Merhaba , ayrılma sebepleriniz neler siz mi istediniz ayrılmayı ve his duygu besliyor musunuz bunlar önemli bence.
Ayrılmayı ben istedim davayıda ben açtım. His olarak nefret bile duymayacak kadar nötrdüm kurtulmak istedim sadece.
Üzüldüğüm tek şey çok genç olmam ve toplumda evlenmiş ayrılmış kadın olmamdı. Bulunmak istemediğim hiçbir ortamda bulunmadım, kimseye açıklama yapmadım, anlatmadım ayrılık kararından sonra ailemin yanına geçmiştim eve istemediğim misafir bile gelse çıktım evden dışarda kahve içtim.
Gerçekten istemediğim için üzülmedim. Hep iyi düşündüm, iyi olacağına inandım. Boşanma davasının olduğu gün seni hiç bu kadar mutlu görmemiştim dedi hatta. Makyajımı yaptım kıyafetlerimi ayarladım oraya bile dik gittim.
Sebeplerin ne bilmiyorum ama değmiyor bence kendini yemeye. Şimdi çok mutluyum çok huzurluyum Allaha şükürler olsun diyorum.
Kısa bile olsa uzaklaşın, günü birlik tatile gidin, başka şehirler görün, yeni insanlar tanıyın ve bu konuyu kendinize hatırlatmayın derim