- 2 Kasım 2013
- 7.796
- 37.040
- 748
- Konu Sahibi Acelecibayan
- #61
Eşimin ailesi sinirlenince yapılan her şeyi mübah gören, onca hengameden sonra da bir şey olmamış gibi normal devam edebilen bir aile. Eşim de böyle bir ailede büyümüş, onları örnek almış. Evliliğimizin ilk yılında ütüyü yere fırlatıp kırmışlığı var sinir anında. İlk tepkim öyle Olmaz böyle olur diye daha da çirkefleşmek oldu. Eşyalar uçuyordu havada. Hatta bir keresinde uçan tekme atmış bile olabilirim. Şimdi utanıyorum tabi o halimden. Tekme havada kaldı ben yere düştüm falan. Kepazelik. Sonra çocuğumuz oldu ve ben fark ettim ki o şekilde devam edersek gelecek nesile bir çöp armağan edeceğiz.
Eşimle konuştum. Gidip tedavi mi olursun, akıl hastanesine mi yatarsın ne halt edersen et. Bu evde, bu çocuğun yanında bir kez bile bir eşya fırlatılırsa defolup gidersin hayatımızdan. Benim oğlum psikopat bir babanın aptal davranışlarına şahit olacak kadar değersiz değil dedim. Bir daha hiç yapmadı. Oğlunu çok sever, kötü bir baba olma fikri korkunç görünmüş olmalı ki asla tekrar etmedi o hareketleri.
Şimdi ne desem bilemedim. Evliliğiniz devam etsin istiyorsanız, gayet net şekilde mümkünse sakin bir anda fikrinizi söyleyin. Ancak bunu tehdit eder gibi değil, gerçekten inanarak söyleyin. Ki zaten çocuğunuzu böyle bir ortamda büyütmeyin devam ederse yapın ve ayrılın.
Bizim evliliğimizde 4 yaşındaki oğlum sadece iki kavgaya şahit oldu ki o kavgalar da şiddet içeriimiyordu. Sadece ses yükselmesi vardı ki ondan bile korktu yavrum. Koca koca insanların ne yaşadığı benim çok umurumda değil. Herkes kendi tercihinin bedelini ödüyor. Ancak çocuklar, onları ziyan etmeye anne babalarının bile hakkı yok. Manyaksa akıl hastanesine yatar, ebeveyn olamayacak ise üremez. Taraflardan biri ruh hastası ise diğer taraf evladı için bu birlikteliğe son verir.
Eşimle konuştum. Gidip tedavi mi olursun, akıl hastanesine mi yatarsın ne halt edersen et. Bu evde, bu çocuğun yanında bir kez bile bir eşya fırlatılırsa defolup gidersin hayatımızdan. Benim oğlum psikopat bir babanın aptal davranışlarına şahit olacak kadar değersiz değil dedim. Bir daha hiç yapmadı. Oğlunu çok sever, kötü bir baba olma fikri korkunç görünmüş olmalı ki asla tekrar etmedi o hareketleri.
Şimdi ne desem bilemedim. Evliliğiniz devam etsin istiyorsanız, gayet net şekilde mümkünse sakin bir anda fikrinizi söyleyin. Ancak bunu tehdit eder gibi değil, gerçekten inanarak söyleyin. Ki zaten çocuğunuzu böyle bir ortamda büyütmeyin devam ederse yapın ve ayrılın.
Bizim evliliğimizde 4 yaşındaki oğlum sadece iki kavgaya şahit oldu ki o kavgalar da şiddet içeriimiyordu. Sadece ses yükselmesi vardı ki ondan bile korktu yavrum. Koca koca insanların ne yaşadığı benim çok umurumda değil. Herkes kendi tercihinin bedelini ödüyor. Ancak çocuklar, onları ziyan etmeye anne babalarının bile hakkı yok. Manyaksa akıl hastanesine yatar, ebeveyn olamayacak ise üremez. Taraflardan biri ruh hastası ise diğer taraf evladı için bu birlikteliğe son verir.