Tamam ankaraliyiz, ankara asık yüzlü ciddi insanların şehridir. Ama bu hafta full disardaydim, insanları inceledim, bir yerde alışveriş yaptım, bir kafede yemek yedim. Kimsenin mi yüzü gülmez arkadaş? Ne kadar mutsuz olduk hepimiz. Milleti kinarken bir de aynaya baktım, benim surat herkesten çok sirke satıyor. Mutsuzum, iyi bir iste hakettiğim maaşla calisamiyorum, basımda hala kpss belası var, beni mutlu edecek bir erkek arkadaşım yok, ki uzun zamandır boyle heyecanlar yaşamıyorum, sevdiğim insanlarla gorusemiyorum ya ben müsait olamiyorum iş yüzünden ya da onlar olamıyor. Zaten mutsuzluk bıkkınlık heuecansizlik öyle bir binmiş ki üzerime evden hatta yataktan çıkmak bile külfet gibi geliyor. Bu dövüne dövüne ağlanmalık bir mutsuzluk değil, çünkü sagligim yerinde annem babam sağ çok şükür. Zaten bu tarz uç bir mutsuzluktan bahsetmiyorum. Kronik bir depresyon sanırım.
Ama gördüğüm kadarı ile herkes benim gibi. İnsanların suratlarindaki durgunluk beni ürküttü. Acaba biz hep mi
boyleydik yoksa son zamanlarda olan şeyler mi?
Dışarda durum bu, eve geliyorum haberler başlıyor zaten ondan önceki programları kafama silah dayasalar izlemem, haberleri izledikce de sinir küpü oluyorum. Gerçekten mutsuzluk her yerde. Bir şeyler değişmeli ama o da olmuyor, ama bildiğim bir şey var ki hepimiz bundan daha fazlasını hakediyoruz.
Neyse içimi dökeyim dedim. İyi geceler size.
Ama gördüğüm kadarı ile herkes benim gibi. İnsanların suratlarindaki durgunluk beni ürküttü. Acaba biz hep mi
boyleydik yoksa son zamanlarda olan şeyler mi?
Dışarda durum bu, eve geliyorum haberler başlıyor zaten ondan önceki programları kafama silah dayasalar izlemem, haberleri izledikce de sinir küpü oluyorum. Gerçekten mutsuzluk her yerde. Bir şeyler değişmeli ama o da olmuyor, ama bildiğim bir şey var ki hepimiz bundan daha fazlasını hakediyoruz.
Neyse içimi dökeyim dedim. İyi geceler size.