- 12 Nisan 2016
- 2.120
- 8.690
- 158
- 24
Kızlar selamlar.
Birkaç gündür zihinsel olarak çökmüş durumdaydım bugün sosyal medyada gördüğüm haberle daha da kötü oldum. Bir japon adamının marmara depremiyle alakalı söylediklerini belki aranızda gören duyan olmuştur elbet.
Artık sadece zihinsel değil bedenen de kendimi yorgun hissetmeye başladım bazen tüm sosyal medya hesaplarımı kapatmak istiyorum sadece deprem değil haberlere baktığımız da hep depresif hep kötü haberler mevcut içim kararıyor resmen.
Deprem konusunda zaten artık bu şehir üstüme üstüme geliyor beni boğuyor. Artık içimden ''yakalansak bile direkt öldürsün süründürmesin'' düşüncesine girdim. İstanbul'un zaten nufusu çok yüksek kurtulsam bile ne olacak ki? diye düşünüp en kötü senaryolar aklıma geliyor.
Kendimi avuttuğum tek konu apartmanımız 4 katlı ve ufak. Sağımızda solumuzda önümüzde ev yok arazi var sokakta başka evler var tabi ama mesafe uzun.
Bahçe katında oturduğumuz için olası bir durumda kaçabilmek için çıkış noktasına masa bile koymustum düsünün fgfdg.
Öyle yani kızlar, o haberi gördüğümden itibaren anksiyetem tavan yapmış durumda ve geceleri uyuyamaz oldum sanki resmen nöbet tutuyorum eğer olursa evdekileri kaldırırım hemen kaçarız diye işte.
Herkes diyor istanbulu terk edin ama nasıl yapalım be abla? Karavan alıp bomboş bir araziye koyup orada bile yaşamak isterdim ama onu yapacak durumum/durumumuz olmayan insanlar var.
Çok bunaldım bir nebze olsa dertleşmek istedim öyle
Birkaç gündür zihinsel olarak çökmüş durumdaydım bugün sosyal medyada gördüğüm haberle daha da kötü oldum. Bir japon adamının marmara depremiyle alakalı söylediklerini belki aranızda gören duyan olmuştur elbet.
Artık sadece zihinsel değil bedenen de kendimi yorgun hissetmeye başladım bazen tüm sosyal medya hesaplarımı kapatmak istiyorum sadece deprem değil haberlere baktığımız da hep depresif hep kötü haberler mevcut içim kararıyor resmen.
Deprem konusunda zaten artık bu şehir üstüme üstüme geliyor beni boğuyor. Artık içimden ''yakalansak bile direkt öldürsün süründürmesin'' düşüncesine girdim. İstanbul'un zaten nufusu çok yüksek kurtulsam bile ne olacak ki? diye düşünüp en kötü senaryolar aklıma geliyor.
Kendimi avuttuğum tek konu apartmanımız 4 katlı ve ufak. Sağımızda solumuzda önümüzde ev yok arazi var sokakta başka evler var tabi ama mesafe uzun.
Bahçe katında oturduğumuz için olası bir durumda kaçabilmek için çıkış noktasına masa bile koymustum düsünün fgfdg.
Öyle yani kızlar, o haberi gördüğümden itibaren anksiyetem tavan yapmış durumda ve geceleri uyuyamaz oldum sanki resmen nöbet tutuyorum eğer olursa evdekileri kaldırırım hemen kaçarız diye işte.
Herkes diyor istanbulu terk edin ama nasıl yapalım be abla? Karavan alıp bomboş bir araziye koyup orada bile yaşamak isterdim ama onu yapacak durumum/durumumuz olmayan insanlar var.
Çok bunaldım bir nebze olsa dertleşmek istedim öyle