Benim abim genç vefat etti ve ben çok gittim mezarına. Anne olduktan sonraki ilk gidişimde bir an geldi, annem abimi oraya nasıl koydu diye düşündüm ve resmen gözüm karardı. Benzer bir ruh halindeydim sizinle.
Öncelikle bir süre bu tarz haberleri izlemeyi videoları izlemeyi bırakın. Kafanızı bundan uzaklaştırın. Evladınız sağlıklı ve mutlu olduğu için minnet duyun ve şükredin. Beynimizde minnet duyduğumuzda aktifleşen bölge ile seratonin salgılayan bölge yan yana. İstemdışı mutluluk hormonu salgılayacaksınız ve bu beyin kimyanızı değiştirecek. Evladınıza baktığınızda aklınıza bu tarz düşünce geldiği anda birşey olmayacak , iyi olacak benim evladım diye düşünün. Hatta bunu yüksek sesle gülümseyerek söyleyin, sözler çok şey değiştirir. Ben aynı zamanda eski anksiyete hastası olduğum için psikoloğun öğrettiği tarzda düşünmeye yöneltmiştim kendimi. Eğer kendi başınıza yapamadığımızı fark ederseniz terapi alın. Psikologlar ilaç vermez, ilaç beni uyuşturur diye düşünmeyin.
Son olarak, toplumca inanılmaz bir emzirme baskısı olduğunu biliyorum. Ben de fizyolojik problemlerden dolayı emziremedim ve çok sağolsunlar her mama verdiğini duyan gören inanılmaz laflar söyledi. Anneliğimiz asla bunla ölçülemez. Biz göğüs yapımız bozulmasın diye yada uğraşmak istemediği için emzirmeyen insanlar değiliz. Asla ama asla elinizde olmayan bu neden için kendinizi eksik hissetmeyin. Emmeyen çocuk hasta olurmuş, benim ki 3.5 yaşında kreşe başlayana kadar hiç olmadı. Anneyle bağı olmazmış, hala benimle kucak kucağa yaşıyor. Kilolu olurmuş, gayet iyi kilosu hatta boyu uzun bile. Lütfen bunu kafanıza takmayın.