Bugün bir kere daha anlaşmalı olarak boşandım. Önceki evliliğimde aldatılmayı hazmedemeyip anlaşmalı boşanmıştım. Çok ağır bir depresyona mal olmuştu bana.
Ardından bir evlilik daha yaptım, biraz aceleye gelen bir evlilikti. Ve bu sefer 2 çocukla. Karşı taraf 40 yaşında ve hiç evlenmemişti.
Meslektaştık. Eğitimimiz, zevklerimizin çoğu aynıydı. Daha önce yaşamamıştımkimseyle, oturup karşılıklı kitap okuduğumuz zamanları, birlikte sinemaya gitmeyi, birlikte yemek yapmayı, temizlik yapmayı...
Ama bunlar yetmedi. Haksızlık yaptı, saygısızlık yaptı. En fenası şiddet uyguladı. 9 ay dayanabildim. En başta söylemiştim ilk yıllar zor olacak düzen kurmamız alışmamız. Çünkü 2 bekar insanın evliliği değildi bizimki.
Çok fırtınalı çok zor geçen zamanların yanında güzel anılarımız da oldu. Benimle saatlerce kitapçı gezdi, kitaplar üzerine tartıştı, birlikte diziler filmler izledik.
Hani derler ya bazi insanlara iyiliğine doyum olmaz ama kötülüğü de hiç çekilmez. Öyleydi işte. İyiyken fazla iyi, zor anlarda da çekilmez.
Biliyorum beynim bana oyun oynuyor. Kurtulduğuma şükreder halde olmam gerekirken neden içim yanıyor bu kadar yarım saattir gözyaşlarım neden bitmiyor.
Kendime kaderime mi ağlıyorum, yalnızlığıma mı? İyi zamanlar? Yaşanamayanlar?
Bilmiyorum sadece içim çok acıyor.