Merhaba herkese. Yoğun psikolojik baskı, ara ara fiziksel siddet iceren, aynı zamanda sevilip korunduğumu da hissettiğim (nasıl oluyorsa anlamıyorum) bir evlilikten cıktım. Eşimin baskı ve hakaretlerine devam etmesi uzerine (uzlasmasını beklemistim) , hemen işlemlere başladım. O da bunu kaldıramadı ve tamamen bittik. Uzun zamandır kendimi sorguluyorum, hata mı ettim, erken mi davrandım, duzelir miydi... artık bunları dusunmekten yuzum gulmez oldu. Sanki hayatım kararmış bitmiş gibi. Toplum baskısı da var tabi ki, karsı taraf alttan almayınca ben sorunluymusum gibi bakıyorlar. Ya da ben öyle hissediyorumdur bilmiyorum. Yakınımın tavsiyesiyle terapiye başladım her seyi anlattım. Terapistim ‘evet ayrılık kararı almadan önce bir danışmana gorunseniz iyi olabilirdi, olumlu sonuclanabilirdi’ dedi. Ben zaten kafamdaki sorularla artık yasayamadığım için terapiye gittim, boyle bir cevap alınca da cok uzuldum. Bir de ‘ artık gecmisi bırakalım ve kolaylastırıcı ol, anlasmaya bakıp bir sey talep etmeden bosanma sürecini bitir bence’ dedi. Terapistimin dedikleri sizce doğru mu? Evet cekismeli bosanma olayından cok rahatsızım, hakkımı talep etmiş olmak bile beni rahatsız ediyor. Zaten karsı taraf da ‘ne yuzle istiyorsun, sana şöyle şöyle iyilik yaptım, hicbir hakkın yok, bırakıp giden sensin’ diye bir yandan bastırıyor. Almazsam ilerde pişman olur muyum sizce? Onu danısmana götürmeyerek hata mı yaptım? Huzura kavusmak için ben ne yapacağım
