Benim hayatimda biri vardi (anne baba doğurmamiş s.çmiş tarzinda biri) annesi babasi sevmeden evlendirilmiş,babada şiddet var hakaret var ,küfür var... Yine de kadin peşpeşe çocuklar dogurmuş. Küçükken her dayaktan sonra da cocuklarina sarilip 'sizin icin katlaniyorum,sizin icin bu adami cekiyorum' diye ağlarmiş. Cocuklarin omzunda kocaman bir yük 'bizim yüzümüzden annem eziyet çekiyor' ,mutsuz bir aile hayati,üstüne bu yük olma hissi...
Kadin hala kendisini cefakar azize zannediyor. Herneyse aradan yillar gecip cocuklar buyuyup is güc kurunca kadina yalvariyorlar 'birak su adami ayri eve cikalim' peki yillardir cocuklarim icin diyen kadin birakiyor mu?
Hayir :) bu sefer de elli yasimdan sonra millete kendimi mi güldürecem deyip devam ediyor...
Sizin de sonunuz böyle olmaz insallah
Kendi korkakliğinizi lütfen çocuğunuzun omzuna yüklemeyin,onun da psikolojisini bozmayin