Boşanan anneler siz neler yaşadınız? Yaşıyorsunuz?

allice

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
8 Mayıs 2014
1.560
1.388
163
Arkadaşlar 34 yaşındayım ve bir çocuğum var. Artık eşimin hakaretlerine, aşağılamalarına dayanamıyorum. Hele bazen sinirini ufacık kızımızdan çıkarmaya kalkıyor. Araya giriyorum, adamla kavga, çocuğu sakinleştir. Yoruldum artık. Ancak benim hiç desteğim yok. Ailem bile göre göre eşime taraf oluyor. "Adam kötü olsa da çocuğun için çekiceksin" diyorlar. "İçki, kumar, karı-kız ayağı yok varsın asabi olsun" diyorlar. Eşim kendisini benden çok üstün görüyor. Oysaki ondan daha iyi bir eğitim aldım, iş yerinde daha iyi konumdayım ve daha çok kazanıyorum.

Boşanmayı düşünüyorum. Fakat yıllarca yaşadığım aşağılanma, layık görülmeme durumu, üstüne yaşımı da ekleyin. Ben de kendimi değersiz, yetersiz görmeye başlamışım ki bir kuvvet kafamı kaldıramıyorum. Evliliğimin geldiği noktada boşanmamak söz konusu değil yine de yapamıyorum, korkuyorum gelecekten, kaygılarım var. Ne olur bana sözlerinizle güç verin.
 
çekemiyor bence eşiniz sizi.

evliyim boşanmadım ama çevremde çok akın çevremde boşananlar çok oldu bilirim az çok kendı ayaklarınız üzerinde duruyormuşsunuz tek yük zaten omuzlarınızda anladığım kadarıyla bir ömür böyle sorun geçer mi bunu ölçüp biçmek gerek
 
Merhaba,


boşanmak zor bir süreç ailenin tüm bireyleri için..

size teselli olacaksa tüm yaşadığınız
yıllarca yaşadığım aşağılanma, layık görülmeme durumu, üstüne yaşımı da ekleyin. Ben de kendimi değersiz, yetersiz görmeye başlamışım
gibi etkenler manevi tazminatın yükselmesini sağlayacaktır..


hayata bir kez geliyorsunuz, önceliğiniz çocuğunuz olmak kaydıyla geleceğe dair planlar yapmak için geç kalmış değilsiniz..
 
Arkadaşlar 34 yaşındayım ve bir çocuğum var. Artık eşimin hakaretlerine, aşağılamalarına dayanamıyorum. Hele bazen sinirini ufacık kızımızdan çıkarmaya kalkıyor. Araya giriyorum, adamla kavga, çocuğu sakinleştir. Yoruldum artık. Ancak benim hiç desteğim yok. Ailem bile göre göre eşime taraf oluyor. "Adam kötü olsa da çocuğun için çekiceksin" diyorlar. "İçki, kumar, karı-kız ayağı yok varsın asabi olsun" diyorlar. Eşim kendisini benden çok üstün görüyor. Oysaki ondan daha iyi bir eğitim aldım, iş yerinde daha iyi konumdayım ve daha çok kazanıyorum.

Boşanmayı düşünüyorum. Fakat yıllarca yaşadığım aşağılanma, layık görülmeme durumu, üstüne yaşımı da ekleyin. Ben de kendimi değersiz, yetersiz görmeye başlamışım ki bir kuvvet kafamı kaldıramıyorum. Evliliğimin geldiği noktada boşanmamak söz konusu değil yine de yapamıyorum, korkuyorum gelecekten, kaygılarım var. Ne olur bana sözlerinizle güç verin.

29 yaşında
çok farklı nedenlerle
senin durumuna geldim
biz çözdük ve devam ettik
ama neler hissettiğini anlıyorum
gelecek kaygısına kapılıyor insan
maaşı da olsa ayağı yere bassada bu böyle oluyor
yaşım olmuş.... diyorsun
bundan sonra nasıl sıfırdan başlarım tedirginliği oluyor
ve birde evlat
:50::50::50:
işte ona hiç kıyılamıyor
:50::50::50:
boşanma kararı enine boyuna tartılmalı
bizim problemlerimiz dediğim gibi çok farklıydı ve çözebildik devam ettik
ama hayatımın 2 senesi senin şuanki halin gibi sürümcemede geçti
:50::50::50::50:
dayılmayacak durumdayım
bıçak kemiğe dayandı diyebiliyormusun
:50::50::50:
çünki o noktaya gelsdiğinde
artık düşünmüyor insan
direk karar veriyor
:50::50::50:
allah yardımcın olsun
 
Arkadaşlar 34 yaşındayım ve bir çocuğum var. Artık eşimin hakaretlerine, aşağılamalarına dayanamıyorum. Hele bazen sinirini ufacık kızımızdan çıkarmaya kalkıyor. Araya giriyorum, adamla kavga, çocuğu sakinleştir. Yoruldum artık. Ancak benim hiç desteğim yok. Ailem bile göre göre eşime taraf oluyor. "Adam kötü olsa da çocuğun için çekiceksin" diyorlar. "İçki, kumar, karı-kız ayağı yok varsın asabi olsun" diyorlar. Eşim kendisini benden çok üstün görüyor. Oysaki ondan daha iyi bir eğitim aldım, iş yerinde daha iyi konumdayım ve daha çok kazanıyorum.

Boşanmayı düşünüyorum. Fakat yıllarca yaşadığım aşağılanma, layık görülmeme durumu, üstüne yaşımı da ekleyin. Ben de kendimi değersiz, yetersiz görmeye başlamışım ki bir kuvvet kafamı kaldıramıyorum. Evliliğimin geldiği noktada boşanmamak söz konusu değil yine de yapamıyorum, korkuyorum gelecekten, kaygılarım var. Ne olur bana sözlerinizle güç verin.

bence kendini değersiz görüyorsan eşin amacına ulaşmış demektir, senin üstün oluşunla hakaret ederek başa çıkıyor demekki o da
toplumdaki bu karı kızı dayağı yok boşanma mantalitesi asıl tam dayaklık
bence eğer geri dönülmez bi konumda olduğunu düşüyorsan şimdi tam zamanı, daha fazla vakit kaybı olmadan
ama önce tüm seçeneklerinin tükendiğine emin ol
 
Allah yardımcınız olsun. Kaç yıllık evlisiniz, çocuğunuz kaç yaşında?
Eşinizin durumu çocuğunuza da zarar veriyor anladığım kadarıyla, yani o mutlu mu bu ailede? Bence en önemli soru bu.
Bir de severek mi evlendiniz,sevginiz devam ediyor mu?
Keşke eşiniz psikoloğa gitse öfkesini kontrol etmeyi öğrense diyecem ama kabul etmiyorlar böyleleri:50:
 
Cevap yazan herkese teşekkür ederim. Çocuğum babasını sevmediğini söylüyor. Daha altı yaşında ve "defolup gitse, hep ikimiz yaşasak diyor". Babası bağırmaya başlayınca "anneme böyle söyleme" diyor. Gel gör ki babayı tüm gün görmesin, kapıda yolunu bekliyor, defalarca arayıp ne zaman geleceğini soruyor. Bir yandan vicdanım el vermiyor, ne de olsa baba diyorum, iyi günleri de var. Zaten o iyi günler olmasa bu iş çoktan biterdi belki.
Psikoloğa gitmiyor. Ona göre ben ve çocuğumuzun gitmesi gerekiyormuş, sorun bizdeymiş.
Yani tek çabalayan benim bir şeyleri düzeltmek adına. Adamsa tüm çabalarımla alay edip gülüyor.
Tüm bunları yaşamama rağmen, ne zaman boşanmayı düşünsem, çocuğumun kapıda babasını bekleyen yüzü geliyor gözümün önüne. Onun mutlu olmasını istiyorum öncelikle.
 
eşiniz psikoloğa gitmek istemiyor olsa da çocuğunuzu mutlaka götürün..

ikiniz birlikte destek alırsanız bu süreci daha kolay ve az hasarla atlatırsınız diye umut ediyorum..
 
eşiniz psikoloğa gitmek istemiyor olsa da çocuğunuzu mutlaka götürün..

ikiniz birlikte destek alırsanız bu süreci daha kolay ve az hasarla atlatırsınız diye umut ediyorum..

öncelikle ilginize teşekkür ederim. hem ben hem de çocuğum psikoloğa gittik zaten. ikisi de sorunun babamızda olduğunu, ilk olarak onun bir psikiyatra gitmesini salık verdiler. daha sonra da aile terapisi önerdiler. Kocam yüzlerine tamam dedi, arkalarından da verdi verişti ve tabiki gitmedi.
 
Arkadaşlar 34 yaşındayım ve bir çocuğum var. Artık eşimin hakaretlerine, aşağılamalarına dayanamıyorum. Hele bazen sinirini ufacık kızımızdan çıkarmaya kalkıyor. Araya giriyorum, adamla kavga, çocuğu sakinleştir. Yoruldum artık. Ancak benim hiç desteğim yok. Ailem bile göre göre eşime taraf oluyor. "Adam kötü olsa da çocuğun için çekiceksin" diyorlar. "İçki, kumar, karı-kız ayağı yok varsın asabi olsun" diyorlar. Eşim kendisini benden çok üstün görüyor. Oysaki ondan daha iyi bir eğitim aldım, iş yerinde daha iyi konumdayım ve daha çok kazanıyorum.

Boşanmayı düşünüyorum. Fakat yıllarca yaşadığım aşağılanma, layık görülmeme durumu, üstüne yaşımı da ekleyin. Ben de kendimi değersiz, yetersiz görmeye başlamışım ki bir kuvvet kafamı kaldıramıyorum. Evliliğimin geldiği noktada boşanmamak söz konusu değil yine de yapamıyorum, korkuyorum gelecekten, kaygılarım var. Ne olur bana sözlerinizle güç verin.

Cnm en cok cocuklar etkilenio bizim karsi komsumuzda esiyle surekli kavga ederdi 4 yasinda kizlari vardi onlar kavgaya basladi mi cocuk kapiyi acip allah ne verdoyse yururdu ben cocugu cevirirdim agacin altinda ole otobus beklio gibi beklerdi

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
 
Cevap yazan herkese teşekkür ederim. Çocuğum babasını sevmediğini söylüyor. Daha altı yaşında ve "defolup gitse, hep ikimiz yaşasak diyor". Babası bağırmaya başlayınca "anneme böyle söyleme" diyor. Gel gör ki babayı tüm gün görmesin, kapıda yolunu bekliyor, defalarca arayıp ne zaman geleceğini soruyor. Bir yandan vicdanım el vermiyor, ne de olsa baba diyorum, iyi günleri de var. Zaten o iyi günler olmasa bu iş çoktan biterdi belki.
Psikoloğa gitmiyor. Ona göre ben ve çocuğumuzun gitmesi gerekiyormuş, sorun bizdeymiş.
Yani tek çabalayan benim bir şeyleri düzeltmek adına. Adamsa tüm çabalarımla alay edip gülüyor.
Tüm bunları yaşamama rağmen, ne zaman boşanmayı düşünsem, çocuğumun kapıda babasını bekleyen yüzü geliyor gözümün önüne. Onun mutlu olmasını istiyorum öncelikle.

Çok üzüldüm durumunuza..Ne kadar zor bir durum...
Çocuğunuz için katlanacaksınız ama nereye kadar...
İnşallah hayırlısı ile iyi bir karar verirsiniz...
 
Back
X