- 15 Eylül 2013
- 1.792
- 3.022
- 408
- 35
Merhaba Hanımlar,
Eşimle 4 yıllık evliliğimiz sonunda boşanmaya karar verdik, tabi bu durumda aile, eş, dost, akraba vs dahil olup düzeltmeye çalışıyorlar haklı olarak (2,5 yaşında bir kızımız var). Boşanma sebebi olarak net bir şey yok, bir sürü sebeplerimiz var ama sırf kavgalı ayrılmayalım diye detaya girmiyoruz, kimseye de detaylı bir şeyler anlatmıyoruz. Ama nedense insanlar çok fazla sıkıştırıyorlar ve bunu beni rahatsız ediyor, hatta eşimi anlaşmalı ayrılığa ikna etmişken aklını kurcalayacaklar diye de korkuyorum.
Asıl sorunum şu; çok sevdiğim büyüklerimle konuşurken, beni boşanmamaya ikna etmek için ürettikleri (aslında olumlu ve yapıcı) fikirlerin hiçbiri beni etkilemiyor, hiçbir sebep beni boşanma fikrinden alıkoymuyor. "geçmişteki güzel günleri, kızınızla yaşayacağınız güzel günleri düşün" vs vs cümleleri beni şöyle alıp düşüncelere bile sevk etmiyor. O kadar hafif, mutlu ve kararlıyım ki.. Ama neden bu kadar hissedemediğimi, diğer boşanan bir çok kadın gibi oturup ağlayamadığımı anlayamıyorum. Şok mu yaşıyorum, ne yaptığımın farkında mı değilim, yoksa gerçekten uzun zamandır bu duygusal rahatlığı yaşayamamış olduğumdan mı?
Ayrılmış yada bu durumu yaşamış arkadaşlarımdan düşüncelerini bekliyorum, kendimle yüzleşmem lazım sanırım.
Eşimle 4 yıllık evliliğimiz sonunda boşanmaya karar verdik, tabi bu durumda aile, eş, dost, akraba vs dahil olup düzeltmeye çalışıyorlar haklı olarak (2,5 yaşında bir kızımız var). Boşanma sebebi olarak net bir şey yok, bir sürü sebeplerimiz var ama sırf kavgalı ayrılmayalım diye detaya girmiyoruz, kimseye de detaylı bir şeyler anlatmıyoruz. Ama nedense insanlar çok fazla sıkıştırıyorlar ve bunu beni rahatsız ediyor, hatta eşimi anlaşmalı ayrılığa ikna etmişken aklını kurcalayacaklar diye de korkuyorum.
Asıl sorunum şu; çok sevdiğim büyüklerimle konuşurken, beni boşanmamaya ikna etmek için ürettikleri (aslında olumlu ve yapıcı) fikirlerin hiçbiri beni etkilemiyor, hiçbir sebep beni boşanma fikrinden alıkoymuyor. "geçmişteki güzel günleri, kızınızla yaşayacağınız güzel günleri düşün" vs vs cümleleri beni şöyle alıp düşüncelere bile sevk etmiyor. O kadar hafif, mutlu ve kararlıyım ki.. Ama neden bu kadar hissedemediğimi, diğer boşanan bir çok kadın gibi oturup ağlayamadığımı anlayamıyorum. Şok mu yaşıyorum, ne yaptığımın farkında mı değilim, yoksa gerçekten uzun zamandır bu duygusal rahatlığı yaşayamamış olduğumdan mı?
Ayrılmış yada bu durumu yaşamış arkadaşlarımdan düşüncelerini bekliyorum, kendimle yüzleşmem lazım sanırım.
