Annenizde ki erkek sinek olsun başımda olsun yeterki mantığı sanırım. Keşke sizin düşündüğünüz kadar o da sizi düşünseydi. 30 yaşına gelmiş kızım bizden ötürü kendi hayatını kuramıyor bari akşam eve gelince bir huzuru olsun diyebilseydi.
Defalarca dayak yiyip oturmak, sana köpek gibi davranan bir adam için hala endiselenmek sabır timsali olmak degil aptallıkdir. Muhtemelen bırakırsam elalem ne diyecek diye de düşünüyor. Ben kardeşlerimi alır giderdim sanırım. Gelene de kapim açık olurdu. İyice ruh haliniz bozulup siz siz olmakdan çıktıktan sonra hiç bir şeyin önemi kalmayacak çünkü.
Siz kendinizi kurtarın ne olur. 45 olup geriye baktığınız da büyük bi pişmanlık yaşamayin. Benim gayet huzurlu bi aile ortamım vardı, ona rağmen belli yaştan zor geliyor. Günlerinizi, gecelerinizi böyle heba etmeyin.Annem, babam onu dayaktan öldürse de bu adımı atamayacak biri. Bizim için üzülüyor ama adım da atamıyor. Babam sabah kalkar kahvaltısını eder, tv başında vakit geçirir uyuyana kadar. Anneme tv de izletmez, benle beraber izleyince ses etmez. Annem tv izlerse günaha girer, erkeklere bakmamalı, ama kendisini Allah kayırıyor o bakınca günah değil. Tuhaf bir adam, anlat anlat bitmez derdi
Bak 18mde calısmaya basladım ailem Acıkca buraya kadr dedi bana üni okutamayız calıssan atansan dediler liseyide onlr. İstedi dyr saglık da okudum ha psman deilm ama kapasitemin altındaki b işe b maaşa sahibim sonrasında okudum okuyorum hal kendimi beş senedr gelistrmeye calısıyorum cnku aileme cok yrdım ettim araba aldım gezdrdm taillerw cıkardm erkek kardeşime servet döktğm okutmak icin ama olmadı yinede yetemedim snra evlendim yine cabalıyorum smdi düsünuyorumda zorunda deildim ki !! Neden bu kdr kendimden taviz verdm diye kzdım kendime cnku yedinci senem memurıyette ama b birirkimim yok bi malım yok !! Arladaslarm arsa araba Aldı full ama bende sıfır babamda hep bana guvendi eve bir kuruş katmadı zamanında noldu olan bana oldu o yzden lıtfen artık sadece kendini düşün !!Merhaba, sorunum babam. 30 yaşındayım kendimi bildim bileli bize olan zulmü bitmedi. Kendisi çalışmıyor hasta ama sağlam zamanlarında da çalışmıyordu çalışsa dahi milletle kavga edip 1 ay bile dolmadan işten çıkıyordu. Babam çalışamadığı için evi ben geçindiriyorum fakat çalıştığım günden beri eve ne kadar vermem gerektiğini, kendime ne kadar almam gerektiğini kendisi belirliyor. İlk başlarda vicdan yapıp evi geçindiriyorum sonuçta fazlada versem zoruma gitmiyordu ama baktım bana sadece yol parası+çocuğa verilecek harçlığı veriyor maaşımı net söylememeye başladım. Yıllık izne çıkmadım birikim yaptım biraz da kredi çekip araba aldım kendime. Kredi taksitleri benim maaşımdan ödeniyor bunu büyük bir lütufmuş gibi sunup sana araba aldıka getiriyor her seferinde.
Maddi konuları da geçtim, maaşımın hepsini de vermeye razıyım artık. Babamın anneme yaptığı zulümün haddi hesabı yok. Kardeşlerimle bize de zamanında çok çektirdi, çocukken ses etmezdik korkardık ama zamanla karşı çıkmaya, hakkımızı savunmaya başladık böyle böyle bize artık eskisi gibi karışmamaya başladı çünkü bize bir şey yaptırmaya çalıştığında karşısında hakkını savunan, gerektiği yerde sesini yükselten birileri vardı ama annem ne olursa olsun hakkını savunamıyor.
Bugün yine bir konuda fikir uyuşmazlığı olmuş, annem de "para yok şu an sıkışığız, nasıl yapalım biraz rahatlayınca yaparız" demiş. Annemin üzerine yürümüş, dövmeye kalkmış. Benim dediğimi nasıl yapmazsın diye. Bir sürü borca girdim, sırf onu emekli etmek için ama bir şey istediğinde para yok lafını anlamıyor. Nora bulur, nora getirir. Sürekli dilinde bu. Eve geldim yine kavga gürültü. Sinirlerim zaten bu ara iyice yıprandı. Normalde aşırı uysal olan ben ufacık konulara aşırı tepkiler vermeye başladım. Çok sinirli, agresif bir yapıya büründüm. Neyse eve geldim sesleri dydum eve girmemele cinnet geçirmem bir oldu. Bağırmaktan sesim kısıldı. Kendimi kaybettim. Annem hasta, o halde peşinden koşup bebek gibi bakıyor, ilaçlarını ihmal etmiyor yediği önünde yemediği arkasında hala annemin hasta haliyle onu dövmeye kalkıyor. Bu bir değil iki değil. Annemin yediği dayakları anlatsam, annenden peygamber sabrı varmış dersiniz.
Buna benzer yüzlerce olay var. Anlatsam roman olur. Kara kara düşünüyorum çözüm bulamıyorum.
Ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Evden ayrılayım diyorum, ayrılırım da umrumda değil beni silmesi. Ama sorun bana yaptıkları değil, anneme yapılanlar. Zaten evden ayrılsam annemi dşünmekten kafayı yerim.
Diğer çözüm, Babamın psikolojik tedavi görmesi desem ki zaten uzun yıllardır psikolojik tedavi görüyor. Bir sürü ilaç kullanıyor.
Anneme boşan diyorum ilk bir kaç saat yarın adliyeye gidiyorum diyor sonra nasıl boşanıcam o ne yapacak, kardeşlerin ne olacak diye düşünüyor.
30 yaşındayım, evlenmeyi şu an için düşünmüyorum belki bunun altında annemiyalnız bırakmama isteği de yatıyor olabilir, neşeli, hayata her zaman pozitif bakan biriyim fakat böyle durumlar olunca hayattan soğuyorum. Siz söyleyin ne yapayım ben? Siz olsanız ne yapardınız?
Bak 18mde calısmaya basladım ailem Acıkca buraya kadr dedi bana üni okutamayız calıssan atansan dediler liseyide onlr. İstedi dyr saglık da okudum ha psman deilm ama kapasitemin altındaki b işe b maaşa sahibim sonrasında okudum okuyorum hal kendimi beş senedr gelistrmeye calısıyorum cnku aileme cok yrdım ettim araba aldım gezdrdm taillerw cıkardm erkek kardeşime servet döktğm okutmak icin ama olmadı yinede yetemedim snra evlendim yine cabalıyorum smdi düsünuyorumda zorunda deildim ki !! Neden bu kdr kendimden taviz verdm diye kzdım kendime cnku yedinci senem memurıyette ama b birirkimim yok bi malım yok !! Arladaslarm arsa araba Aldı full ama bende sıfır babamda hep bana guvendi eve bir kuruş katmadı zamanında noldu olan bana oldu o yzden lıtfen artık sadece kendini düşün !!
Benzer bir anne babaya sahip otuzlu yaşlarda çalışan ve henüz kendi hayatı için aynı senin gibi bir şey yapamamış bir insan olarak sana tavsiyem baban da önce anneni tedavi ettirmen. Sen de farkındasın zaten siz ona karşı çıktığınız için size doğrudan zarar veremiyor ama annen ona taviz verdikçe onu pohpohladıkça bu böyle devam eder. Ya annen tedavi olacak hayatınızı mahvettiğini görüp bu adamı bırakıp sizinle birlikte bir hayat kuracak ya da kabul etmezse sen kardeşlerinle kendine bir hayat kuracaksın. Ne yazıkki başka çözüm yok bence. Otuz yıl gitmiş ömründen bşy değişmemiş kalan ömründe de böyle devam edecek misin?Bana kalsa ekmek bile vermem. Ama annem de öyle bir vicdan var ki, el bebek gül bebek bakıyor kendisine. Anneler yemezler evlatlarına verirler ya, aynen öyle kendisi yemez babam daha fazla yesin diye ona yedirir. Ben artık babamı da suçlamıyorum, annem de sorun var, bu adamı böyle yapıp yapıp başımıza çıkardı. Aşırı taviz verdi. Her dediğine sustu. Babam bize zulüm ettikten sonra, anneme gidip söyle çocuklarına benden özür dilesin derdi. Annem de ne özürü yapan sensin demezdi, gelip gidin babanızın elini öpün derdi ama biz belli bir yaşa geldikten sonra hiç ezdirmedik, bize çıtını çıkaramıyor artık ama annemi ezdikçe eziyor. Ya hangi devirde yaşıyoruz, kadına "evin reisi benim, ben ne dersem o olur" deyip üzerine yürümek nedir? Ben de "evin reisi sen falan değilsin, eve parayı getiren evin reisi, evin reisi benim, dediğini yapmıyoruz, bu kadar" dedim. Benim de bütün sinir sistemimi mahvetti, aşırı tepkiler vermeye başladım, kendimi tutamıyorum.
Babayi evden gonderin ne halt yerse yesin sahsen benim basimda olsa oyle yapardim yada ailece cikar onu birakir kendimize duzen kurardik
Neden babayı sikayet edip ,evden uzaklastırma cıkarmıyorsunuz?Merhaba, sorunum babam. 30 yaşındayım kendimi bildim bileli bize olan zulmü bitmedi. Kendisi çalışmıyor hasta ama sağlam zamanlarında da çalışmıyordu çalışsa dahi milletle kavga edip 1 ay bile dolmadan işten çıkıyordu. Babam çalışamadığı için evi ben geçindiriyorum fakat çalıştığım günden beri eve ne kadar vermem gerektiğini, kendime ne kadar almam gerektiğini kendisi belirliyor. İlk başlarda vicdan yapıp evi geçindiriyorum sonuçta fazlada versem zoruma gitmiyordu ama baktım bana sadece yol parası+çocuğa verilecek harçlığı veriyor maaşımı net söylememeye başladım. Yıllık izne çıkmadım birikim yaptım biraz da kredi çekip araba aldım kendime. Kredi taksitleri benim maaşımdan ödeniyor bunu büyük bir lütufmuş gibi sunup sana araba aldıka getiriyor her seferinde.
Maddi konuları da geçtim, maaşımın hepsini de vermeye razıyım artık. Babamın anneme yaptığı zulümün haddi hesabı yok. Kardeşlerimle bize de zamanında çok çektirdi, çocukken ses etmezdik korkardık ama zamanla karşı çıkmaya, hakkımızı savunmaya başladık böyle böyle bize artık eskisi gibi karışmamaya başladı çünkü bize bir şey yaptırmaya çalıştığında karşısında hakkını savunan, gerektiği yerde sesini yükselten birileri vardı ama annem ne olursa olsun hakkını savunamıyor.
Bugün yine bir konuda fikir uyuşmazlığı olmuş, annem de "para yok şu an sıkışığız, nasıl yapalım biraz rahatlayınca yaparız" demiş. Annemin üzerine yürümüş, dövmeye kalkmış. Benim dediğimi nasıl yapmazsın diye. Bir sürü borca girdim, sırf onu emekli etmek için ama bir şey istediğinde para yok lafını anlamıyor. Nora bulur, nora getirir. Sürekli dilinde bu. Eve geldim yine kavga gürültü. Sinirlerim zaten bu ara iyice yıprandı. Normalde aşırı uysal olan ben ufacık konulara aşırı tepkiler vermeye başladım. Çok sinirli, agresif bir yapıya büründüm. Neyse eve geldim sesleri dydum eve girmemele cinnet geçirmem bir oldu. Bağırmaktan sesim kısıldı. Kendimi kaybettim. Annem hasta, o halde peşinden koşup bebek gibi bakıyor, ilaçlarını ihmal etmiyor yediği önünde yemediği arkasında hala annemin hasta haliyle onu dövmeye kalkıyor. Bu bir değil iki değil. Annemin yediği dayakları anlatsam, annenden peygamber sabrı varmış dersiniz.
Buna benzer yüzlerce olay var. Anlatsam roman olur. Kara kara düşünüyorum çözüm bulamıyorum.
Ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Evden ayrılayım diyorum, ayrılırım da umrumda değil beni silmesi. Ama sorun bana yaptıkları değil, anneme yapılanlar. Zaten evden ayrılsam annemi dşünmekten kafayı yerim.
Diğer çözüm, Babamın psikolojik tedavi görmesi desem ki zaten uzun yıllardır psikolojik tedavi görüyor. Bir sürü ilaç kullanıyor.
Anneme boşan diyorum ilk bir kaç saat yarın adliyeye gidiyorum diyor sonra nasıl boşanıcam o ne yapacak, kardeşlerin ne olacak diye düşünüyor.
30 yaşındayım, evlenmeyi şu an için düşünmüyorum belki bunun altında annemiyalnız bırakmama isteği de yatıyor olabilir, neşeli, hayata her zaman pozitif bakan biriyim fakat böyle durumlar olunca hayattan soğuyorum. Siz söyleyin ne yapayım ben? Siz olsanız ne yapardınız?
Yahu siz kendi hayatınızı kursanıza, annenizi kurtarmaya çabaladıkça anneniz babanızla yaşadığı bataklığa sizi de çekiyor, anneniz babanızdan boşanmaz dayaktan hastanelik de olsa boşanmaz siz kendi yuvanızı kurun her insan kendi kaderini yaşıyor annenize bağlanırken siz de aşağıya doğru gidiyorsunuz, bir kere ayrı eve çıkın ayrı bir yaşamınız olsun, bir yuvanız olsun, kendinize bir bakınMerhaba, sorunum babam. 30 yaşındayım kendimi bildim bileli bize olan zulmü bitmedi. Kendisi çalışmıyor hasta ama sağlam zamanlarında da çalışmıyordu çalışsa dahi milletle kavga edip 1 ay bile dolmadan işten çıkıyordu. Babam çalışamadığı için evi ben geçindiriyorum fakat çalıştığım günden beri eve ne kadar vermem gerektiğini, kendime ne kadar almam gerektiğini kendisi belirliyor. İlk başlarda vicdan yapıp evi geçindiriyorum sonuçta fazlada versem zoruma gitmiyordu ama baktım bana sadece yol parası+çocuğa verilecek harçlığı veriyor maaşımı net söylememeye başladım. Yıllık izne çıkmadım birikim yaptım biraz da kredi çekip araba aldım kendime. Kredi taksitleri benim maaşımdan ödeniyor bunu büyük bir lütufmuş gibi sunup sana araba aldıka getiriyor her seferinde.
Maddi konuları da geçtim, maaşımın hepsini de vermeye razıyım artık. Babamın anneme yaptığı zulümün haddi hesabı yok. Kardeşlerimle bize de zamanında çok çektirdi, çocukken ses etmezdik korkardık ama zamanla karşı çıkmaya, hakkımızı savunmaya başladık böyle böyle bize artık eskisi gibi karışmamaya başladı çünkü bize bir şey yaptırmaya çalıştığında karşısında hakkını savunan, gerektiği yerde sesini yükselten birileri vardı ama annem ne olursa olsun hakkını savunamıyor.
Bugün yine bir konuda fikir uyuşmazlığı olmuş, annem de "para yok şu an sıkışığız, nasıl yapalım biraz rahatlayınca yaparız" demiş. Annemin üzerine yürümüş, dövmeye kalkmış. Benim dediğimi nasıl yapmazsın diye. Bir sürü borca girdim, sırf onu emekli etmek için ama bir şey istediğinde para yok lafını anlamıyor. Nora bulur, nora getirir. Sürekli dilinde bu. Eve geldim yine kavga gürültü. Sinirlerim zaten bu ara iyice yıprandı. Normalde aşırı uysal olan ben ufacık konulara aşırı tepkiler vermeye başladım. Çok sinirli, agresif bir yapıya büründüm. Neyse eve geldim sesleri dydum eve girmemele cinnet geçirmem bir oldu. Bağırmaktan sesim kısıldı. Kendimi kaybettim. Annem hasta, o halde peşinden koşup bebek gibi bakıyor, ilaçlarını ihmal etmiyor yediği önünde yemediği arkasında hala annemin hasta haliyle onu dövmeye kalkıyor. Bu bir değil iki değil. Annemin yediği dayakları anlatsam, annenden peygamber sabrı varmış dersiniz.
Buna benzer yüzlerce olay var. Anlatsam roman olur. Kara kara düşünüyorum çözüm bulamıyorum.
Ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Evden ayrılayım diyorum, ayrılırım da umrumda değil beni silmesi. Ama sorun bana yaptıkları değil, anneme yapılanlar. Zaten evden ayrılsam annemi dşünmekten kafayı yerim.
Diğer çözüm, Babamın psikolojik tedavi görmesi desem ki zaten uzun yıllardır psikolojik tedavi görüyor. Bir sürü ilaç kullanıyor.
Anneme boşan diyorum ilk bir kaç saat yarın adliyeye gidiyorum diyor sonra nasıl boşanıcam o ne yapacak, kardeşlerin ne olacak diye düşünüyor.
30 yaşındayım, evlenmeyi şu an için düşünmüyorum belki bunun altında annemiyalnız bırakmama isteği de yatıyor olabilir, neşeli, hayata her zaman pozitif bakan biriyim fakat böyle durumlar olunca hayattan soğuyorum. Siz söyleyin ne yapayım ben? Siz olsanız ne yapardınız?
Üç kardeş bir olup ayrı eve çıkın.Ben kendimi pek iyi görmüyorum zaten. Ufak şeylere aşırı tepkiler veriyorum, olup olmadık şeylere sinirleiyorum. Eski kendimi bilmesem hep böyleyim derdim, ama eskiden aşırı uysal biriydim. Ben de, annem de psikoloğa gittik ama sorunu çözmedikçe hiçbir şey fayda etmiyor
Anneni psikologa gotur.. kafasini bi duzeltsin once bosanmamanin asil sebebi neymis onu ogreninNeler demedim ki? 2-3 kez cinnet geçirdim evde. Ben de zamanında psikoloğa gittim babamdan dolayı, biliyor bunu da. Yeter artık diyorum, o kadar didiniyorum, çalışıyorum evime geldiğimde huzurlu olayım diyorum, böyle her gün huzursuzluk bizi yedi bitirdi artık sonu olmalı bir çözüm bulalım diyorum. Ben çalışırım yine herşeyi yaparım diye cesaretlendirmeye çalışıyorum ilk bir kaç saatten sonra yine vazgeçiyor. Babam değişmez bundan adım gibi eminim. Hepimiz onun yüzünden ölsek, çocuğum, eşim benden dolayı öldü diye bile düşünemeyecek bir adam. Anneme sen değiş diyorum. Sen biraz karşı çık, o iki yapıyorsa sen 3 yap seni sindirmesine müsaade etme diyorum. Bağırıyorsa sen daha çok bağır o da artık desin ki, ben bir şey yaparsam karşı çıkacak.
Kavga bitiyor, herkes köşesine çekilior. İçeriden "acım yemek getirin" diye bağıran bir adam. Annem de yemeğini hemen hazırlayıp kardeşimle bile olsa götürüyor. Aslında sorunun tek çözümü annem ama onu nasıl değiştirebileceğimi bilmiuorum.
Birak dovsun guzelce gucunun yetememesi caresizlik neymis anlasin pislik"Annem böyle gelmiş, böyle gider, ya o ya ben ölünce kurtulucaz" düşüncesinde. Hiçbir çözüm üretmiyor. Bizim neler çektiğimizin farkında, çok da üzülüyor. Erkek kardeşlerim akşam eve geldi onlara söyleme, üzülürler diye tembihledi. Büyük olanı zaten zaptedemiyoruz, babamın üzerine yürümeye kalkıyor bu tür olaylar yaşandığında. Ben saygının, sevginin karşılıklı olduğunu düşündüğüm için, kardeşime de "o senin baban, nasıl üzerine yürürsün" gibi bir laf etmiyorum. Çünkü çocuklar ufacık sesten bile etkileniyorlar, babam bir ortama girdiğinde sürekli yine birine sataşacak diye diken üstündeler. Böyle bir babaya nasıl saygı duyulur ki?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?