Bundan Sonrası Hayat Mı?

mavihayall .!.:

hepinize merhaba daha önce de konu açmıştım .Biraz kendimden bahsedeyim 22 yaşındayım annem bana bakmak istemediği için anneannem ve teyzem baktı ama ezip horlayarak baktı yani iyi bir çocukluk geçirmedim özgüvenim olmadığı için okul hayatım çok sıkıntılı geçti berbat bir ortaokul ve lise hayatı geçirdim.Sınıf arkadaşlarımın lakap takması canları sıkılınca kızların beni tokatlaması fiiziksel özelliklerimle dalga geçmeler vs bir sürü şey yaşadım ama pes etmedim hiç hep çabaladım umut ettim 2 yıl önce mühendislik kazandım okumaya gittim bir dönem okudum ikinci dönem hayatımın en yanlış kararını alarak okula gitmedim yurt sorunum vardı ve ailem yurdumu değiştirmedi evde kal dedi ve eylülde başka bir şehire yatay geçiş yaptım ve psikolojim bozuk olduğu için ordada duramadım eve döndüm major depresyon geçiriyordum ağır ilaçlar vs kullandım.Sınava hazırlandım ailem şehir dışı bırakmadı 2 yıllık boş bir bölüm okuyorum siirtte.Ama genel olarak 2000 liler var ben 97liyim ve hiç kafa dengi kimse yok bunu geçtim canım yanıyor yaşıtlarım mezun oldu ben daha 2 yıllık üniversiteye yeni başlıyorum ve mühendislik bırakmış biri olarak.Hayallerım vardı benim herşeye rağmen hayatımı düzene koyacaktım mutlu olacaktım başka bir şehirde mühendisliğe geçen yıl devam edecektim güçlü olacaktım insanlara karşı ama olmadı ve artık olsa bile bi önemi yok herşey zamanında güzel benden 4 yaş küçük insanlarla okumak değil.Hiçbir hayalim gerçek olmadı battıkça en dibe battım ne aileden güldü yüzüm ne eğitim hayatından ne arkadaşlardan bugün kuzenim dedi ki annenin hatalarıni sen hayatınla ödedin eğitimsiz kaldın.Doğru çünkü yatay geçiş yaptığımı söylemiştim özel üniversiteye yapacaktım istanbula ama annem o parayı dayıma verdi onun borcunu kapatmak için .Umarım anlatabilmişimdir canım çok yanıyor aldığım her bir nefes azap gibi günlerdir ağlıyorum artık hiç umudum kalmadı hiçbir konuda umarım en kısa zamanda gelir ölüm çünkü ben çabaladım uğraştım ama hayatım istediğim gibi olmadı bundan sonra olmasının ne önemi var ki?

Genişletmek için tıkla...

mavihayall .!.:

hepinize merhaba daha önce de konu açmıştım .Biraz kendimden bahsedeyim 22 yaşındayım annem bana bakmak istemediği için anneannem ve teyzem baktı ama ezip horlayarak baktı yani iyi bir çocukluk geçirmedim özgüvenim olmadığı için okul hayatım çok sıkıntılı geçti berbat bir ortaokul ve lise hayatı geçirdim.Sınıf arkadaşlarımın lakap takması canları sıkılınca kızların beni tokatlaması fiiziksel özelliklerimle dalga geçmeler vs bir sürü şey yaşadım ama pes etmedim hiç hep çabaladım umut ettim 2 yıl önce mühendislik kazandım okumaya gittim bir dönem okudum ikinci dönem hayatımın en yanlış kararını alarak okula gitmedim yurt sorunum vardı ve ailem yurdumu değiştirmedi evde kal dedi ve eylülde başka bir şehire yatay geçiş yaptım ve psikolojim bozuk olduğu için ordada duramadım eve döndüm major depresyon geçiriyordum ağır ilaçlar vs kullandım.Sınava hazırlandım ailem şehir dışı bırakmadı 2 yıllık boş bir bölüm okuyorum siirtte.Ama genel olarak 2000 liler var ben 97liyim ve hiç kafa dengi kimse yok bunu geçtim canım yanıyor yaşıtlarım mezun oldu ben daha 2 yıllık üniversiteye yeni başlıyorum ve mühendislik bırakmış biri olarak.Hayallerım vardı benim herşeye rağmen hayatımı düzene koyacaktım mutlu olacaktım başka bir şehirde mühendisliğe geçen yıl devam edecektim güçlü olacaktım insanlara karşı ama olmadı ve artık olsa bile bi önemi yok herşey zamanında güzel benden 4 yaş küçük insanlarla okumak değil.Hiçbir hayalim gerçek olmadı battıkça en dibe battım ne aileden güldü yüzüm ne eğitim hayatından ne arkadaşlardan bugün kuzenim dedi ki annenin hatalarıni sen hayatınla ödedin eğitimsiz kaldın.Doğru çünkü yatay geçiş yaptığımı söylemiştim özel üniversiteye yapacaktım istanbula ama annem o parayı dayıma verdi onun borcunu kapatmak için .Umarım anlatabilmişimdir canım çok yanıyor aldığım her bir nefes azap gibi günlerdir ağlıyorum artık hiç umudum kalmadı hiçbir konuda umarım en kısa zamanda gelir ölüm çünkü ben çabaladım uğraştım ama hayatım istediğim gibi olmadı bundan sonra olmasının ne önemi var ki?

Genişletmek için tıkla...

mavihayall .!.:

hepinize merhaba daha önce de konu açmıştım .Biraz kendimden bahsedeyim 22 yaşındayım annem bana bakmak istemediği için anneannem ve teyzem baktı ama ezip horlayarak baktı yani iyi bir çocukluk geçirmedim özgüvenim olmadığı için okul hayatım çok sıkıntılı geçti berbat bir ortaokul ve lise hayatı geçirdim.Sınıf arkadaşlarımın lakap takması canları sıkılınca kızların beni tokatlaması fiiziksel özelliklerimle dalga geçmeler vs bir sürü şey yaşadım ama pes etmedim hiç hep çabaladım umut ettim 2 yıl önce mühendislik kazandım okumaya gittim bir dönem okudum ikinci dönem hayatımın en yanlış kararını alarak okula gitmedim yurt sorunum vardı ve ailem yurdumu değiştirmedi evde kal dedi ve eylülde başka bir şehire yatay geçiş yaptım ve psikolojim bozuk olduğu için ordada duramadım eve döndüm major depresyon geçiriyordum ağır ilaçlar vs kullandım.Sınava hazırlandım ailem şehir dışı bırakmadı 2 yıllık boş bir bölüm okuyorum siirtte.Ama genel olarak 2000 liler var ben 97liyim ve hiç kafa dengi kimse yok bunu geçtim canım yanıyor yaşıtlarım mezun oldu ben daha 2 yıllık üniversiteye yeni başlıyorum ve mühendislik bırakmış biri olarak.Hayallerım vardı benim herşeye rağmen hayatımı düzene koyacaktım mutlu olacaktım başka bir şehirde mühendisliğe geçen yıl devam edecektim güçlü olacaktım insanlara karşı ama olmadı ve artık olsa bile bi önemi yok herşey zamanında güzel benden 4 yaş küçük insanlarla okumak değil.Hiçbir hayalim gerçek olmadı battıkça en dibe battım ne aileden güldü yüzüm ne eğitim hayatından ne arkadaşlardan bugün kuzenim dedi ki annenin hatalarıni sen hayatınla ödedin eğitimsiz kaldın.Doğru çünkü yatay geçiş yaptığımı söylemiştim özel üniversiteye yapacaktım istanbula ama annem o parayı dayıma verdi onun borcunu kapatmak için .Umarım anlatabilmişimdir canım çok yanıyor aldığım her bir nefes azap gibi günlerdir ağlıyorum artık hiç umudum kalmadı hiçbir konuda umarım en kısa zamanda gelir ölüm çünkü ben çabaladım uğraştım ama hayatım istediğim gibi olmadı bundan sonra olmasının ne önemi var ki?

Genişletmek için tıkla...

mavihayall .!.:

hepinize merhaba daha önce de konu açmıştım .Biraz kendimden bahsedeyim 22 yaşındayım annem bana bakmak istemediği için anneannem ve teyzem baktı ama ezip horlayarak baktı yani iyi bir çocukluk geçirmedim özgüvenim olmadığı için okul hayatım çok sıkıntılı geçti berbat bir ortaokul ve lise hayatı geçirdim.Sınıf arkadaşlarımın lakap takması canları sıkılınca kızların beni tokatlaması fiiziksel özelliklerimle dalga geçmeler vs bir sürü şey yaşadım ama pes etmedim hiç hep çabaladım umut ettim 2 yıl önce mühendislik kazandım okumaya gittim bir dönem okudum ikinci dönem hayatımın en yanlış kararını alarak okula gitmedim yurt sorunum vardı ve ailem yurdumu değiştirmedi evde kal dedi ve eylülde başka bir şehire yatay geçiş yaptım ve psikolojim bozuk olduğu için ordada duramadım eve döndüm major depresyon geçiriyordum ağır ilaçlar vs kullandım.Sınava hazırlandım ailem şehir dışı bırakmadı 2 yıllık boş bir bölüm okuyorum siirtte.Ama genel olarak 2000 liler var ben 97liyim ve hiç kafa dengi kimse yok bunu geçtim canım yanıyor yaşıtlarım mezun oldu ben daha 2 yıllık üniversiteye yeni başlıyorum ve mühendislik bırakmış biri olarak.Hayallerım vardı benim herşeye rağmen hayatımı düzene koyacaktım mutlu olacaktım başka bir şehirde mühendisliğe geçen yıl devam edecektim güçlü olacaktım insanlara karşı ama olmadı ve artık olsa bile bi önemi yok herşey zamanında güzel benden 4 yaş küçük insanlarla okumak değil.Hiçbir hayalim gerçek olmadı battıkça en dibe battım ne aileden güldü yüzüm ne eğitim hayatından ne arkadaşlardan bugün kuzenim dedi ki annenin hatalarıni sen hayatınla ödedin eğitimsiz kaldın.Doğru çünkü yatay geçiş yaptığımı söylemiştim özel üniversiteye yapacaktım istanbula ama annem o parayı dayıma verdi onun borcunu kapatmak için .Umarım anlatabilmişimdir canım çok yanıyor aldığım her bir nefes azap gibi günlerdir ağlıyorum artık hiç umudum kalmadı hiçbir konuda umarım en kısa zamanda gelir ölüm çünkü ben çabaladım uğraştım ama hayatım istediğim gibi olmadı bundan sonra olmasının ne önemi var ki?

Genişletmek için tıkla...

yalniz kalpler .!.:

eger 32 yasindayim desen bir nebze hak verirdim ki o yasta bile insanlar umut dolu evlenmek cocuk sahibi olmak meslek sahibi olmak istiyor. yasadigin baska aci tecrubelerden dolayi bu konuyu abartiyosun. mezun olsan bile is kapilari seni beklemiyor. ekonomik kriz var millet is bulamiyor bu toplumsal bir sorun kisisel degil.. sabret guclu ol pes etme icinden cikmaya calis bu durumun ben kac yasindayim hala okumaya calsiiyorum bir yandan anne olmaya calsiiyorum ne ki senin sorunlarin ergenligin de bitmemis onun sancilari da var bence.

Genişletmek için tıkla...

askts .!.:

Genel olarak gençlik yıllarının böyle geçmesine üzüldüm. İnşalllah onları geride bırakıp önünü güneşe dönebilirsin. Sadece şunu söyleyeyim ikinci üniversiteyi okuyorum kızım için konularımdan görebilirsin. Sınıf arkadaşlarımdan annesi ile yaşıt olduğum arkadaşlarım var. Ama çok da güzel anlaşıyoruz okul arkadaşlığı çerçevesinde. Şimdi tüm üniversiteler 2. Veya 3. Üniversitesilerini okuyan 30-40 yaşlarında Kişiler ile dolu. Bahaneleri bırakıp 2 yıllık diye küçümsediğin üniversiteyi de olsa bitir. Kurslara git dil ve iyi bilgisayar programları öğren. 22 çok erken bir yaş. Hadi şimdi ve bundan sonra her aynaya baktığında: Kendime güzel bir hayat kuracağım. Güçlüyüm ve yapabilirim de..

Genişletmek için tıkla...

moonna .!.:

Şimdi sana 22 yaş çok büyük bir yaş gibi geliyor bende hiç 30 olmayacağım sanardım. :) evet biraz senin hatan biraz ailenin yanında olmaması biraz şanssızlık olmuş ama şöyle düşün. İnsanlar 25 inde üni kazanıp yeni başlıyorlar. 22 yaş şu bulunduğumuz çağda inan çok genç güzel bir yaş. İstediğin herşeyi yapabilmek için çok uzun vaktin var. İstemediğin bir bölüm okumak yerine hırs yap daha önce mühendislik kazanan bi insan daha iyisini bile yapabilir. Teselli olsun diye söylemiyorum. Bence sende bu bilinç var öyle hissettim. Sakın geç diye düşünüp kalan yıllarını heba etme ben çok zaman kaybettim keşkee senin yaşında olsaydım şimdi kayıp yaşlarıma çok üzülüyorum

Genişletmek için tıkla...

mavihayall .!.:

çok teşekkür ediyorum hayatımın böyle geçmesine bu şekilde talihsizlik yaşamama üzülüyorum bu aralar üzüntüm çok fazla umarım yakında toparlanır hayatıma sahip çıkarım

Genişletmek için tıkla...

moonna .!.:

Toparlanırsın inşallah... emin ol dışardan mükemmel görünen insanların bile bir yığın sorunu var. Avantajın çok genç olman ve birşeylerin bilincinde olman. 35 yaşından sonra hırs azim yapıp 2 çocukla kpss kazanıp devlete atanan tanıdıklarım var.sıfır hatayla mükemmeliyetle hayat bitiren yok zaten. Tecrübe hepsi :) ❤

Genişletmek için tıkla...

seksi gibim bisey .!.:

Şuan 29 yaşındayım dgs giricem seneye.. Sonrada kpss.. Herhalde 34 yaşlarında bi yere atanırım.. O kadar heyecanlıyım ki.. Kitaplar defterler kalemler cocuk gibiyim düşündükçe

Genişletmek için tıkla...

AbsolutPromise .!.:

Yazının devamını bile okumaya gerek yok. Daha 22 yaşındaymışsın. Hayat daha yeni başlıyor.

Genişletmek için tıkla...

mavihayall .!.:

sizin neden bu kadar aranız oldu benim gibi yanlış mı yaptınız?

Genişletmek için tıkla...