- 7 Kasım 2013
- 14.758
- 35.998
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #21
Yok yok gezmeye değil bir takım işler için buradalar.
Bu arada 1-2 günlüğüne geldiyse ve kocasıyla gezi planı falan varsa bir şey diyemem İstanbul’da bir yerden bir yere gitmek zaten eziyet ve saatler demek ama ben sizin gibi bir arkadaşım olsa ne olursa olsun görüşürdüm. Sepetleme vakti gelmiş gibi kendisini
Bir daha buluşma girişimi olur da teklif ondan gelirse, ayyy canişkoo tatlişko kocişkomun canı sıkılır bırakamammm diye dudaklarını şişire şişire reddet felidaee
Gençliğimden beri nefret ederim kocacım kocacım dolananlardan, bir tanıdık daha nikah kıyıldığı dakika, gözümüzün içine baka baka adama kocacım kocacım deyip durmuştu
He bu 2. ekişi.Zaten burada da yaşamıyor müdirem ikidir geliyorlar, ilk gelişinde de görüşemedik aynı nedenle. Şimdi de red edilince üzüldüm haliyle
Koca sahibi olmuş.. normaldir bazıları için bu hareketler onu geçtim eşi nasıl kabul ediyor gelmeyi ben 4 lu görüşmelere zor götürüyorum..Bence gücenmeliyim ama bir de size sormak istedimÇok samimi olduğum, kendisi İstanbul’dan ayrılmadan önce de sıklıkla görüştüğüm, her şeyini herkeslerden iyi bildiğim ve anladığım bir dostum var. Kendisi şu an uzaktan çalışmanın nimetlerinden faydalanarak uzuuuun bir tatilde ve İzmir’ de yaşıyor. Bizim inişli çıkışlı bir arkadaşlığımız oldu çünkü kendisi çok zor bir insan; ciddi derece kaygı bozukluğu yaşayan, tedaviyi (ilaç vb.) red eden ve karşısındakini yoran birisi. Ama bir şekilde kopmadık çünkü onu hiç yargılamadım. Bir örnek vermem gerekirse hani çok sevdiğiniz biri bile ağır bir hastalık geçirse bazen bunalmaz mısınız? Bu arkadaşım yakın aralıklarla abi ve babasını kaybetti ve öf dediği zamanlarda hep yanında oldum insanlık hali diyerek. Ve kendisi bana bunun için hep teşekkür etti.
Herneyse bu arkadaşım İstanbul’a geldi ve bizim görüşebilmek için sadece bugünümüz var. Gündüz çalıştığından akşam ona gelebilirim yanına dedim ama eşini bırakamayacağını söyledi. (Bu arada yeni evli kendisi ama totalde 15 senelik bir ilişki) Sebebi de sıkılırmış kociş.
Bilemiyorum ben pandemide toplu taşıma ile üç vasıta yapıp yanına gitmeyi teklif edip refüze olunda b*k gibi hissettim.
İlk kez geldikleri bir şehir olsa anlarım ama bu evde on senedir oturuyorlar pandemiden önce. Yani 1-2 saat insan ancak emzirdiği bebeğini bırakamaz gibime geliyor ve bozuldum.
Benim eşim gece çalışıyor yani 4’lü buluşma da olmuyor malesef. Ve arkadaşım kocamı bırakamam dedi işte.
Benim tavrım şu an şakaya vurmak olayı, yani trip vs. atmıyorum zaten koca kadınlarız gerek yok. Bundan sonra nasıl davranmalıyım sizce?
Bence kusmeye hakkin yok ama bozulduysan ve soguduysan yavas yavas uzaklas.Bence gücenmeliyim ama bir de size sormak istedimÇok samimi olduğum, kendisi İstanbul’dan ayrılmadan önce de sıklıkla görüştüğüm, her şeyini herkeslerden iyi bildiğim ve anladığım bir dostum var. Kendisi şu an uzaktan çalışmanın nimetlerinden faydalanarak uzuuuun bir tatilde ve İzmir’ de yaşıyor. Bizim inişli çıkışlı bir arkadaşlığımız oldu çünkü kendisi çok zor bir insan; ciddi derece kaygı bozukluğu yaşayan, tedaviyi (ilaç vb.) red eden ve karşısındakini yoran birisi. Ama bir şekilde kopmadık çünkü onu hiç yargılamadım. Bir örnek vermem gerekirse hani çok sevdiğiniz biri bile ağır bir hastalık geçirse bazen bunalmaz mısınız? Bu arkadaşım yakın aralıklarla abi ve babasını kaybetti ve öf dediği zamanlarda hep yanında oldum insanlık hali diyerek. Ve kendisi bana bunun için hep teşekkür etti.
Herneyse bu arkadaşım İstanbul’a geldi ve bizim görüşebilmek için sadece bugünümüz var. Gündüz çalıştığından akşam ona gelebilirim yanına dedim ama eşini bırakamayacağını söyledi. (Bu arada yeni evli kendisi ama totalde 15 senelik bir ilişki) Sebebi de sıkılırmış kociş.
Bilemiyorum ben pandemide toplu taşıma ile üç vasıta yapıp yanına gitmeyi teklif edip refüze olunda b*k gibi hissettim.
İlk kez geldikleri bir şehir olsa anlarım ama bu evde on senedir oturuyorlar pandemiden önce. Yani 1-2 saat insan ancak emzirdiği bebeğini bırakamaz gibime geliyor ve bozuldum.
Benim eşim gece çalışıyor yani 4’lü buluşma da olmuyor malesef. Ve arkadaşım kocamı bırakamam dedi işte.
Benim tavrım şu an şakaya vurmak olayı, yani trip vs. atmıyorum zaten koca kadınlarız gerek yok. Bundan sonra nasıl davranmalıyım sizce?
E hastalık geçirdi diye veya kötü durumda diye siz niye sürekli iç icesinizki? Belliiki o sizin kadar görüşmek istemiyor.ben olsam daha sonra şakaya vurmak gibi değilde bin kere arasa bir kere açarım.bin kere görüşmek istese bir kere görüşürüm.yani dengesi olmayan insanlar sizide yorar bende ağır bir hastalık geçirdim ama kimseye kulfetim olmadı.gecmis olsun dileklerini kabul eder çalışanın yakasına yapışmaz kimseyi dertlerimle sikbogaz etmedim.hatta daha sonrasında beni yoran insanlarida hemen hayatımdan çıkardım uğraşamam diye.Bence gücenmeliyim ama bir de size sormak istedimÇok samimi olduğum, kendisi İstanbul’dan ayrılmadan önce de sıklıkla görüştüğüm, her şeyini herkeslerden iyi bildiğim ve anladığım bir dostum var. Kendisi şu an uzaktan çalışmanın nimetlerinden faydalanarak uzuuuun bir tatilde ve İzmir’ de yaşıyor. Bizim inişli çıkışlı bir arkadaşlığımız oldu çünkü kendisi çok zor bir insan; ciddi derece kaygı bozukluğu yaşayan, tedaviyi (ilaç vb.) red eden ve karşısındakini yoran birisi. Ama bir şekilde kopmadık çünkü onu hiç yargılamadım. Bir örnek vermem gerekirse hani çok sevdiğiniz biri bile ağır bir hastalık geçirse bazen bunalmaz mısınız? Bu arkadaşım yakın aralıklarla abi ve babasını kaybetti ve öf dediği zamanlarda hep yanında oldum insanlık hali diyerek. Ve kendisi bana bunun için hep teşekkür etti.
Herneyse bu arkadaşım İstanbul’a geldi ve bizim görüşebilmek için sadece bugünümüz var. Gündüz çalıştığından akşam ona gelebilirim yanına dedim ama eşini bırakamayacağını söyledi. (Bu arada yeni evli kendisi ama totalde 15 senelik bir ilişki) Sebebi de sıkılırmış kociş.
Bilemiyorum ben pandemide toplu taşıma ile üç vasıta yapıp yanına gitmeyi teklif edip refüze olunda b*k gibi hissettim.
İlk kez geldikleri bir şehir olsa anlarım ama bu evde on senedir oturuyorlar pandemiden önce. Yani 1-2 saat insan ancak emzirdiği bebeğini bırakamaz gibime geliyor ve bozuldum.
Benim eşim gece çalışıyor yani 4’lü buluşma da olmuyor malesef. Ve arkadaşım kocamı bırakamam dedi işte.
Benim tavrım şu an şakaya vurmak olayı, yani trip vs. atmıyorum zaten koca kadınlarız gerek yok. Bundan sonra nasıl davranmalıyım sizce?
Bormalde yargılardım ama ne yaşıyor bilemeyiz.Bence gücenmeliyim ama bir de size sormak istedimÇok samimi olduğum, kendisi İstanbul’dan ayrılmadan önce de sıklıkla görüştüğüm, her şeyini herkeslerden iyi bildiğim ve anladığım bir dostum var. Kendisi şu an uzaktan çalışmanın nimetlerinden faydalanarak uzuuuun bir tatilde ve İzmir’ de yaşıyor. Bizim inişli çıkışlı bir arkadaşlığımız oldu çünkü kendisi çok zor bir insan; ciddi derece kaygı bozukluğu yaşayan, tedaviyi (ilaç vb.) red eden ve karşısındakini yoran birisi. Ama bir şekilde kopmadık çünkü onu hiç yargılamadım. Bir örnek vermem gerekirse hani çok sevdiğiniz biri bile ağır bir hastalık geçirse bazen bunalmaz mısınız? Bu arkadaşım yakın aralıklarla abi ve babasını kaybetti ve öf dediği zamanlarda hep yanında oldum insanlık hali diyerek. Ve kendisi bana bunun için hep teşekkür etti.
Herneyse bu arkadaşım İstanbul’a geldi ve bizim görüşebilmek için sadece bugünümüz var. Gündüz çalıştığından akşam ona gelebilirim yanına dedim ama eşini bırakamayacağını söyledi. (Bu arada yeni evli kendisi ama totalde 15 senelik bir ilişki) Sebebi de sıkılırmış kociş.
Bilemiyorum ben pandemide toplu taşıma ile üç vasıta yapıp yanına gitmeyi teklif edip refüze olunda b*k gibi hissettim.
İlk kez geldikleri bir şehir olsa anlarım ama bu evde on senedir oturuyorlar pandemiden önce. Yani 1-2 saat insan ancak emzirdiği bebeğini bırakamaz gibime geliyor ve bozuldum.
Benim eşim gece çalışıyor yani 4’lü buluşma da olmuyor malesef. Ve arkadaşım kocamı bırakamam dedi işte.
Benim tavrım şu an şakaya vurmak olayı, yani trip vs. atmıyorum zaten koca kadınlarız gerek yok. Bundan sonra nasıl davranmalıyım sizce?
Bence gücenmeliyim ama bir de size sormak istedimÇok samimi olduğum, kendisi İstanbul’dan ayrılmadan önce de sıklıkla görüştüğüm, her şeyini herkeslerden iyi bildiğim ve anladığım bir dostum var. Kendisi şu an uzaktan çalışmanın nimetlerinden faydalanarak uzuuuun bir tatilde ve İzmir’ de yaşıyor. Bizim inişli çıkışlı bir arkadaşlığımız oldu çünkü kendisi çok zor bir insan; ciddi derece kaygı bozukluğu yaşayan, tedaviyi (ilaç vb.) red eden ve karşısındakini yoran birisi. Ama bir şekilde kopmadık çünkü onu hiç yargılamadım. Bir örnek vermem gerekirse hani çok sevdiğiniz biri bile ağır bir hastalık geçirse bazen bunalmaz mısınız? Bu arkadaşım yakın aralıklarla abi ve babasını kaybetti ve öf dediği zamanlarda hep yanında oldum insanlık hali diyerek. Ve kendisi bana bunun için hep teşekkür etti.
Herneyse bu arkadaşım İstanbul’a geldi ve bizim görüşebilmek için sadece bugünümüz var. Gündüz çalıştığından akşam ona gelebilirim yanına dedim ama eşini bırakamayacağını söyledi. (Bu arada yeni evli kendisi ama totalde 15 senelik bir ilişki) Sebebi de sıkılırmış kociş.
Bilemiyorum ben pandemide toplu taşıma ile üç vasıta yapıp yanına gitmeyi teklif edip refüze olunda b*k gibi hissettim.
İlk kez geldikleri bir şehir olsa anlarım ama bu evde on senedir oturuyorlar pandemiden önce. Yani 1-2 saat insan ancak emzirdiği bebeğini bırakamaz gibime geliyor ve bozuldum.
Benim eşim gece çalışıyor yani 4’lü buluşma da olmuyor malesef. Ve arkadaşım kocamı bırakamam dedi işte.
Benim tavrım şu an şakaya vurmak olayı, yani trip vs. atmıyorum zaten koca kadınlarız gerek yok. Bundan sonra nasıl davranmalıyım sizce?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?