- 5 Mart 2017
- 1.773
- 2.009
Demek birgün ben de yazacakmışım bunu. :) Başkalarının konularını okurken bana çok uzak gelirdi bu düşünce ama gerçek bu. Boşanmak istiyorum. Sebep ise anlaşamamak. Bir narsistle evliymişim. O kadar seviyordum ki ben bile uzun zaman konduramadım. Yaptığı psikolojik baskılar ve psikolojik şiddet iş stresindendir geçim stresindendir düzelince geçer dedim hep. Ama son bir yıldır zengin bile olsak onun davranışlarının değişmeyeceğini anladım. Sorun maddi yetersizlik değil onun karakteriydi. Benim bir diplomam henüz yok ama kafamda elbette bir meslek sahibi olmak hala var. Grafik tasarımla ilgileniyorum, grafik tasarımcı olan bir arkadaşımdan öğrenmeye çabalıyorum ve ilerliyorum da. Web'de tasarımları sergileyip satılmasını sağlayan bir platforma üye olup para kazanmak istiyorum arkadaşım gibi. Hedefim bu. Bu işi eşim de yapıyor bu arada. Mesela birşey öğrenip uyguluyorum nasıl olmuş diyorum, sözlü olarak iğrenç olmuş demese de o yüz mimikleriyle anlatıyor zaten. Eksikler var ama başlangıç için gayet iyi olmuş başaracaksın diyerek motive etmek yerine eleştiriyor. Neyi başarmaya çalışsam motivasyonumu düşürdü bu zamana kadar. Bana hep sınırlar çiziyor. Ve tabii ki tek sorun bunlar değil bunlar en basiti. Eski halimle şimdiki halimi kıyasladığımda ben kahroluyorum. Bakımsız, çirkin görünüyorum aynaya bakmak istemiyorum. Neden mi? Eşim makyaj sevmiyor. Makyaj yapmamı engellemiyor ama makyaj yaptığımda alay ediyor resmen. Komik görünüyormuşum. Makyaj yapan herkes ezilmiş komikmiş kendine güvenmiyormuş falan. O bana böyle psikolojik baskı yaptıkça makyaj yapmaktan vazgeçtim. Biliyorum nasıl iyi hissediyorsam öyle görünmeliyim o yüzden de kızlar ben çok sıkıldım. Adama süslensen iltifat yerine alay ediyor, süslenmesen de faydası yok. Kadın olduğumu hissettirmiyor bana. İltifat sıfır. Herşeyin doğrusu kendisi, en iyi kendisi bilir. Zıt bir fikir ortaya atılınca sadece muhalefet olmak için konuşmakla suçlar. Her daim karşı tarafı tiye alır. Geçmişte yaptığı ya da söylediği birşeyi hatırlayınca reddedip karşı tarafın üstüne atar. 4 buçuk yıl boyunca zilyon kere kavga ettik bir gün tartışmazsak diğer gün kavga gürültü, ama benden toplasan 1 defa özür dilemiştir. ben herzaman hatalarını kabul eden bir insanım bundan gocunmam düzeltmek için çabalarım. Ama o asla kendine toz kondurmaz asla düzeltmek için çabalamaz çünkü hep beni suçluyor. Çok sıkıldım zaman geçmiyor ömür geçmiyor psikolojim çok bozuk, durup durup ağlıyorum hep. Bir kızım var 3 yaşında, bu halde bu kafayla ben nasıl çocuk yetiştireceğim? Beni böyle zayıf görüp özgüvensiz yetişsin istemiyorum. Çocuğuma böyle örnek olmak istemiyorum. Şuan elimden gelen tek şey tasarım işiyle uğraşmak ama boşanırsam bu işle uğraşabileceğim bir bilgisayara sahip değilim. Boşanmak istiyorum ama istemek yetmiyor, nereye gideceğim? Ailemle kafa yapılarımız çok zıt, çocuğumu orada onların müdahalesiyle yetiştirmek kesinlikle istemiyorum. Aileme bir kez gidersem bir daha çıkamam o evden. Bırakmazlar. Kendi ayaklarım üstünde durmama izin vermezler. Her şeyime müdahale ederler. Ne yapmam lazım bana akıl verin. Hatalıyım bu hayatı ben seçtiğim için hata bende. Ama ben hatalarımın fazlasıyla bilincindeyim, yaşayarak acısını çekiyorum. O yüzden yarama tuz basıp eleştirmek yerine nasıl yeni bir sayfa açarım bana yol gösterin. 
o bana muhtaç olsun ben ona degil 
