Merhabalar herkese. Direkt konuya gireyim kimseyi sıkmadan. Bir bebeğim var ve boşanıyorum. Eş kişisi hayatımda gördüğüm en merhametsiz en vicdansız kişi. Bebeğimiz umrunda bile değil. Sorsanız en ilgili en düşünceli baba. Ama çocuğu aylarca görmese de olur. Ben görsün diye araya insan sokarım, o sormadan fotoğraf video atarım. Bizi hak etmediğini bildiğim halde boşanıyor olmam beni çok ama çok etkiliyor. Asla değer sevgi,görmediğim bir evlilik olmasına rağmen yine de bazen çok mutsuz bezgin biri oluyorum. Çocuğum için de en hayırlısı bu ama çocuğuma sarılıp öperken bile ağlayasım geliyor. Çocuğum bunları hak etmedi. Babası tarafından da değer gören sevilen uğruna çaba gösterilen bir bebek olabilirdi. Burada gerçekten çok seviliyor dayıları, dedesi herkes çok seviyor. En çokta bebeğime üzülüyorum. Acaba yoksunluk çeker mi millete heves eder mi diye. Babası başka şehirde. Özgür yaşamından vazgeçemedi. Ailem çok şükür arkamda. Şimdilik mahkeme süreçleri için henüz çalışmaya başlamadım. Bu durumda beni etkiliyor tabii. Sanki böyle artık kimse beni sevmeyecek hep yalnız kalacakmışım. Herkes çok mutlu ben çok mutsuzum gibi geliyor. Birilerinin geçecek demesine çok ihtiyacım var. Hepinize teşekkürler şimdiden.