Rica ederim.
Çocuğunuzla iletişimde kaldığınız sürece korkmayın elbette hataları olacak, kendi bildiğini okumayı isteyecek zaman zaman, böyle böyle büyünüyor. Bu süreçte size, hatalı davranışları da dahil anlatmaktan çekinmeyeceği bir yaklaşımda kalabilmeniz en önemlisi. Gizlemeye itmeyin yeter ki, ailesinde göremediği anlayışı, yanlış yerlerde aramasın.
Sizden çekinme sebebi sizin öfkeniz, alacağı ceza değil, sizin güveninizi kaybetmek, sizi bile bile üzmeyi istememek olsun.
Bir yaptırım uygularken bile, hislerinizi anlatın; iletişimde kalın "Seni bu şekilde kısıtlamak zorunda kalmayı ben de istemezdim. Bunun üzerine düşünmeni istiyorum, bu cezayı senin mutsuz hissetmeni amaçlayarak vermiyorum biliyorsun, sorumluluklarını sana hatırlatmak ve sonradan pişmanlığını yaşayacağın şeylere kapılmaman için veriyorum, senin de bana hak vereceğini düşünüyorum" vb.
Oğlunuzun davranışlarını yorumlarken, o yaşlardaki halinizi-ailenizin tutumunu aklınıza getirerek davranın, nasıl hissederdiniz o yaşlarda, neyi nasıl düşünürdünüz, size nasıl davranılsa utanırdınız-hatanızı bilirdiniz...
Ben anneme, sanki hiç çocuk/genç olmamış, hiçbir şeye heveslenmemiş-merak salmamış, hata yapmamış gibi davrandığı için ekstradan bilenir daha inatla yapardım yapacağımı mesela ve kendimi ailem içinde tek başıma bir cephe gibi hissederdim.
İlk kez yaptığım bir hatada büyük tepki/ceza veren annem, ikinci kez aynı hatayı yaptığımı görmedi.
Çünkü yalnızlaştım ve daha iyi gizlemenin yollarını keşfettim. O ise bu hareketimden vazgeçtiğimi zannetti.
Bilmiyorum, evladım henüz küçük, daha ergenliğine çok yolumuz var ve neler yaşarız o zaman göreceğiz ama çekinmiyorum oğlumun ergenliğinden; çünkü çok zorlu bir ergenlik yaşadım, kötü arkadaşlıklar nasıl kurulur-nesi cezbeder-niçin kabul görmek istersin, farklı olmak adına neleri nasıl denersin, özgürlüğü nasıl yorumlarsın, zararlı alışkanlıklara nasıl merak salarsın ve hangi hislerle denemek istersin, gizlemeye nasıl itilirsin ve bu konuda nasıl teknikler geliştirirsin, ceza-öfke nasıl sökmez, nasıl daha da karşına alırsın aileni vb. kendimce yaşadığım ve yapılabilecek hemen hemen her yanlışı/tehlikeli davranışı ergenliğimde yaptığım, aynı süreçte anne-babamın tutumunu da bildiğim için, hepsi aklıma kazındı, ufak tefek fikirler/yöntemler edindim kendimce, teoride. Pratikte nasıl olacak artık onu da yaşarken göreceğiz (Umarım oğlum beni, ben kadar zorlamaz :) ).
O zamanlar bazı hatalı davranışlarımı, salt ailemi cezalandırmak için sürdürdüğümü bile söyleyebilirim.
Bu yüzden iletişim, anlaşılabildiğini hissetmesi her daim önemli.
Bu "Full anlayışlı olun, her şeyine oh oh maşallah ben de gençtim aman" diye yaklaşın, tamamen arkadaş olun demek değil, hatta anne-babaların arkadaşçılık oynamasını da tasvip etmediğimin altını çizmek isterim; demek istediğim, ona düşüncelerinizi-yaptırımlarınızı, onun da hislerini göz önünde bulundurarak izah edin, sevginizi her şartta vurgulayın ve onun davranışları karşısında siz de nasıl hissettiğinizi onunla paylaşın.
