Son günlerde sanki ırmağın akışına bıraktım kendimi,karar veremiyor ve sağlıklı düşünemiyorum.Ölümden öte herşeyin çözümü var derler fakat ben bulamıyorum.İnsanlar ağlama üzülme dediğinde sanıyorlarmı ki öyle basit.eşimle evlendiğimizde öğrenciydi.Annemin evinde bekledim okulun bitmesini.okul bitmeye yakın hamile kaldım.doğum yaptığım gün askerlik kağıdı geldi.dolayısıyla ayrı evede geçemedik.askerliği tecil ettirdi.bi kaç ay önce işten çıkarıldı.tecili bozdu.askere gidecek.sorun şu.okula devam zorunluluğu olmadığından beri yani birbuçuk yıldan beri birlikteyiz.ama eve hiç faydası yok.bebeğin tüm masrafları evin masrafları yani herşey annemin sırtında.birde eve geç geliyor.hiç bir sorumluluk almıyor.kredi kartı borcu bitmiyor.serseri bir insandan tek farkı üniversite mezunu olması.en zoruma gidende o milyarlarca kredi kartı borcu yaparken ben bebeğimin mama ve bez giderlerini karşılamak için doğumda takılan altınları bozdurdum.güya onları bebeğimin adına saklayacaktık.bunlar hiç umrunda değil.benimle maddi manevi hiç bir ilişkisi yok.ayrı yataklarda yatıyoruz.bebeğe çok düşkün manevi anlamda.annem eşimi çok seviyor.hatalarını ya görmüyor ya da çevre etkeninden dolayı ayrılmamı istemiyor.ama benim zoruma gidiyor hem annemin evinde yaşayalım herşeyimizi annem yapsın.hemde adam bekar gibi yaşasın hiç bir sorumluluk gütmeden.bunlar yaşandıkça,bir erkek olarak ona saygım olmuyor.günlerce aylarca aynı evde küs yaşıyoruz.bıktım artık.ne yapacağım bilmiyorum.bu arada evde annem o bebek ve benden başka kimse yaşamıyor.baba kardeş yok.ayrılma düşüncesi beni hiç terketmiyor.ama ben babasız büyüdüm bebeğimi nasıl eksik büyütürüm diyorum.çok üzgünüm çok.hep küs yaşıyoruz.bir buçuk yıldır toplasanız bir ay sürekli konuştuğumuz barışık kaldığımız olmamıştır .askere gitse değişirmi.yoksa ne ise insan değişmezmi