Tatlım razı gelme olayı yok, yıllardır ben söylüyordum zaten kendisine bu, bu diye, hatta tut ki yapamadım benimle evlenmeyecek misin derdi? Cevap vermezdim bakardı öyle, o zaman da insan çok maddeci olarak görünüyor, ama aslında ödün vereceğimi bilmemesi, ki nasılsa smuwila kabul eder diye düşünüp kolaya kaçmaması, benden bunları istiyor bende kabul ediyorum, edeyim mi demedim ki? Ben sadece uygun imkanlar dahilinde istediklerime sahip olma peşindeyim, onu da düşünüyorum elbette çünkü ben eksik kalsam yetttiremesem bana babam yardımcı olur, ama ona kimse olmaz.
Ama işte o kısım bana suistimal gibi geliyor bu sefer, neden en tepelerden olacağının en iyisine, uygununa düştüğümde bile bu memnun etmemeye başlıyor. İyilik yap denize at hesabı, bende şaşırdım? Katı mı olmak lazım diye? Bir de ben '' istiyorum bu, bu banane, nasıl yaparsan yap, git babandan iste, verecek mecbur, evladısın ya da kimden bulursan bu ama al '' kesinlikle diyemem. Üstelik biz görücü usulü de evlenmiyoruz.
Üstelik dediğim gibi maddeci gibi bir profil çizerim, 2+2= 4 en güzel evde, en güzel eşyalarla otursam, maddi açıdan tüm beklentilerim karşılansa ben mutsuzsam evliliğim de, eşya ne zamana kadar bana yetebilir? Ne derece ruhumu doyurabilir? Yalnız işte insan bir kere evleniyor mantığıyla hareket ediyor, ben dahil kimse de haksız sayılmaz. Elbette aksilikler olacak, herşey dört dörtlük olmaz ama hani çaba vardır, tatlı dil vardır. Hani rahat rahat yok demek bana kolaya kaçmak olarak geliyor. Ben, yoksa bile kendimi zorluyorum bir şekilde, elimdeki tüm imkanları deniyorum, değerlendiriyorum hiç çıkar yolu yoksa yapabileceğim bişey olmadığından gönlüm rahat bir şekilde kısmet değilmiş deyip geçebiliyorum ancak.