Gayet de iyi yapmissin. Hatta ozur dilemesine sasirdim. Genelde bu tarz ebeveynler yuzlesince hemen savunmaya gecer.Haksızlık mı yaptım?
önce aklın yok mu diye okları sana çeviriyor, oradan ilerleyemediğinde vay allah beni kahretsin.Psikoloğa gittiğim vakit ben de büyük bir öfke problemi olduğunu söyledi. Hatta bazen dilimi ısırıyordum o derece. Annemle konuşurken bundan bahsettim. O da dayımı örnek verdi dayım da çok öfkeli. Yok çevresine rahatsızlık veriyor bak ailesi ne kadar rahatsız bu durumdan falan. Ben de dedim ki benimkisi hiçbir şey yaşanmadan oluşmuş bir şey değil. Sen hatırlamıyorsun galiba ama babamla sen nasıl kavgalar ederdiniz, evde cam kalmazdı sürahiler kırılırdı. Bu öfke sizden bana geçmiş demek ki rol model vs. O da olayı hep şeye getiriyor sizin aklınız yok mu? Baktım konu yine oradan açılacak. Dedim ki sen babamdan çıkaramadığın öfkeni bizden çıkardın bu kadar net. Baktım bi durdu. Benden özür diledi. Allah da beni kahretsin falan dedi. Kalktım gittim yanında ağlamamak için. Bilmiyorum ilk defa kendimi bu kadar net ifade ettim. Haksızlık mı yaptım?
Psikologları dinliyormuş da böyle bir durumda özür dilemesi gerekirmiş. Özür diledi işte. O kadar yumuşak davraniyor ki yani suçlayıcı davranmıyor kendimi bir garip hissediyorumGayet de iyi yapmissin. Hatta ozur dilemesine sasirdim. Genelde bu tarz ebeveynler yuzlesince hemen savunmaya gecer.
Bir dondu kaldı ben de dediğim şey netti ve bu da çok net dedim. Suçlu sorumluluğunu almamak için yapılan bir şey aklın yok mu demek. Ama sonunda fark etti yani. Bilmiyorum beni bu hale getiren de o affetmek ya da onu anlamak gerçekten zorönce aklın yok mu diye okları sana çeviriyor, oradan ilerleyemediğinde vay allah beni kahretsin.
ebeveynlerin bu duygusal manipülasyonu cidden kabak tadı veriyor.
en doğrusunu yapmışsın. haksızlık falan değil
fark ettiyse ve bundan sonra buna uygun davranacaksa güzel. sen gerekeni yapmışsın.Bir dondu kaldı ben de dediğim şey netti ve bu da çok net dedim. Suçlu sorumluluğunu almamak için yapılan bir şey aklın yok mu demek. Ama sonunda fark etti yani. Bilmiyorum beni bu hale getiren de o affetmek ya da onu anlamak gerçekten zor
Babamı bana o kadar kötüledi ki. Ortaokuldan beri babamın yanına yanaşamıyorum konuşmuyorum bile. Sen babamı kötüledin diyorum niye tek suçlu ben miyim baban neler yaptına getiriyor konuyu yine. O asla haksız olamaz sanki. Hep bir küçümseme hep bir aşağılama. Gına geldi gerçekten. Psikologla konuştum babamla neredeyse hiç iletişimim yok. Bu gerçekten kötü dedi. Örnek bir aile modeliniz yok ileride zorluk çekersiniz dedi. Haklı ama.Yaşadığımız travmaların çoğu anne kaynaklı aslında ama biz kabullenemeyip babayı suçluyoruz. Şimdi de vicdan yaptırmaya çalışıyor işte.
Kaç yaşındasın? Ben de babamla iletişimimi tamamen kestim. Daha sonra instagramda bir sayfayla karşılaştım ve asıl problemin aslında anne kaynaklı olduğunu anladım. Şu an büyük bir uyanış içindeyim ama eyleme geçemiyorum. Annemin beni küçükken nasıl kodladığını şu an yavaş yavaş anlıyorum. Mesela en basitinden babama karşı aşırı kıskanç ve şüpheci yaklaştığı için sürekli beni onun iş yerine gönderir oradaki kadınlarla ilişkisini izlememi ve ona anlatmamı isterdi ben daha okula bile gitmeyen bir çocukken. Şu an sürekli tetikteyim ve sürekli insanların neler yaptığını takip etmek zorundaymışım gibi hissediyorum. "Ama ben sizin için hayatımı mahvettim" lafları yüzünden şu an kendi hayatımı yaşayamıyorum hep vicdan azabı çekiyorum.Babamı bana o kadar kötüledi ki. Ortaokuldan beri babamın yanına yanaşamıyorum konuşmuyorum bile. Sen babamı kötüledin diyorum niye tek suçlu ben miyim baban neler yaptına getiriyor konuyu yine. O asla haksız olamaz sanki. Hep bir küçümseme hep bir aşağılama. Gına geldi gerçekten. Psikologla konuştum babamla neredeyse hiç iletişimim yok. Bu gerçekten kötü dedi. Örnek bir aile modeliniz yok ileride zorluk çekersiniz dedi. Haklı ama.
18 yaşındayım daha. Annem kıskanç değildir hiç. Hatta bazen kıskanç olmasını isterdim. Bak içeride yine kavga ediyorlar sesi geliyor. Annemle babam düşman gibiler benim. Aynı sofraya oturmazlar ayni yatakta yatmazlar. Anneme boşanın dediğimde sizin rızkınız bilmem neye getiriyor konuyu. Aslında bizim için boşanmıyorlar yani. Bu nasıl bir yük omuzlarımda anlarsın sen de değil mi? Sanki bütün huzursuzluk bizim yüzümüzden çıkıyor bizim yüzümüzden boşanmıyorlar. Asıl konu annemin babamla mal varlığını bölüşmek istememesi. Babam gider amcamla yengemle yer diye bu korku. Hala ses geliyor içeriden kavga ediyorlar kulaklığımı takıp müzik dinliyorum son ses seslerini duymamak için. Özür dilemesi benim için hiçbir şey ifade etmiyor kendilerini düzeltemedikten sonra. Psikolog da bu saatten sonra düzelmezler zaten dedi. 60 yaşındalar neredeyse.Kaç yaşındasın? Ben de babamla iletişimimi tamamen kestim. Daha sonra instagramda bir sayfayla karşılaştım ve asıl problemin aslında anne kaynaklı olduğunu anladım. Şu an büyük bir uyanış içindeyim ama eyleme geçemiyorum. Annemin beni küçükken nasıl kodladığını şu an yavaş yavaş anlıyorum. Mesela en basitinden babama karşı aşırı kıskanç ve şüpheci yaklaştığı için sürekli beni onun iş yerine gönderir oradaki kadınlarla ilişkisini izlememi ve ona anlatmamı isterdi ben daha okula bile gitmeyen bir çocukken. Şu an sürekli tetikteyim ve sürekli insanların neler yaptığını takip etmek zorundaymışım gibi hissediyorum. "Ama ben sizin için hayatımı mahvettim" lafları yüzünden şu an kendi hayatımı yaşayamıyorum hep vicdan azabı çekiyorum.
Düzelmez biliyorum ama farkında olsun en azından ne yaptığınınÇok güzel demişsiniz . Hiç üzülmeyin hakaret etmemissiniz birşey dememissiniz . Boyle böyle iyilesecegiz . Evlat olmak demek haksız yere yapılanları hele ki psikolojik şiddeti icsellestirecegimiz manasına gelmez
Mesele sen ya da kardeşlerin değil. Mesele annenin düzenini bozmak istememesi. Sizi bahane ederek boşanmıyor ama aslında sizi nasıl bir kaosun içine attığının farkında değil. Siz umrunda bile değilsiniz çünkü. Bunun ilerisini anlatayım sana. Babam evi terk etti mecburen boşandılar. Sonra annem işe girdi. Depresyona girdi babamı hala seviyordu çünkü. Depresyondayken doğal olarak hayatını yaşayamadı ve tedavi de olmadı. Bu süreçte ona ve kardeşime ben ebeveynlik yaptım. Okuyordum bana maddi hiçbir desteği yoktur daha çok ben göndermeye çalıştım hep yanlış anlaşılmasın beklentim yok. İşe girdim evlenmeye karar verdim "seni o kadar okuttuk hiç bize para vermeyecek misin" dedi. Kendi çeyizimi dizdim ondan bişey beklemedim daha çok ona para gönderdim ve annem alıyor dedim erkek tarafına mahçup olmamak için. Şimdi de bana "tek başıma çocuk okuttum, evlendirdim helal olsun bana" diyor. "hayır ben kendim yaptım her şeyimi" dediğimde nankör ilan edildim18 yaşındayım daha. Annem kıskanç değildir hiç. Hatta bazen kıskanç olmasını isterdim. Bak içeride yine kavga ediyorlar sesi geliyor. Annemle babam düşman gibiler benim. Aynı sofraya oturmazlar ayni yatakta yatmazlar. Anneme boşanın dediğimde sizin rızkınız bilmem neye getiriyor konuyu. Aslında bizim için boşanmıyorlar yani. Bu nasıl bir yük omuzlarımda anlarsın sen de değil mi? Sanki bütün huzursuzluk bizim yüzümüzden çıkıyor bizim yüzümüzden boşanmıyorlar. Asıl konu annemin babamla mal varlığını bölüşmek istememesi. Babam gider amcamla yengemle yer diye bu korku. Hala ses geliyor içeriden kavga ediyorlar kulaklığımı takıp müzik dinliyorum son ses seslerini duymamak için. Özür dilemesi benim için hiçbir şey ifade etmiyor kendilerini düzeltemedikten sonra. Psikolog da bu saatten sonra düzelmezler zaten dedi. 60 yaşındalar neredeyse.
kendiniz yazmışsınız ilk defa kendimi bu kadar net ifade ettim diye. ifade edemedikleriniz içinizde patlamış bu zamana kadar o sebeple öfke probleminiz var. bu durum kendi kendine oluşacak birşey değil nelere şahit oldunuz kim bilir. anne baba anlaşamıyorsa boşanmalı arkadaş çocuklara zarar vermeden.Psikoloğa gittiğim vakit ben de büyük bir öfke problemi olduğunu söyledi. Hatta bazen dilimi ısırıyordum o derece. Annemle konuşurken bundan bahsettim. O da dayımı örnek verdi dayım da çok öfkeli. Yok çevresine rahatsızlık veriyor bak ailesi ne kadar rahatsız bu durumdan falan. Ben de dedim ki benimkisi hiçbir şey yaşanmadan oluşmuş bir şey değil. Sen hatırlamıyorsun galiba ama babamla sen nasıl kavgalar ederdiniz, evde cam kalmazdı sürahiler kırılırdı. Bu öfke sizden bana geçmiş demek ki rol model vs. O da olayı hep şeye getiriyor sizin aklınız yok mu? Baktım konu yine oradan açılacak. Dedim ki sen babamdan çıkaramadığın öfkeni bizden çıkardın bu kadar net. Baktım bi durdu. Benden özür diledi. Allah da beni kahretsin falan dedi. Kalktım gittim yanında ağlamamak için. Bilmiyorum ilk defa kendimi bu kadar net ifade ettim. Haksızlık mı yaptım?