Bütün duygularım kayıp sanki....

arkadaşlar çok bunalmış durumdayım,içinde bulunduğum psikolojiyi nasıl anlatsam bilemiyorum 6 ay önce nişanlımdan ayrıldım,zaten bu nişan da karşı tarafın ve ailesinin aşırı isteğiyle olmuştu.henüz tanışalı 5. ay olmuştu birden kendimi nişanlı buluverdim.benim ailem de çok iyi niyetli insanlar,onlar gibi altından girip üstünden çıkarak istediğini yaptırmaya çalışan tipte değiller.insan bazen işin içindeyken gerçeği tam olarak göremiyo ,söylenenleri gerektiği kadar ciddiye alamıyo,bu insan meğer çok kolay yalan söyleyebilen,kendi çıkarları üzerine herşeyi yapabilen düzenbaz ve güvenilmez bi insanmış,daha birkaç hafta önce tanıdık birinden de duyduk bana onun böyle küfürbaz biri olduğu herkes bilir orda bizde biliyoduk ama söyleyemedik size dedi,ailesi de yalan söylemiş bana meğer. herşeyi bittikten sonra öğrendim.okadar kandırılmış hissediyorum ki kendimi bir okadar da aptal... ama bana kendini tanıtırken hiç böyle tanıtmamıştı.öğrenciydim ünv. son sınıftaydım bütün o çiçekler pahalı hediyeler sürekli ilgi alaka,aklına estiğinde saatlerce yoldan çıkıp gelmesiyle etkilemişti beni.okadar emek verdim ailemin bu işi çok istememesine rağmen karşılarına çıkardım.en sonunda da bana küfür ettiğini karakterime yönelik hakaretler duyunca bitirdim.attım nişanı.1 buçuk sene toplamda,boşa geçen 1 buçuk sene...şimdi 6 ay oldu biteli ama hala heryerde onu hatırlıyorum aldığım çeyizlere bakınca kötü oluyorum.aşkımdan sevgimden mi hayır.içim acıyarak hatırlıyorum herşeyi..onunla tanıştığım için,ailemin karşısına çıkardığım için kendimi affedemiyorum.sürekli kendime kızıyorum...ailem bana okadar güvenirken neden böyle bişey yaptım ,niye izin verdim nişan yapılmasına,nasıl böyle mantıksız olabildim.unutmak istiyorum unutamıyorum,ailem bittiği için üzgün değil ama ben paramparçayım 6 ay geçmesine rağmen toparlanamıyorum.hayatıma biri girsin herşey daha kolay geride kalsın istedim.birkaç kişiyle görüştüm ama yapamıyorum sanki bütün duygularım alınmış,bütün ruhum kayıp gibi.arkadaşlıktan öteye geçmeye başlayınca sıkılıyorum konuşamıyorum ve bitiriyorum.nefes alamıyorum 3 kişiyle görüştüm olmuyo..evlenemeyenleri anlamaya başlıyorum gittikçe.aileme de bişey beli etmek istemiyorum beni üzgün görürlerse onlar da üzülüyo çok iyimişim gibi yapıyorum ama içim ölüyo sanki.aklımda hep aynı sahne... avazı çıktığı kadar çığlık atarken görüyorum kendimi.ağlayamıyorum bile.kimseye anlatamıyorum.kendime konduramıyorum yaşadıklarımı.affedemiyorum kendimi.kızıyorum sürekli.
istanbula gidicem polislik mülakatlarını kazandım.eğitim için 6 ay istanbulda olucam.ama kendime olan güvenimi kaybetmiş durumdayım okadar cesaretsizim ki.nasıl polis olucağımı bilmiyorum.daha ne kadar böyle gidicek bilmiyorum.25 yaşındayım ama ruhum niye böyle yaşlı bu nezaman geçer arkadaşlar ne yapmalıyım bi yol gösterin ne olur...

kendini böyle suçlamakla bir yere varamazsın,bilemezdin böyle olacağını,kimse ayrılmak için nişanlanmıyor ya da evlenmiyor,hayırlısı buymuş deyip kendi yolunuzu tekrar çizmelisiniz...

Kalp kırığı,pişmanlık,hayalkırıklığı...Bunları atlatmak kolay değil.Şehir değiştirmen çok güzel bir döneme denk gelmiş,sana mutlaka çok iyi gelecektir.Yeni bir meslek,yoğun bir eğitim derken bir bakarsın bambaşka düşünüyorsun.
Allah kurtarmış,geç olmadan göstermiş yüzünü.Bundan sonra çok mutlu olursun inşallah.

ben sadece düzelmek istiyorum herşeyi unutmak istiyorum artık bişeyleri sürekli ölçüp biçmekten yoruldum beynimde,birine güvenmek istiyorum ama bundan sonrası için okadar zorki... karşımdakinin sürekli olumsuz yanlarını görüyorum artık yeni ilişkiye bile başlayamıyorum,çivi çiviyi söker diyolar,herşeyi geride bırakmak istiyorum,düşüncelerimden kurtulamıyorum.

canım hissettiğin şeylerin aynısı ben de şu an kendimde hissediyorum..herşeye karşı tepkisiz ve o kadar ilgisizim ki, sesimi bile hiç çıkarmak istemiyorum, kimseyle konuşmak istemiyorum..ben birinden ayrılmadım ama hayatta iş olsun, aşk olsun istediğim şeyler gerçekleşmedi diye ben böyle oldum..sen ne güzel şimdi yeni bir ortama yeni bir şehire gidiceksin, hava değişimi ve yeni insanlar tanımak çok iyi gelecektir, kafan meşgul olucak baya bir, ve bakmışsın ki onu unutup gitmişsin bile..

merhabalar cnm..öncelikle seni %100 anlamasam da anlamak için çabalıyorum..sonuçta hoş şeyler yaşanmamış ama beterin beteri var valla...Rabbim beterinden sakınmış..unutmaya çalışma bence güzelim hayatta hiç bir şey unutulmaz..unutamazsın yani...böyle bi gayret seni kendinle didiştirmekten öteye götürmez bence..ama mutsuzluğun geçicidir ki inş. Allahın izniyle de geçecek :)bak olumlu tarından görmeye çalış bir şeyleri..ailen yanında sağlığın yerinde,şu an benim yengem kanser hastası 17 ve 19 yaşlarında 2 kızı bekar biri üni de diğeri lise sonda...ve kurtuluşu yok doktorlar ömür biçiyorlar kızları eşi ben annem herkes inan ona baktıkça resmen içimiz kıyılıyor ya düşünsene doktordiyor en fazla bu kadar yaşr diyor....yani çok şükür ki sağlığın yerinde Allah kimseye yaşatmasın..ayrıca bak polisliği kazanmışsın senin yerinde olmak isteyen milyonlarca insan var..ya kazanamasaydın o zaman bi de bu sorun eklenecekti ki hayat ve ekmek kavgası çok zor sakın bu yazdıkları mı nasihat olarak algılama sadeceyalnız bırakmak istemedim seni o yüzden diyorum..erkeklere ben de hiç güvenmiyorum ama Allah seni,beni,herkesi doğru insanlarla karşılaştırsın inş.

yani cnm olumlu tarafından baktığında eminim olumlu olanlar daha fazla..sadece bakmak o da sana kalıyor..hani şu an kimseye güvenememem normal normal olanı sergiliyorsun aslında..buna da sadece zaman ilaç bence ve aşkkkkkkk..
dualarım seninle..

ben de sürekli bu şekilde düşünmek için uğraşıyorum,ailem yanımda olmasa daha kötü durumda kalıp o insanla evlenebilirdim mutsuz bi evlilik yaşayabilirdim.ve en ama en önemlisi sağlık tamamen bilincindeyim,şükrediyorum hep.ama ruhumun sızısı geçmiyo,6 ay oldu artık giderek çok daha iyi olmam gerekmez mi,bu düşüncelerden kurtulmam için daha ne kadar zaman geçmesi gerekicek... bi bakıyorum tamam diyorum herşey geride kaldı artık geçti,sonra en ufak bişeyle birileri beni geçmişe hapsediyo sanki...çırpınıp duruyorum geçmişte

en büyük acılar 6 ay sonra hafifliyormuş, senin de aklından çıkarman yakındır canım..
yaşın da daha genç sanırım karşına daha kimler çıkar hele bir işe başla bak..

arkadaşım bence sen ilk önce kendini suçlamayı bırak...aşk bir suç değildir insanın doğasında vardır önemli olan aşkın için hata üstüne hata yapmamaktır.ve sen bu hatayı anlayarak çok geç olmadan yol yakınken nişanı atmışsın...sen şu anda hayal kırıklığı yaşıyorsun haklı olarak hem nişanlının yanlış kişi olmasından ötürü hemde ailene karşı haklı çıkmalarından ötürü...bence hiç üzülme önceden belli etmiş kendini...ya etmeseydi evlenince daha kötü hayal kırıklığı,pişmanlık duyacakdın ve ozaman ailen üzülmesin diye belkide sabredebildiğin kadar katlanmak zorunda kalacakdın...insan zaten aşık olacağı kişiyi seçemiyorki...karşındaki iyi biri çıkarsa şansına çıkmazsa da üzüntü,keder...dediğim gibi sen çok şanslısın önceden farketmişsin...insan aşık olunca anlayamıyor...aşkı için herşeyi,herkesi karşısına alabiliyor hatta kendinden bile vazgeçebiliyor...seni tebrik ederim en azından kendinden vazgeçmemişsin...kendin için en iyi kararı almışsın...

ortada senin bir suçun yok...ailen zaten hatanı anladığın için senin adına seviniyorlardır...hiçbir anne baba evladının acı çekmesini istemez...ileride daha çok acı çekeceğine şimdi çekiyorsun ama mutlaka zamanla acın hafifleyecek yeterki sen iste...şu anda başkalarına karşı güvensizliğin normal...karşına çıkan kişiyede sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali daha temkinli davranacaksın mutlaka ama çok aşırıya kaçarsan hiç kimseyle mutlu olamazsın...yani demek istediğim herkes güvenilmez diye birşey yok...aşk için biraz zaman tanı kendine...sular durulsun bi ilk önce kendinle barış yoksa herkesde kusur bulman normal sonuçta kimse dört dörtlük değildir...

suçlu sen değilsin eski nişanlın...çeyiz hazırlıklarına başlamışsınız ve mutlaka bir şeyler almışsınızdır...ben hepsini yok et demiyorum...onlara baktıkça haliyle onu hatırlayacaksınız...önemli olan hatadan ders çıkarmak ve ona göre yol çizmektir...siz bütün hepsini onun hayaliyle donatmışsınızdır mutlaka...şimdi size önerim onlara baktıkça kendinizde değil eski nişanlınızın hatalarını düşünün düşündükçe ne kadar doğru bir karar aldığınızı anlayacaksınız ve o eşyalarla birlikte hayalinizi onun hiçbir şekilde haketmediğini ve zamanı gelince kalbinizin asıl sahibini bulduğunuzda hakeden kişiyle eşyalarıda,hayatınızıda paylaşacağınızı düşünün ve inanın birgün mutlaka doğru kişi karşınıza çıkacaktır...sadece zaman....

Zamanla geçer,
yeni çevre yeni arkadaşlar..
Bakmışsın adını bile unutmuşsun..

umarım zaman herşeyin ilacı olur,6 ay diye düşününce çok olmuş sanıyo insan...ama bütün hayal kırıklıkları taze...

Hayatım allahtan birtakım şeyleri erken görüp nişandan dönmüşsün.. Ya evlenip boşansaydın..?

Bence bir takım şeyleri kabullenip ardına değil, önüne bakmanın zamanı gelmişte geçiyor... Böyle pişmanlıklarla, keşkelerle kendini yiyip bitireceğine yaşadıklarından ders alıp yoluna devam etme vakti...

rüyalarımda bile hala onunla uğraşıyorum peşimi bırakmıyo,sonra niye görüyorum bu rüyaları diye sinir oluyorum kendime.ama hepiniz yazdıklarınızda çok hakılsınız.çok teşekkür ederim hepinize okumak iyi geldi :)