Merhaba,
Eşimle ana sebep kumar ve biraz da toksik ilişki sebebiyle boşanma sürecindeyim.
Yaklaşık 3 haftadan beri aile evinde yaşıyorum artık.
Ailemle ilişkim iyidir, 1 de kız kardeşim var evde, benden küçük.
Boşanma konusunda en ufak bir tereddütüm yok, eşimi özlemiyorum ve pek düşünmüyorum artık.
Ama buna rağmen, sanırım alışkanlıklar ve rutinlerimizden kaynaklı ara ara çok garip hissediyorum. Eşim en yakın arkadaşımdı aynı zamanda. Bazı rutinleri ve bir eş ile yuvadaki o sıcaklığı ve sohbeti özlüyorum.
Ailemle mesela sohbet seviyem daha farklı, eşimle gün sonunda eve gelip birbirimize anlatırdık günü ve birbirimizi dikkatle dinler yorumlar yapardık.
Ailemle bunun biraz eksikliğini hissediyorum. Eş sonuçta seninle aynı kuşak, benzer yaşlar, daha benzer iş hayatı. Aileyle sohbet ederken aynı şey olmuyor, eşinle olduğu gibi daha şeffaf, daha sıcak, daha dikkatli dinlemeler, daha derin sohbetler olmuyor sanki.
Sanırım o yuva hissiyatini bir kere hissettiğim için bunun boşluğunu hissediyorum şuanda. Hem sosyal hem evcimen biriyimdir, ev ortamını severim ve evliliği de sevmiştim. Anlaştığın bir insanla evlendiğinde, o insan en yakın arkadaşın oluyor aynı zamanda. Çok şükrederdim bazen, kendi kendime derdimki eşimle anne baba kardeşimden, arkadaşlarimdan daha yakın bir sohbetim var, beni daha iyi anlıyor.
Kumar ve toksik ilişki de bu evliliğin negatif yanlarıydi tabiki. Bunlardan kurtulduğum için çok mutluyum.
Karmakarışık hisler içindeyim. Bir gün kendimi çocuksuz erken yaşta ayrıldım diye mutlu hissediyorum, bir gün bu anlattıklarım nedeniyle hüzünlü.
Bazı arkadaşlarımın ilişkilerinde eşleriyle pek sohbet edemediğini görüyorum, biraz mantik evliliği gibi sanki ya da evlenmek için evlenmek gibi geliyor bana evlilikleri.
Benim eşimle sohbet muhabbetim iyiydi (belki de abartiyorum zaten olmasi gereken normal bir şey bu), bir daha evlenirsem yine o eş ve yuva sıcaklığı, yine samimi, gerçek sohbet edebileceğim bir eşim olacak mı diye de düşünüyorum.
Eşimle ana sebep kumar ve biraz da toksik ilişki sebebiyle boşanma sürecindeyim.
Yaklaşık 3 haftadan beri aile evinde yaşıyorum artık.
Ailemle ilişkim iyidir, 1 de kız kardeşim var evde, benden küçük.
Boşanma konusunda en ufak bir tereddütüm yok, eşimi özlemiyorum ve pek düşünmüyorum artık.
Ama buna rağmen, sanırım alışkanlıklar ve rutinlerimizden kaynaklı ara ara çok garip hissediyorum. Eşim en yakın arkadaşımdı aynı zamanda. Bazı rutinleri ve bir eş ile yuvadaki o sıcaklığı ve sohbeti özlüyorum.
Ailemle mesela sohbet seviyem daha farklı, eşimle gün sonunda eve gelip birbirimize anlatırdık günü ve birbirimizi dikkatle dinler yorumlar yapardık.
Ailemle bunun biraz eksikliğini hissediyorum. Eş sonuçta seninle aynı kuşak, benzer yaşlar, daha benzer iş hayatı. Aileyle sohbet ederken aynı şey olmuyor, eşinle olduğu gibi daha şeffaf, daha sıcak, daha dikkatli dinlemeler, daha derin sohbetler olmuyor sanki.
Sanırım o yuva hissiyatini bir kere hissettiğim için bunun boşluğunu hissediyorum şuanda. Hem sosyal hem evcimen biriyimdir, ev ortamını severim ve evliliği de sevmiştim. Anlaştığın bir insanla evlendiğinde, o insan en yakın arkadaşın oluyor aynı zamanda. Çok şükrederdim bazen, kendi kendime derdimki eşimle anne baba kardeşimden, arkadaşlarimdan daha yakın bir sohbetim var, beni daha iyi anlıyor.
Kumar ve toksik ilişki de bu evliliğin negatif yanlarıydi tabiki. Bunlardan kurtulduğum için çok mutluyum.
Karmakarışık hisler içindeyim. Bir gün kendimi çocuksuz erken yaşta ayrıldım diye mutlu hissediyorum, bir gün bu anlattıklarım nedeniyle hüzünlü.
Bazı arkadaşlarımın ilişkilerinde eşleriyle pek sohbet edemediğini görüyorum, biraz mantik evliliği gibi sanki ya da evlenmek için evlenmek gibi geliyor bana evlilikleri.
Benim eşimle sohbet muhabbetim iyiydi (belki de abartiyorum zaten olmasi gereken normal bir şey bu), bir daha evlenirsem yine o eş ve yuva sıcaklığı, yine samimi, gerçek sohbet edebileceğim bir eşim olacak mı diye de düşünüyorum.