Kendime vakit ayırmayı öyle çok istiyorum ki ama olmuyor eşim geliyor eve akşam 7 de yemekti çocukları uyutmaktı saat birden 10 oluveriyor tam dinlenicez film izlicez diyoruz saat başı ağlayarak uyanıyor bebeğim geri uyutması emzirmesi gece yarısı da öyle geçiyor sonrada uyuyamıyorum dalamıyorum uykuya. Spora gitmek istiyorum çocukları bırakacak kimsem yok tekim zorlanıyorum hayatımı kendi elimle bitirmişim gibi geliyor ağlamak geliyor içimden çocuklara karşı da suçlu hissediyorum sonuçta ben istedim yaptım ama olmuyor başedemiyorum eskisi gibi olmayacak hiçbir zaman. İçimi dökmüş oldum sizede :)