Astoria
yardımcı ol bana. Hayattan bıkmış, bitkin ve halsizim. Cocugumla bile ilgilenecek halim yok. Yemek yapmaya gücüm yok. Su doldurmuyorum artik kendime. Çocuğa su icirdigim bardağı geri mutfaga götüremiyorum. Mutfak yine daginik. Eşime konuyu açtım. Söylediği tek cumle" kafamda bircok problem var." Benimle ilgili mi, diyorum. Sen problem değilsin, futbolcular diyor. Topçular kadar değerim yok! Ben onu, yoğunluğunu anlayamıyor muyum, diyorum. Içimde hiçbir duygu yok. Kimseyle konusmak gelmiyor icimden. Ailemle en son 2 Nisanda konuşmuşum. Icimden konusmak bir seyler paylasmak gelmiyor. Koşa koşa psikiyatriye gidip cozum arayan ben, onu bile istemiyorum. Sorunlarımı çözmek istemiyorum. Annemler geldiginde cocugu da alin gidin, diyesim var. Cocugumu sevemiyorum.
(( En çok da bu üzüyor beni. Elalemin çocuklarına aksama kadar bir seyler vereyim, guler yuz gostereyim, seveyim, saka yapayim diyen ben 21 aylik cocuga tahammul edemiyorum bu ara
(( Dun poposuna vurdum. Hep sakasina yapardim, kizginlikla elimin ayari kacti sanirim 'anne popisim acıdı dedi, aglamaklı oldu.'kendime esime degil hep cocuklara üzülüyorum, kendi çocuğum dahil
(
Keşke yetemeyeceğimiz çocuğu yapmasaydık diyorum. Bakıci benden daha iyi bakıyor diye düsünüyorum. Benim derdim kimseyle değil aslında KENDIMLE. KENDIMDEN, BEBEKLIGIMDEN BERI CEVREMI MUTSUZLUGA SURUKLEYISIMDEN NEFRET EDIYORUM.