Nerden başlasam bilemiyorum.Ama bazen çok doluyorum ve buraya içimi dökmek istedim.Annem ve babam boşandığında ben 14 kardeşim 9 yaşındaydı.Biz babamla yaşadık hep o baktı.Anneme ne zaman gitsek kendi derdine düşmüş sevgilileri olan biz sanki misafirmişiz gibi davranan bir insandı.Zamanla görüşmez olduk vs.Aradan 7 sene geçti.Sonra kardeşim okula gitmiyordu birçok sorun yaşıyordu.Babam anne sevgisi eksikliği çekiyor diye çok uğraştı anneme yolladı falan.Ama çocukla hiç ilgilenmedi resmen üvey evlat gibi davrandı.Oğlun 7 yıl sonra evine gelmiş hemen sevgilisiyle emri vaki yapıp tanıştırdı vs.Neyse babam hep sahip çıktı zaten geri aldı kardeşimi.Ama maalesef toparlayamadık hiç onu.16sında intihar etti.Annem olacak kadın şimdi süslenip fotoğraf falan atıyor.Hiç mi üzülmez bir insan.Ben niye böyle bir annenin çocuğuyum.Benim de başıma bir sürü iş açmıştı zaten onunla konuşunca şimdi şimdi fark ediyorum.