Evlilikle hiç alakası olmayan bir 6 yıl geçirdim. Eşim neredeyse her gün bağıran karışıklı muhabbet ederken bile bir anda kendisini dinletmek için yine yüksek sesle bağırıp etrafındaki hiç kimseyi konuşturmayan biriydi. Öfke kontrolü olmayan bir küçük aksilikte birşeyin bozulması birşey dökülmesi vs gibi çok sinirlenen eşyalara vuran biriydi. Öyle bir bağırırdı ki insan cinayet oluyo falan zanneder elim ayağım titriyordu korkudan hiç konuşmadan gece yatağımda sessizce ağlardım. Birkaç kere bana tokat attığı da oldu ilk zamanlar. İşe gitmeyi de sevmez işinde de problem yaşardı. Ayrılma sürecindeyim evlilik falan değil zaten benimki ama korkuyorum yalanlarından birşeyler yapmasından tek başına hayat kurmaktan. Şu an anne evimdwyim. Çok küçük bir evde sıkış tepişiz. Hiçbir eşyamı getiremesim. Birkaç kıyafet çocuğun oyuncakları dışında. Annemleriok seviyorum kendime gelmeye başladım ruh gibiyimişüm orada. Ama bazsn çocuk yaramazlık yapınca git baban baksın diyorlar çok canımı sıkıyor anlatamadım bir türlü bunu da yaramazlık yapmasım diye söylüyorlar yoksa böyle birşeyi asla istemezler. Bir de üzülüyorum çocuğun ne dolabı ne yatağı çoğu oyuncağı orda kaldı nasıl yapıcam bilmiyorum. Ayrı ev sıfırdan eşyalar nasıl olur bilmiyorum. O evden eşyaları boşanma gerçekleşince polisle alabiliyormuşum ama şehir uzak kolilemeö gerekecek polis benim başımda mı bekleyecek saatlerce bilmiyorum nasıl olacak