- 14 Şubat 2011
- 572
- 221
- 323
- 43
arkadaşlar ne zaman moralim bozulsa kendimi kötü hissetsem sizlerin yazdığı yorumlarla güç buluyorum.
Boşanma arefesindeyim. 4,5 yıllık evliliğim bitiyor. Aldatma şu bu yok. Ama eşimin en ufak tartışmaya dahi tahammülünün olmaması sürekli olarak beni boşanmayla tehdit etmesi ve her tartışmada gidip ailesinde kalması eve gelmemesi buralara kadar getirdi bizi. Şiddet hep vardı ama hep düzelir umudyla alttan alan ben en son olayda artık bu adama dayanamadığımı sonumuzu göremediğimi anladım. Yalnız ve yalnız benim gayretimle devam eden, evliliğin sorumluluklarından kadın olarak yalnız benim sorumlu olduğumu düşünen, kadının hep susması gerektiğini,erkeğine itaat etmesi gerektiğini savunan bir eşe sahiptim. Ben buyum ve kabul ediyorsan böyleyim. etmiyorsan işine gelirse şeklinde evliliği çıkmaza sokan cevaplarla sürdürmeye çalıştığım bir evlilikti.
En son şiddet olayından sonra anlaşmalı olarak boşanmaya davet ettıiğim şahsiyet benim çok yüksek paralar istediğimi beyan etmiş. (ziynetlerimi ve taksitlerini beraber ödediğimiz evin katılım bedeliydi yüksek bulduğu)
Şu anda çekişemliye dönüşen davamın resmi işleriyle uğraşıyorum hakkımı almak için.
Belki inanmayacaksınız ama ben bu adamı neden çektim ki bu kadar zaman, neden bunca sene uzattım ki diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Çok şükür ki huzurlu ve iyi bir işim var, ailem sonuna kadar destekçim. 1,5 aydır yüzünü bile görmüyorum. Artık onun umursamaz, beni her zaman yok sayan, sevgisinden ve ilgisinden yoksun bırakan bir adamla neden daha önce boşanmadığımı anlamıyorum. İçimdeki huzuru ve zaman zaman zihnimi saran mutluluğu anlatamam. Meğer ben o yokken daha iyi hissediyormuşum. Bunun yanı sıra vicdanen de çok rahatım. Evliyken buraya tartışmalarımızı yazdığımda, cevap vermediğimi okuyan arkadaşlar nasıl başardığımı sorarlardı. Evet pek cevap vermezdim. Hep alttan alırdım. Demek ki alttan almakta bi yere kadarmış..
Size özellikle boşanan arkadaşlara sorum şu; her ne kadar kendimi tahminimden de iyi hissetsem de, zaman zaman engel olamadığım, bir gelecek kaygısı sarıveriyor zihnimi. Acaba ben hep böyle tekmi kalırım, hiç çocuğum olmazmı, hiç kendi aileme sahip olamazmıyım gibi gibi..bir sürü soruların içinde buluyorum kendimi.(çocuğum yok 30 yaşındayım)Özellikle boşanan arkadaşlara sorum;
Kendimi bu kadar iyi hissetmem normal mi?
Bu gelecek kaygısı beni zamanla daha mı çok yorar?
okuyan arkadaşlara çok teşekkür ederim...
Boşanma arefesindeyim. 4,5 yıllık evliliğim bitiyor. Aldatma şu bu yok. Ama eşimin en ufak tartışmaya dahi tahammülünün olmaması sürekli olarak beni boşanmayla tehdit etmesi ve her tartışmada gidip ailesinde kalması eve gelmemesi buralara kadar getirdi bizi. Şiddet hep vardı ama hep düzelir umudyla alttan alan ben en son olayda artık bu adama dayanamadığımı sonumuzu göremediğimi anladım. Yalnız ve yalnız benim gayretimle devam eden, evliliğin sorumluluklarından kadın olarak yalnız benim sorumlu olduğumu düşünen, kadının hep susması gerektiğini,erkeğine itaat etmesi gerektiğini savunan bir eşe sahiptim. Ben buyum ve kabul ediyorsan böyleyim. etmiyorsan işine gelirse şeklinde evliliği çıkmaza sokan cevaplarla sürdürmeye çalıştığım bir evlilikti.
En son şiddet olayından sonra anlaşmalı olarak boşanmaya davet ettıiğim şahsiyet benim çok yüksek paralar istediğimi beyan etmiş. (ziynetlerimi ve taksitlerini beraber ödediğimiz evin katılım bedeliydi yüksek bulduğu)
Şu anda çekişemliye dönüşen davamın resmi işleriyle uğraşıyorum hakkımı almak için.
Belki inanmayacaksınız ama ben bu adamı neden çektim ki bu kadar zaman, neden bunca sene uzattım ki diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Çok şükür ki huzurlu ve iyi bir işim var, ailem sonuna kadar destekçim. 1,5 aydır yüzünü bile görmüyorum. Artık onun umursamaz, beni her zaman yok sayan, sevgisinden ve ilgisinden yoksun bırakan bir adamla neden daha önce boşanmadığımı anlamıyorum. İçimdeki huzuru ve zaman zaman zihnimi saran mutluluğu anlatamam. Meğer ben o yokken daha iyi hissediyormuşum. Bunun yanı sıra vicdanen de çok rahatım. Evliyken buraya tartışmalarımızı yazdığımda, cevap vermediğimi okuyan arkadaşlar nasıl başardığımı sorarlardı. Evet pek cevap vermezdim. Hep alttan alırdım. Demek ki alttan almakta bi yere kadarmış..
Size özellikle boşanan arkadaşlara sorum şu; her ne kadar kendimi tahminimden de iyi hissetsem de, zaman zaman engel olamadığım, bir gelecek kaygısı sarıveriyor zihnimi. Acaba ben hep böyle tekmi kalırım, hiç çocuğum olmazmı, hiç kendi aileme sahip olamazmıyım gibi gibi..bir sürü soruların içinde buluyorum kendimi.(çocuğum yok 30 yaşındayım)Özellikle boşanan arkadaşlara sorum;
Kendimi bu kadar iyi hissetmem normal mi?
Bu gelecek kaygısı beni zamanla daha mı çok yorar?
okuyan arkadaşlara çok teşekkür ederim...
