Ben 30 yaşinda bekarim kardeşlerimde bekar evlenemedik işte olmadı kısmet ama pskolijimde kalmadi bitik durumdayım diyebilirm ve ben bu durumum için çok utanıyorum artik bekarim diyince çok kötü birsey söylüyorum sanki buna gerek çevre baskısı gerek ailemin sürekli iğnelemesi gerekse lüzumsuz bazı insanların aa evde kalmişsiniz demesi artik demelerinde gerek yok sanki insanlar acıyarak bakiyor bana ben çok üzülüyorum ya kafayi yiycem sanki belkide hiç evlenemiycem ama kabullenemiyorum bu durumu hadi çevreyide geçtim bıktım yalnızlıktan ben
(yalnız olanlar nasıl ayakta kaliyosunuz ya ben depresyondan çikamiyorum
