- 24 Şubat 2014
- 613
- 354
- 133
- Konu Sahibi dishekimim
- #1
Herkese merhaba.Uzun bir aradan sonra kafamın karışıklığını gideremediğim için sitedeki yerime geri döndüm ve sizlerin görüşlerine ihtiyacım olduğunu düşündüm.
2,5 yıllık bir ilişkim vardı. Daha önceden tanışıyorduk. İkimiz de devlet memuruyuz ve maddi olarak herhangi bir sıkıntımız yoktu. Aynı şehrin aynı ilçesine atanmıştık. Bir 2,5 yıllık ilişkinin 2 yılında aynı evi paylaştık. Bu süre zarfında gerçekten çok güzel anlaşıyorduk. Kendime hep "sonunda aradığım adamı buldum" diyordum. Bundan öncekiler aşk değil tam bir işkenceymiş diyordum. O kadar iyi bir sevgiliydi ki, hastalansam baş ucumda saatlerce sabahlara kadar beklerdi. Ev işlerinde her zaman yardım ederdi. İş yerine küçük bir kargo bile gelse iş çıkışında yük olmasın diye gelir beni arabayla alır öyle götürürdü. İlişkimiz daha 1 yıl olmadan o da benim ailemle tanıştı, ben de onun ailesiyle tanıştım. Bunun öncesinde ne o ne de ben ailelerimizle hiçbir sevgilimizi tanıştırmamıştık. Bu sefer ikimiz de farklı hissediyorduk belli ki. Ailesiyle inanılmaz güzel bir bağ kurdum. Neredeyse tüm akrabalarıyla, arkadaşlarıyla güzel bir bağ kurmuştum. 2,5 yılın sonunda güzel giden ilişkimiz nazara mı geldi bilmiyorum. İşi gereği başka şehire geçmesi gerekiyordu. Ben de ona şöyle dedim, "eğer benim de yanına gelmemi istiyorsan artık ilişkimizin adını koyalım,yoksa bu şekilde kalkıp senin olduğun şehre gelemem" dedim. Ancak o henüz evliliğe hazır olmadığını söyledi. Fakat bulunacağımız şehirler uzak olduğu için sık sık haftasonları gidiş geliş yapabileceğimiz bir mesafede olamayacağız artık. Benim kanaatim uzak ilişkinin gerçekten zor olduğu. Hele ki 2 yıl aynı evde yaşamış bir çift olarak bir anda araya mesafeler girdiğinde sorun yaşayacağımızı dşünüyorum. Şehirler yakın olsa,gidiş geliş yapabilsek en azından yine bir nebze idare edilebilir ama bu şekilde uzaktan lise aşkı sürdürür gibi bir ilişkiye gönlüm razı değildi. Evlilik korkusu olduğunu her zaman söylerdi zaten,kendisi en azından 2-3 yıl kadar evlilik düşünmediğini söylerdi. Ancak ben bu mesafeler varken bu kadar süre onu bekleyemeyeceğimi söyledim. Bu mevzulardan sonra ilişkimizde sorunlar çıkmaya başladı. Bana karşı tahammülsüzleşti, ufak meselelerimiz büyür oldu ve bir gün ipler koptu ve ayrıldık. 2 haftadır ayrıyız çok mutsuzum. Annesi,babası bile ayrıldığımıza ağladı.Onlar da evlenmemizi istiyorlardı.Beni kızları olarak görüyorlardı.Ancak oğulları bu konuya ailesini karıştırtmadı,kimseyi dinlemedi. Ayrıldığımızı duyan tüm arkadaşlarımız şok geçiriyor. Hani bazı çiftler vardır ya "onlar da ayrılırsa aşka inancımız kalmaz" dediklerimiz, işte bizimki öyle bir ilişkiydi. Ancak ileriyi göremediğimiz için koptuk. Kendisi de üzülüyor alıyorum haberlerini. Ama arasın diye bekliyorum,aramıyor.. Çok mutsuzum,her gün ağlıyorum. Etrafımızdaki herkes köpek gibi pişman olacak bekle sen diyor. Bir taraftan da umutlanmak istemiyorum ama bilmiyorum işte.. Dertleşmek istedim sizinle..
2,5 yıllık bir ilişkim vardı. Daha önceden tanışıyorduk. İkimiz de devlet memuruyuz ve maddi olarak herhangi bir sıkıntımız yoktu. Aynı şehrin aynı ilçesine atanmıştık. Bir 2,5 yıllık ilişkinin 2 yılında aynı evi paylaştık. Bu süre zarfında gerçekten çok güzel anlaşıyorduk. Kendime hep "sonunda aradığım adamı buldum" diyordum. Bundan öncekiler aşk değil tam bir işkenceymiş diyordum. O kadar iyi bir sevgiliydi ki, hastalansam baş ucumda saatlerce sabahlara kadar beklerdi. Ev işlerinde her zaman yardım ederdi. İş yerine küçük bir kargo bile gelse iş çıkışında yük olmasın diye gelir beni arabayla alır öyle götürürdü. İlişkimiz daha 1 yıl olmadan o da benim ailemle tanıştı, ben de onun ailesiyle tanıştım. Bunun öncesinde ne o ne de ben ailelerimizle hiçbir sevgilimizi tanıştırmamıştık. Bu sefer ikimiz de farklı hissediyorduk belli ki. Ailesiyle inanılmaz güzel bir bağ kurdum. Neredeyse tüm akrabalarıyla, arkadaşlarıyla güzel bir bağ kurmuştum. 2,5 yılın sonunda güzel giden ilişkimiz nazara mı geldi bilmiyorum. İşi gereği başka şehire geçmesi gerekiyordu. Ben de ona şöyle dedim, "eğer benim de yanına gelmemi istiyorsan artık ilişkimizin adını koyalım,yoksa bu şekilde kalkıp senin olduğun şehre gelemem" dedim. Ancak o henüz evliliğe hazır olmadığını söyledi. Fakat bulunacağımız şehirler uzak olduğu için sık sık haftasonları gidiş geliş yapabileceğimiz bir mesafede olamayacağız artık. Benim kanaatim uzak ilişkinin gerçekten zor olduğu. Hele ki 2 yıl aynı evde yaşamış bir çift olarak bir anda araya mesafeler girdiğinde sorun yaşayacağımızı dşünüyorum. Şehirler yakın olsa,gidiş geliş yapabilsek en azından yine bir nebze idare edilebilir ama bu şekilde uzaktan lise aşkı sürdürür gibi bir ilişkiye gönlüm razı değildi. Evlilik korkusu olduğunu her zaman söylerdi zaten,kendisi en azından 2-3 yıl kadar evlilik düşünmediğini söylerdi. Ancak ben bu mesafeler varken bu kadar süre onu bekleyemeyeceğimi söyledim. Bu mevzulardan sonra ilişkimizde sorunlar çıkmaya başladı. Bana karşı tahammülsüzleşti, ufak meselelerimiz büyür oldu ve bir gün ipler koptu ve ayrıldık. 2 haftadır ayrıyız çok mutsuzum. Annesi,babası bile ayrıldığımıza ağladı.Onlar da evlenmemizi istiyorlardı.Beni kızları olarak görüyorlardı.Ancak oğulları bu konuya ailesini karıştırtmadı,kimseyi dinlemedi. Ayrıldığımızı duyan tüm arkadaşlarımız şok geçiriyor. Hani bazı çiftler vardır ya "onlar da ayrılırsa aşka inancımız kalmaz" dediklerimiz, işte bizimki öyle bir ilişkiydi. Ancak ileriyi göremediğimiz için koptuk. Kendisi de üzülüyor alıyorum haberlerini. Ama arasın diye bekliyorum,aramıyor.. Çok mutsuzum,her gün ağlıyorum. Etrafımızdaki herkes köpek gibi pişman olacak bekle sen diyor. Bir taraftan da umutlanmak istemiyorum ama bilmiyorum işte.. Dertleşmek istedim sizinle..
Evlilikte temel korku biriyle aynı evi paylaşmak ortak sorumluluk ve ailelerden kaynaklı olur e siz tüm aşamaları güzelce halletmişsiniz zaten. İmza atmanız hiçbir şeyi değiştirmeyecekken böyle olan adam sizi yeterince sevmiyordur bence . Pişman olacak dönecek falan bahane bunlar. Siz hiç zorlamayın bu defteri kapatıp önünüze bakın derim ben.
