Merhaba kızlar. 4 yıllık evliyim. Görücü usulu uzaktan akraba evliliği yaptım ailemin çok istemesi üzerine. Çok derin ve hassas konular var onlara girmiycem. Kabul ettim işte bi şekilde evlenmeyi, yada ettirdiler diyim. Asla ama asla anlaşamadım. Ne kendisiyle ne ailesiyle. Ailesinden boşanamayan bir erkek. Evimizin maddi madevi herşeyi ailesi yapıyor. Evle kendisinin alakası yok. Büyümemiş bir erkek çocuğu. Adam markete gitse yolda annesi görse ah oğlum vah oğlum ne isin var markette ben yaparım size alısverıs diyor. Bu kafadalar. Sacma bi muhafazakar hayatları var. Dinle alakaları çok yok, ama yaşam tarzları öyle. Aksam cıkmazlar, kadın tek cıksa bi ton laf, arkadaslarım gelse,gezsek laf, Askılı sort giyilmezmis evlenince bilmem ne. Bide hurafeliler. Batıl ınancları cok yuksek. Lohusayken resmen hayatı zehir ettiler, boklu bez atılmaz, aynaya bakma, karanlıkta yatma, tek olma, kapıyı sen açma ay daha bi ton sey. Uzaktan akrabayız ama benim aile kültürümle alakaları yok. Görümcem liseye gitmek istedi kızı okutmadılar dışardan okursun dediler. Ki kızı bu zamana kadar hayatında tek basına dısarı bile cıkartmamıslar. Eşimde iste ailesinden gördüğü gibi yasamakta. Kendi mağaralarından cıkmıyolar, yozlaşmamışlar. Para var mesela yani durumları iyi kötü değil. Ama harcamayı bilmiyorlar. Ne bi gezme kültürleri var ne tatil ne bi sosyal aktivite ne alısverıs. Ot gibi yasıyolar dedikleri tek sey karınımız tok Allaha sukur baska bıseyede gerek yok. Evden hıc cıkmıyolar, kımseyle gorusmuyolar. Herkesle küsler. Tek yaptıkları evde yemek yapmak,tv izlemek. Bende bu hayatının tam tersini yasadım. Gayet sosyal arkadas cevresi olan bi üniversite hayatı iş hayatı hepsini yasadım. Ben onları yadırgayınca bide onlar bana laf sokuyor senin hayatın cok iyidi ya diye. Eşim ilgisiz. Ailesiyle aram iyise dünyalar onun. Ama kötüyse hayat zehir. Varlığıyla yokluğu bir. Evde eksik olsa onu arasam annesini arar ona söyler. Evde bısey bozulsa babasını arar ona söyler. Fatura gelse direkt babasına atar. Ve banada pinti. Ailesi bana arada harclık veriyor dusunun. Ve ben aslında direkt bosanıcaktım evlendiğim gibi. Ama olmadı ailem yanaşmadı biraz zaman tanı düzelirler öyle olur böyle olur. Derken ben hamile kaldım. Ay hamileyim, ay cocugum yenidoğan daha cok kucuk dedim. Ve gerçekten cok zor bir bebeklikti. Sımdı 3 yasında. Bıraz daha bıraz daha derken baktım ben kafayı yemek üzereyim kızlar. 4 yıldır sıfır düzelme. Tek basıma cocugumu büyüttüm aynı evde babası varken. Cocuga bıle o kadar ılgısız ki hastalansa hastaneye götürmez bekler annesı gelsin götürsün. Çok yoruldum. Cocugum babasız büyümesin dedikçe, e bakıyorum babasıylayken de babasız ki bu cocuk. En azından artıık ben görmüyimde babasını akıl sağlığım daha iyi olsun cocuguma daha iyi anne olabileyim. Bosanmak istediğimi söylüyorum. İstemiyor. Neymis beni cok sevıyomus cocugu cok sevıyomus bızsız yapamazmıs. E o zaman düzel? Oda yok. Yalan hepsi. Tek derdi baskıcı ailesi. Bosanırsak cunku o tekrardan ailesiyle yasıcak ve ailesi kontrol manyağı baskıcı bir aile. Kendi evinde bir nebzede olsa rahat o yüzden. Gerçi burda bile ne kadar rahat bilemedim. Evliyiz cocugumuz var bir yere gitsek annesi 4-5 kere arar. Geldinizmi, gittinizmi, yemek yedinizmi . Yolda gelirken 1 saat gec dönsek 10 kere arar. Öyleler. O yüzden eşimle dışarı cıkmaktan bile nefret ediyorum. Tatile gitmekten bile. Hıc unutmam bi keresinde kuzenlerimizle dısarı cıkmıstık saat aksam 9 gibi. Hos bir canlı muzıklı restoranttı ve daha yenı acılmıstı yer gece 2-3 te mekanda bitcek eğlence. Ve kuzenler arasında sadece ben ve eşim 1 saat sonra eve dönmüştük. Sebebi ise babası kızmış saat kaç oldu diye gahaha. 2 gün heralde sinir krizi gecirmistim bunu öğrenınce. Çok ayrıldım kızlar. Kac defa anneme gittim geldim. Ama ailesinin yanında durmasıda önemli insanın. Benim durdukları söylenemez. Kendim modelistim ama işimi cok kısa süre yaptım. Evlılık cocuk derken calısma hayatım cok olmadı. Anneme gitsem annem tek. Annem babam ayrı. Annemin ev 1+1. Calısıyor kendisi. Ama cocuguma yetememekten korkuyorum. 3 kısı tek maas. Ve annemde asıır zor bir insan. Onada cok gitmek istemiyorum aslında cunku mimarı o evliliğimin. Babamı hıc agzıma bıle almıyorum alkol bagımlısı ve kafasına göre hayat yasıyan biri o cocugumla onda yapamam. Suan oturdugumuz ev benim üstüme. Bosanınca yarıya boluncek. Üstüne nafakadır bıseydır öyle alıcam. Aynı evde oturmaya devam edip dava acsam nasıl dayancam bılmıyorum. Bıde anlasmalı degıl, cekısmelı kım bılır ne kadar surcek. O yuzden benim napıp ne edip anlasmalıya ıkna etmem lazım. En azından evının yarısıyla kendimi ufak bir daire alıp, nafakalarla cocugumla tek basıma hayat surmeye calısırım. Kreşi karşılarsa babası bende işime başlayabilirim. Ne güzel olur.. ama olurmu kadın hep zorluk cekıcek. Ne anlasmalıya yanasır. Yanassa bu sefer yok evden alamazsın, yok nafaka alamazsın baslarlar süründürmek için. İnsanlara bakıyorum ne kadar kolay bosanıyolar ya. Keske bendede öyle olsa . Çok zor durumdayım, sizce anlasmalıya nasıl ikna edebilirim