisinden emin olamıyor şüphe duyuyorum.inanın aciz biri değilim.ailem mesleğim sosyal çevrem var..ondan tek beklediğim sevgi şefkat anlayış.Ama bu nikah lafının hiç olmaması sevgisini sorgulamama neden oluyor.
Anlattığım tablo size de bunu mu düşündürtüyor, çekip gitme zamanım gelmiş de geçmiş mi? Sonuçta dönüşü olmayan bir bitiş olucak. Bu nedenle çok ince düşünmek istiyorum..Erkek arkadaşım naz kapris kaldıran bir kişilik değil..bu nedenle blöf yapamam..ama artık içimde bir karar vermem ve uygulamam lazım..çünkü canım çook yanıyor..psikologla randevu da ayarladım..çünkü verdiğim kararları uygulayabilecek kararlılığımda sıkıntılar hissediyorum
Bir yılı aşkın süredir iyi kötü birlikteliğim olan erkek arkadaşımla aynı evi paylaşıyoruz.Onu gerçekten seviyorum ve seven bir kadının yapabileceği tüm maddi manevi ve emek içeren her şeyi yaptığımı,elimi taşın altına tam manasıyla soktuğumu farz edin.
Belirtmem gereken bir diğer önemli husus, iki çocuğu da bizimle birlikte yaşamaya başladı..yaklaşık bir ay oluyor.küçük bir aile gibi görünüyoruz yani..(bu arada ben daha önce hiç evlenmedim ve çocuğum yok.ayrıca lütfen sevgilimin eski eşini yargılamayalım.kendisi tekrar evlendi, mutlu ve bize yansıyan hiçbir sıkıntısı yok.kendisini tanımıyorum.bu nedenle lütfen konuya dahil olmasın)
Mesele şu ki evli gibi aynı evi paylaşmamıza, aile görüntüsü çizmemize rağmen kendisi hiç nikah yapmaktan söz açmıyor.Tabi kadın olarak benim ona evlilik teklif edecek halim yok. Kendisinin fazlasıyla akıllı ve zeki biri olduğunu düşünüyorum.Öyle avrupai fikirli geniş bir adam da değil aslında. Onun hayatındaki duruşumu ve sevgimin mutlaka çoook farkında.
Ama hiç konuşulmasa da bu durum fazlasıyla onurumu kırıyor. Herşeyi bırakıp evden ayrılmayı düşünüyorum.
İnanın beni buraya bağlayan ve tüm yaptıklarımı yapmama sebep olan ona duyduğum derin sevgi..
Ama o böyle davrandıkça sevgisinden emin olamıyor şüphe duyuyorum.inanın aciz biri değilim.ailem mesleğim sosyal çevrem var..ondan tek beklediğim sevgi şefkat anlayış.Ama bu nikah lafının hiç olmaması sevgisini sorgulamama neden oluyor.
Anlattığım tablo size de bunu mu düşündürtüyor, çekip gitme zamanım gelmiş de geçmiş mi? Sonuçta dönüşü olmayan bir bitiş olucak. Bu nedenle çok ince düşünmek istiyorum..Erkek arkadaşım naz kapris kaldıran bir kişilik değil..bu nedenle blöf yapamam..ama artık içimde bir karar vermem ve uygulamam lazım..çünkü canım çook yanıyor..psikologla randevu da ayarladım..çünkü verdiğim kararları uygulayabilecek kararlılığımda sıkıntılar hissediyorum
