- Konu Sahibi GazozGofret
-
- #1
Bu durum biraz anksiyeteye benziyor sanki.
Bir araştır istersen.
Çok rahatsız ediyorsa doktora görünmeni tavsiye ederim.
artık kontrol edilemez duruma gelmeye başladı şu an evdeyim ya biraz rahatladım ama tekrar istanbula gidince beynimi kemiriyo bu düşünceler
Yeni okul, yeni insanlar alışamadın belki de. Yani bu durum geçici de olabilir.
İstanbul'da nerde okuyorsun?
kadıköy de. lisedeki arkadaşlarımın hepsi gittikleri yere alıştılar hayat çok güzel onlar için ama benim için kabus gibi. halbuki ben asla sessiz içine kapanık biri değildim ama şuan insanlar beni öyle tanıyor.
Üniversite hayatı gibisi yok bence. Hele ki İstanbul'da, çok güzel olmalı:)
Ama sen şu an bunları hissedemiyorsun. Bu normal olabilir tabii ki.
Ailene çok düşkünsün belki de?
canım arar bende de oluyor oyle duygular yakın zamanda bır yakınını fılan kaybettın mı pekı
ben amcamları kazada kaybedınce bu duygular daha yogun yasandı bende
ınanırmısın neler dusunuyorum annem arıyo dıyorum kı bırgun annem aramayacak babam aramayacak bak yazarken bıle aglıyorum
senı oyle cok anlıyorum kı
ama kendı kendımı bu korkulardan uzak tutmaya calısıyorum
kotuyu dusunme onu cagırısın dıyorum ıcımden hersey guzel olack dıyorum
kesinlikle aynı duyguları yaşıyoruz. hayır yakınlarımında ALLAH a şükür kimseyi kaybetmedim ALLAH gecinden versin. ama bu duygular çok yoğun hissediliyo bende. aynen arıyorum açmıyo ya mesela aklımdan kırk türlü şey geçiyo.
Dışarıya çıkınca, gezince duyguların değişiyor mu?
Samimi bir arkadaş edinebildin mi?
ben de üniversitedeyken 5 yıl boyunca yaşadım bunu
sürekli kafamda ya şuan annem öldüyse kardeşime bişe olduysa gibi düşünceler beynimi kemiriyodu olur olmadık saatlerde arıyodum iyimisiniz bişe yok demi diye
sonra bir ara ya kardeşimi kaçırırlarsa diye kuruntular başladı,hele aradıgımda telefonu acmıyolarsa vay benim halime :))
mezun oldum geldim hepsi geçti şimdide onlardan başka şehirde yaşıyorum ama hiç öyle şeyler aklıma gelmiyo :))
dışarı çıkınca iyi geliyor ama sorun şu ki samimi arkadaşım yok yurttan ya da okuldan davet ederlerse kırmayıp çıkıyorum iyi geliyor ama çok yalnızım yurtta geçiriyorum zamanımı . eve gitmeme kaç gün kaldığını sayarak geçiriyorum günleri. lisedeyken ah bi başlasam üni.ye şunu yapıcam bunu yapıcam kulüplere üye olucam diyodum hiç bişey yapmadım. çünkü içimden gelmiyo. hatta ilk haftalar daha kötüydüm keşke okumasaydım evde annemin dizinin dibinde otursaydım diye ağladığım zamanlar oldu ama bir başkasına anlatsam asla inanamaz benim böyle düşündüğüme çünkü bunları diyecek son insan bendim kazanamayan arkadaşlarıma bile imrendiğim oldu ama geçti o düşünceler. evet ben istanbulda çok güzel bi semtteyim ama resmen içim çürüdü zevk almıyorum hayattan. şimdiden yaz tatili gelse diyorum.
Bence mutlaka arkadaşlarınla daha samimi olmaya çalış. Gezmeye gidiyorlarsa sen de git. Kimi kendine yakın görüyorsan onunla samimi ol.
(ben bunun pişmanlığını çok yaşadım, şimdiki aklım olsa arkadaşlarımla her şeyi konuşur, daha samimi olurdum)
Kendini yurda kapatma. Kadıköy gerçekten güzeldir. Sahili bile yeter. Eğer sahile yakınsan çık arkadaşlarınla yürü.
Bir de dediğin gibi mutlaka belirli kulüplere, etkinliklere üye ol.
Ayrıca şimdi sana özel mesaj göndereceğim.
Özel bir tavsiyem olacak.
pekala çok teşekkür ederim .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?