Uzun hikaye. Kaba taslak, son 1 yıl bekar gibiydim. Kendim çalıştım, geçindim. Bir koca, bir baba yoktu ortada. Kocalığını zaten istemiyordum da baba da olamadı. Davayı açtım, babamla kayınpederimi şahit gösterdim. Ailesi Allah korkusu olan insanlardı. Kayınpederim babama "benim kızım olsa bir dakika tutmazdım" diyebildi, düşünün. Hiçbir duruşmaya gelmedi.3. celseye de faks çekmiş, hastanedeyim, raporluyum, bu yüzden katılamıyorum ve ertelenmesini talep ediyorum diye. Ama faks mesaiden sonra ulaştı ve hakim çoktan bizi boşamıştı
Ailemin yanına geldim, işimi buldum, ilerledim. En büyük şansım ailem. İki de kız kardeşim var. Bilerek ayrı eve geçmedim. Oğlum kalabalık bir ortamda büyüdüğü için çok neşeli ve mutlu bir çocuk şükürler olsun ki. Babasıyla geçtiğimiz yıl tanıştı... İskele babası bey bunca yıl usanmadan bana musallat oldu ama oğlunu bir kez bile aramadı, görmedi. TC numaramdan adıma kayıtlı bütün numaraları bulmuş, aramış geri zekalı. Benimkisi ayrı bir vaka, akıl sağlığı yerinde değil, saplantılı. Beni de çok tehdit etti. Ama Allah gücünü veriyor.
Elbette can sıkan yönleri var. Tek endişen çocuğun oluyor. Ya babasıyla ilgili arkadaşları bir şey derse, üzülüyor mu? Aklından ne geçiyor? vb. Ama bizden daha güçlüler keratalar. Çoğu kez bana akıl veriyor oğlum. Hastalığında, sağlığında hep siz olacaksınız. Acillerde kucağımda oğlumla çok geceledim ben de, yalnız. Bu biraz da benden kaynaklandı gerçi. Aile de olsa yük mü oluyorum acaba düşüncesi herkesin aklından geçer. Oğlumla ilgili her şeyi kendim hallettim, kimseden destek almadım, istemedim. Size diyeceğim: siz öyle yapmayın. Gerektiğinde yardım isteyin. Güçlü olmak da bir yere kadar.
Hakkımızda hayırlısı.
