Bahene değil benim yerime koyun kendinizi hep düzeleceğine inandırdı bende ya belki duzelirdi çocuklar perişan olmasın pişmanlığı yaşamamak için bekledim. 8 aydır vurmuyor belki bı daha hiç vurmayacak ama bu vurduğu gerçeğini unutturmayacak.Cidden artık uyandım..
Sizin yerinize koyarak yazıyorum zaten.
Benim babam psikopatın tekiydi. Annem çocuklarım için katlanıyorum derdi.
Boşansam ailem sizi kabul etmez babanıza kalırdınız diyor.
Halbuki o benim annem, ebeveynim.
Babam kadar bize bakmakla korumakla kollamakla yükümlüydü.
Kendince bizi koruduğunu düşünüyordu.
Zoru hiç seçemedi. Hep inandı.
Keşke perişan olsaydık, yoksulluk, açlık olsaydı sadece. En azından babam yok gölgesi yok diye üzülürdüm. Hayali bir baba özlemiyle kavrulurdum.
Fakat vardı ve her an psikolojik şiddetin yanı sıra, fiziksel şiddet korkusu vardı.
Aslında o korku dövülmek değil, öldürülme korkusu.
Babam mezara girene kadar o korkunun beni asla bırakmadığını babam ölünce idrak ettim.
Benim babam kadar annemde suçlu.
Annemin bizi koruma bahanesiyle bize verdiği zararın büyüklüğü babam kadar var.
Kısacası ben sizin çocuğunuzun büyümüş hali olarak size yazıyorum.
Kaldığınız her dakika o adam kadar suçlusunuz.
Pembe rüyalar, hayaller aleminde yaşamayın.