Bu korkuyu yasayan var mı?

zoombi .!.:

Bu bende de var malesef ,fakat bir iki senedir daha iyiyim denebilir.En azindan gece uykularim daha duzgun.Onceden sabaha kadar uyuyamazdim.Her an anneme babama birsey olacak gibi dusunurdum, ya babam gece uykusunda ölür de sabah farkedersek, ya anneme markete giderken araba carparsa,diye kurmaktan psikolojim harap olmustu, ne zaman telefon calsa yerimden sicrardim ailemden birinin kotu haberini alicam diye..gece kalkip babamin nefesini dinledigim cok olmustur.kabus dolu gunlerdi,psikologa gitmek istemedim ilac almaktan korktum.Neden bilmiyorum ama bir iki senedir duzeldim.Hala devam ediyo tabi korkularim.Aile olarak cok bagliyiz birbirimize bundan da kaynaklaniyor ama asil sebebi ne bilmiyorum.bugunume sukur tabi.

Genişletmek için tıkla...

roseGirl .!.:

Bende ayniyim kiz seninle.Cok duygusalim derdim ama isime gelincede mantigimla hareket edince anladim ki bazi sorunlarim var.Sende bastirmissin duygularini bide

Aslinda ben bulsam ve maddi imkanim olsa kosarak giderim ama imkanimiz musait degil Bence cok guzel olur dogal tedavi ve psikolog cunku ilaclarin ben bagimlilik yaptigini dusunuyorum canim.Benim babam arada kullaniyor.Kullandigi gunler daha beter

Genişletmek için tıkla...

aynı seylerı dusunup kurup senın yaptıgın seylerı benımde yapmıslıgım var.. benım de annem herseyın cok kotu ıhtımallerını dusunup korkar kucuklukten berı bana da dıkkatlı olmam ıcın belkı ama bu korku dolu fıkırlerını soyler soyle yapma boyle yap fln derdı.. uzun süre ayrı kalıptek basıma yasamaya baslayınca hafıfledı o kotu ıhtımaller serısı.. onunlayken ne gezı ne bı kafeye gıdıp oturma ne sınema ne arkadaslarımla bı yere gıtmek ıcımden gelmıyor ıstemsız bır hareketsızlık halı cokuyor ustume o karısmaz ama arkadaslarım hadı gel sunu yapalım dıyor bınbır bahane uretıyorum.. unıversıteden once de boyleydım... fakat unıversıtede 4 yıl altını ustune getırdım sehrın kotu bısı olucak dıye kacmadım gezmeden tozmadan.. hatta gezıye yapa projeye gıdecegım zaman 2 3 gun yola cıkacagım ana kadar annemle konusmamaya gayret edıyordum cunku tlf la bıle etkıleyıp vazgecırdıgı oluyordu.. bı keresınde erzurumun ucra bı köyüne okul yapımına yardımına gıdıyorken vazgecmıstım.. en buyuk pısmanlıklarımdan oldu.. kalabalıktık benle bırlıkte gıdenker naparsa onu yaparsın kotu bı durumda dıye dusunup telkın olamadım vazgectım... sımdı yıne annemlerleyım yıne eylemsızlık halındeyım.. ama sevdıklerımı kaybetme korkusu o yıllardada vardı.. sadece kendım ıcın korkum annem kaynaklı... o korkutuyor :/
unıversıteyı okudugum sehrı cok sevmeme ve 4 yılda mukemmel bır cevre ve sayısız ıs ımkanı yaratmama ragmen annemın ısrarıyla onların sehrıne dondum mutlumuyum.. hayır ! hala o sehrı ozluyorum bazen bayramda sunda bunda tatılde o sehre gıdıyorum.. o sehırde ılışkı anlamındada mutlu edebılecek ınsanlar cıktı sırf memlekete gerı donmek zorunda hıssettıgımden reddettım.. bı arada da sureklı kavga tartısma oyle yasıyoruz. onları kaybettiğimde bıraz daha zaman gecırseydım dıye ayrı yasadıgıma pısman olmaktan korkumdan yapıyorum bunuda..
hastalıklı bı baglanma seklı farkındayım..

çoğu insan fark etmese de bir takım korkuları var,olay bazılarının bunu çok takıp hayatı kendine zehir etmesi bazılarınsa fazla düşünmemesi...hayatımızda bir şeyler yolunda gitmediğinde,çıkış yolunu bulamadığımızda,çok yalnız hissettiğimizde,gelecek kaygılarımızdan,güven sorunlarımızdan,ölmekten korktuğumuzdan,rezil olmaktan korkmamız gibi bir çok durum bizde çeşit çeşit korkular yaratıyor.ama hayatımız düzelince bu korkular azalıyor ya da unutuyoruz...beyinin iyi bir şeylerle oyalanması gerekiyor.kendimizi dinledikçe panik yaşıyoruz.ki bunu yaşamış ve ara sıra yaşayan biri olarak söylüyorum.o panik dönemleri çok zor oluyor.kendimize güvendiğimizde hayat dolu oluyoruz,korkularımız bizi terk edip gidiyor...bu tarz şeyler yaşamaktan utanıp içimize kapanıp kendimizi yiyip bitiriyoruz...ya güvendiğimiz bir insana içimizi tamamen açmalıyız ya da bir dr a gidip sıkıntımızı anlatıp gerekirse ilaçla bu tarz sorunlarla baş edebiliriz....