ben tekrar konuyu farklı yönden açmış olacağım ama şimdiden yorumlarınız için teşekkürler:)
bir diğer konuda ben boşanma sebebimi tam yazmadım.öyle bir psikoloji içine girmiştim ki eşimin beni bırakmasına rağmen hep benim hatalarım hep benim yüzümden hep ben yaptım öyle diye diye kendimi yedim.hatta burda bile öyle bir yazdım ki doğal olarak tüm yorum yapanlar beni linç etti burda:) ama insan küllerinden doğuyor sanıyorum küçük bir söz küçük bir olay bile insanı kendine getirebiliyor.eşimin hatalarını yayınlamakda doğru gelmedi yalanda değil ama son günlerde öyle şeyler yaşadım ki bende yazmak istedim tekrar siz nediyceksiniz bakalım.
eşimle iki sene önce tanıştık kendisi lise ben lisans mezunuydum.kanser rahatsızlığı vardı.bende dedim herşey allhtan herkes olabilir tamam dedim.evlendik ama aldığı ilaçlardan yan etkilerini hiçbir şekilde araştırmadım.o zamanlar ben her tartışmaya konuşarak sakinlikle başlayan tartışsakta abartmadan öyle biriydim ama bu süre zarfında eşim hep anneciydi.örn; şehirdığına çıkardık daha bavulları bırakmadan bi anneme gidiyim evde olmadığım zamanlarda yemek yaptığımda yemez hep anne,yani kısacası hergün anneye önce uğrar sonra kendi evine gelirdi.tabi bu duruma ben alıştım neyse. bu arada eşimin arabası vardı mesela kendi üzerine değil akrabasının üzerine bunu evlenmeden önce yapmışlardı.benimse tam tersi herşey benim üzerime.yani evlenirken eşimin üzerine bir çöp bile yyapmamıştı bende bunu çok zaman sonra idrak etmiştim.sonra kısa zaman sonra eşim işsiz kaldı.kendisi çalışkan biriydi allh var hiç boş kalmadı ama günlük kazanırdı.benim işim ve kazancım çok iyiiydi. ben akşam çıksam yada bir erkek arkadaşım ile bile konuşsam bu kim napıyosun demzdi.hep sessizdi ama her konuda ben bıcır bıcırdm işten gelince hep ben konuşurdum hep ben evle ilgili bişey alıncaksa yapılcaksa hep ben derdim.kendisine doğum günlerinde bazı bazı zamanlarda mum ışığında yemekler,dağ evlerinde şömine başlarında şaraplı dakikalar hep ayarlarDIM öyle giderdik kendisi tabi bi kere bile hadi kahve içmeye bile gidelim demezdi yani gel desem geliyordu gelme desem gelmiyordu.cinsel anlamdada bir kural gibi hep belirli saatlerde çok fazla yaklaşmaz.ama her konudada özgürdüm neyse ben zamanla tabi kadın olmadığımı hissetmeye başladıktan sonra çıldırdım evet linç etmiştiniz beni hani evden kovmalarım bardak fırlatmalarım ama bu süre içinde yine hiç konuşmazdı ya sen bak bölesin ama bu tarafların hoşuma gitmez boşanırsız demezdi.daha anlatsam o kadar çok şey var ki.. en önemli şey ise çocuk isterdim mesela o hayal bile kurmazdı.zaten bir sene denememize rağmen olmadı.çünkü günlük dört adet ilaç kullanıyordu.neyse biz boşandıkk ve herşeyine kabul etmeme rağmen kendisi gitti dava açtı bende hemen tamam dedim.benim işim kariyerim arabam herşeyim vardi.kendime ev kurdum ailem yanımda neyse ben bir pskolojik travma yaşadım.en son ben kovmuştum evden çünkü.bunun peşine ben bir düştüm dört ay boyunca geceleri gidip arabalarına güzel sözlermi yazmadım.insanlar sevmeyebiliri ayrılmak istemeyebilir ama heryerden beni engelleyip ayrılmıştı.kısacası üzerimden dozer çekirmiştir.neyse telefonuna ulaşamadığım için arkadaşlarımdan aramalarmı dersiniz.mailden aklınıza gelebilecek her yerden yazdım ama dön nolur gibi saçma yazılar değil yani insan evladı okusa heralde dile gelir ya cevap verirdi.yada ne biliyim üzülür geri dönerdi.tabi şunuda söylemeden geçemiycem boşanma sürecinde ben hastanelik olmuştum bilmesine rağmen bir nasılsın bile dememiştir.o kadar ölü taklidi yapmıştı.neyse ortak arkadaşımız var ben geri dönmek istiyorum falan die konuşunca bunlarda gitmişler benim adıma konuşmuşlar adamın tek dediği,bana çok yazıyor,iletişim kurmak istemiyorum,tabiki düzenim bozulduğu için ben de üzgünüm ama o tramvaları yaşamak istemiyorum. işte tek bir söz kendime bir geitrdiki. ya şu hayatta en çok istediğim çocuktan bile vazgeçeçek kadar tekrar olmasını isteyen ben işsiz olduğunu bildiğim halde kabullenen ben.arkadaşımıza tek dediği,aynı tartışmaları yaşamak istemiyorum. ne kadar komik değilmi evet bende yaptım hatalarımı asla saklamam vicdanım buna müsade etmez bi kere ama herşeyini kabullenen ben tartışmalara katlanamıyormuş,bende içimden dedimki gözlerimi kurşuna dizsinler ki daha ben sana yazıp çizersem.sizce bir insanı bu kadar kabullenmek yanlış mı.. kusura bakmayın aşırı uzun yazdım
bir diğer konuda ben boşanma sebebimi tam yazmadım.öyle bir psikoloji içine girmiştim ki eşimin beni bırakmasına rağmen hep benim hatalarım hep benim yüzümden hep ben yaptım öyle diye diye kendimi yedim.hatta burda bile öyle bir yazdım ki doğal olarak tüm yorum yapanlar beni linç etti burda:) ama insan küllerinden doğuyor sanıyorum küçük bir söz küçük bir olay bile insanı kendine getirebiliyor.eşimin hatalarını yayınlamakda doğru gelmedi yalanda değil ama son günlerde öyle şeyler yaşadım ki bende yazmak istedim tekrar siz nediyceksiniz bakalım.
eşimle iki sene önce tanıştık kendisi lise ben lisans mezunuydum.kanser rahatsızlığı vardı.bende dedim herşey allhtan herkes olabilir tamam dedim.evlendik ama aldığı ilaçlardan yan etkilerini hiçbir şekilde araştırmadım.o zamanlar ben her tartışmaya konuşarak sakinlikle başlayan tartışsakta abartmadan öyle biriydim ama bu süre zarfında eşim hep anneciydi.örn; şehirdığına çıkardık daha bavulları bırakmadan bi anneme gidiyim evde olmadığım zamanlarda yemek yaptığımda yemez hep anne,yani kısacası hergün anneye önce uğrar sonra kendi evine gelirdi.tabi bu duruma ben alıştım neyse. bu arada eşimin arabası vardı mesela kendi üzerine değil akrabasının üzerine bunu evlenmeden önce yapmışlardı.benimse tam tersi herşey benim üzerime.yani evlenirken eşimin üzerine bir çöp bile yyapmamıştı bende bunu çok zaman sonra idrak etmiştim.sonra kısa zaman sonra eşim işsiz kaldı.kendisi çalışkan biriydi allh var hiç boş kalmadı ama günlük kazanırdı.benim işim ve kazancım çok iyiiydi. ben akşam çıksam yada bir erkek arkadaşım ile bile konuşsam bu kim napıyosun demzdi.hep sessizdi ama her konuda ben bıcır bıcırdm işten gelince hep ben konuşurdum hep ben evle ilgili bişey alıncaksa yapılcaksa hep ben derdim.kendisine doğum günlerinde bazı bazı zamanlarda mum ışığında yemekler,dağ evlerinde şömine başlarında şaraplı dakikalar hep ayarlarDIM öyle giderdik kendisi tabi bi kere bile hadi kahve içmeye bile gidelim demezdi yani gel desem geliyordu gelme desem gelmiyordu.cinsel anlamdada bir kural gibi hep belirli saatlerde çok fazla yaklaşmaz.ama her konudada özgürdüm neyse ben zamanla tabi kadın olmadığımı hissetmeye başladıktan sonra çıldırdım evet linç etmiştiniz beni hani evden kovmalarım bardak fırlatmalarım ama bu süre içinde yine hiç konuşmazdı ya sen bak bölesin ama bu tarafların hoşuma gitmez boşanırsız demezdi.daha anlatsam o kadar çok şey var ki.. en önemli şey ise çocuk isterdim mesela o hayal bile kurmazdı.zaten bir sene denememize rağmen olmadı.çünkü günlük dört adet ilaç kullanıyordu.neyse biz boşandıkk ve herşeyine kabul etmeme rağmen kendisi gitti dava açtı bende hemen tamam dedim.benim işim kariyerim arabam herşeyim vardi.kendime ev kurdum ailem yanımda neyse ben bir pskolojik travma yaşadım.en son ben kovmuştum evden çünkü.bunun peşine ben bir düştüm dört ay boyunca geceleri gidip arabalarına güzel sözlermi yazmadım.insanlar sevmeyebiliri ayrılmak istemeyebilir ama heryerden beni engelleyip ayrılmıştı.kısacası üzerimden dozer çekirmiştir.neyse telefonuna ulaşamadığım için arkadaşlarımdan aramalarmı dersiniz.mailden aklınıza gelebilecek her yerden yazdım ama dön nolur gibi saçma yazılar değil yani insan evladı okusa heralde dile gelir ya cevap verirdi.yada ne biliyim üzülür geri dönerdi.tabi şunuda söylemeden geçemiycem boşanma sürecinde ben hastanelik olmuştum bilmesine rağmen bir nasılsın bile dememiştir.o kadar ölü taklidi yapmıştı.neyse ortak arkadaşımız var ben geri dönmek istiyorum falan die konuşunca bunlarda gitmişler benim adıma konuşmuşlar adamın tek dediği,bana çok yazıyor,iletişim kurmak istemiyorum,tabiki düzenim bozulduğu için ben de üzgünüm ama o tramvaları yaşamak istemiyorum. işte tek bir söz kendime bir geitrdiki. ya şu hayatta en çok istediğim çocuktan bile vazgeçeçek kadar tekrar olmasını isteyen ben işsiz olduğunu bildiğim halde kabullenen ben.arkadaşımıza tek dediği,aynı tartışmaları yaşamak istemiyorum. ne kadar komik değilmi evet bende yaptım hatalarımı asla saklamam vicdanım buna müsade etmez bi kere ama herşeyini kabullenen ben tartışmalara katlanamıyormuş,bende içimden dedimki gözlerimi kurşuna dizsinler ki daha ben sana yazıp çizersem.sizce bir insanı bu kadar kabullenmek yanlış mı.. kusura bakmayın aşırı uzun yazdım
