Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim
Yaklaşık
7 yıl önce,
2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve
çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile,
boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.
2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi
hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “
Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.
2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki
başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“
Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.
Oysa ilişkimiz gerçekten
çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın
bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“
Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı
soğuk davranıyor.
Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor.
Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım.
2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama
ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.
