Günaydın arkadaşlar, uzun zamandır sıkıntılarım var sizleri hep okuyordum ama yazamıyordum.Dillendirmeye çekiniyordum. Eşimle 2009 yılında evlendik.İlk bir yıl güzeldi.Maddi anlamda bir sıkıntımız yoktu çok şükür.Ben şu an 39 eşim 43 yaşında.Aileler de şahane, kimse birşeyemize karışmadı.Sonrasında ne oldu bilmiyorum.Eşim uyuyamıyorum deyip yataklarımızı ayırdı.Küçük bir odamız vardı orada uyumaya başladı.Ayda yılda bir yatağa gelir oldu.Yemeklerimizi de ayırdı.Ayrı sofralarda yemek yemeye başladık.3,5 yıldır da bu şekilde.Kahvaaltılar ayrı, yataklar ayrı.Eve gelir sadece merhaba, merhaba.Ben konu bulmaya çalışırım.Kısa ve keskin evet, hayır, bilmiyorum ve farketmez şeklinde cevaplar verir.Onu tanımıyorum resmen.Öncesinde 2 yıl çıkmamıza rağmen...
Eskiden de konuşmazdı ama az da olsa ilgilenirdi.Şaka falan yapardı.Ne hissetiğini bilmiyorum.Hep suskun, kırgın ve kızgın.Küser sürekli, konuşmaz neye küstüğünü dahi bilmem.Beni hiç aramaz, merak etmez,sormaz.Hatırımı sormaz.Şakalaşmaz.Hep bir duygusal duvar var karşımda.Ben bazen yatağına giderim üfleyip, püfleyip sinirlenir.Gururum kırılır kalkar giderim.Son aşamada artık ben selam vermezsem,selam bile vermez olmuştu.Arkadaşları ile konuşur, güler.
Eve gelince bilgisayarın başına geçer.Photoshopla ilgileniyor onunla uğraşır.Birşeyler yapalım.Hayır.Kahvaaltıya gidelim.Hayır.Tatil?Hayır.Yemek yaparım bazen yer, bazen yemez.Çoğunlukla çöpe gider yaptıklarım.
Aynı evi paylaşan iki yabancı olmuştuk tek kelime konuşamayan iki insan.ben eşyalarımı topladım.Babaevine döndüm.Benim ikinci evliliğim.10 Şubatta evden ayrıldım.
Boşanmak istiyordum.Ama caymak üzereyim sanki.Lütfen bana yol gösterin.Doğru mu yapıyorum?Şiddet yok.Ama psikolojik baskı had safhada.Kendimi sığıntı gibi hissediyordum artık evde.Yanlış birşey konuşsam kızacak diye korkuyordum.Bazende kızmazdı ama cevap vermezdi.Birşeyi iki defa soramazdım.Öyle bir kural koymuştu.
İkimizde mutsuzduk ama şimdi uzaklaşınca şu saçma acabalar kafama doluştu.Caymamam için bana destek olun lütfen...
Eskiden de konuşmazdı ama az da olsa ilgilenirdi.Şaka falan yapardı.Ne hissetiğini bilmiyorum.Hep suskun, kırgın ve kızgın.Küser sürekli, konuşmaz neye küstüğünü dahi bilmem.Beni hiç aramaz, merak etmez,sormaz.Hatırımı sormaz.Şakalaşmaz.Hep bir duygusal duvar var karşımda.Ben bazen yatağına giderim üfleyip, püfleyip sinirlenir.Gururum kırılır kalkar giderim.Son aşamada artık ben selam vermezsem,selam bile vermez olmuştu.Arkadaşları ile konuşur, güler.
Eve gelince bilgisayarın başına geçer.Photoshopla ilgileniyor onunla uğraşır.Birşeyler yapalım.Hayır.Kahvaaltıya gidelim.Hayır.Tatil?Hayır.Yemek yaparım bazen yer, bazen yemez.Çoğunlukla çöpe gider yaptıklarım.
Aynı evi paylaşan iki yabancı olmuştuk tek kelime konuşamayan iki insan.ben eşyalarımı topladım.Babaevine döndüm.Benim ikinci evliliğim.10 Şubatta evden ayrıldım.
Boşanmak istiyordum.Ama caymak üzereyim sanki.Lütfen bana yol gösterin.Doğru mu yapıyorum?Şiddet yok.Ama psikolojik baskı had safhada.Kendimi sığıntı gibi hissediyordum artık evde.Yanlış birşey konuşsam kızacak diye korkuyordum.Bazende kızmazdı ama cevap vermezdi.Birşeyi iki defa soramazdım.Öyle bir kural koymuştu.
İkimizde mutsuzduk ama şimdi uzaklaşınca şu saçma acabalar kafama doluştu.Caymamam için bana destek olun lütfen...