Bebek Beslenmesi çalışan anne ve çocuğu

Bebek Beslenmesi, Ek Besin Önerileri, Mamalar, Anne Sütü, 3 yaştan büyük çocukların çok yeme ya da yememe, obezlik, iştahsızlık, okulda beslenme, beslenirken dikkat edilecek konuların yani her türlü yeme problemlerinin paylaşıldığı alan.

sezince

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
13 Kasım 2009
445
4
96
Diğer
Duymuşsunuzdur Sabiha Paktuna Keskin' in "Anne ış' te" adlı bir kitabı var. Yakında çalışacak bir anne olarak bu kitabı büyük bir dikkatle okuyorum. ınanın çok faydası oldu. Size de tavsiye ederim. Öncelikle bebek bakımı ve beslenmesi konusunda yaptığım hataları görmeme olanak sağladı. Örneğin, sütünü sağan ve bebeğini biberonla besleyen bir anne olarak bebeğime süt verme işini sadece anne olarak ben yapmalıymışım. Oysa zaman zaman eşimden destek alıyordum.
Yine de içim hiç rahat değil. Bakıcılara güvenemiyorum. Eve kamera koymayı düşünüyorum; ama gizli kamera değil kesinlikle. ışe başladığımda bebeğimin bakımının, temel ihtiyaçlarının giderilmesinde bir aksama olursa... Ben fazlasıyla eleştirel ve yargılayıcı olduğum kanısındayım. Bakıcımı kırmaktan da öyle tedirginim ki. Çalışma saatlerim çok yorucu olmayacak; çünkü ders saatlerim çok az. Mesela haftada bir, belki de iki günüm boş olacak yahut haftanın beş günü çalışırsam 8. 30 gibi evden çıkıp 13. 00 gibi eve dönebileceğim. Buna rağmen gün boyu düşünüyorum, çıkış yolu bulamıyorum. Bebeğimi bir yabancıyla nasıl bırakacağım, bakımı aksarsa nasıl telafi edeceğim. Muhtemelen psikolojim iyiden iyiye bozuldu. Çalışan anneler bana bir yol gösterin, nasıl sağlıklı düşünebilirim?
 
Son düzenleme:
bende ilk başlarda bu psikolojideydim..yabancı birisine nasıl bırakıcam kızımı diyordum..ama insan mecbur kalınca herşey yapıyor..tabiki kendi ailemizden birisi yada yakınlarımız gibi olamıyor hiç bir bakıcı mutlaka çıkıyor sorunlar ama ne yapalım evlatlarımızın geleceği için de çalışmak zorundayız..işe ilk başladıgım dönemler çok ağladım hergün kızımı bakıcıya bırakıp ağlayarak işe gidiyordum..ancak dediğim gibi başa gelen çekiliyor.seni en iyi ben anlarım heralde.ama geçiyor bu sürecede alışıyor insan..
 
böle düşünmen çok doğal.bnm annem bakıo bebeğime ama buna rağmen kaç kere arıyorum geldiğimde kucağıma alıp saatlerce oynuyorum.çalışmak çok zor ama onlar için daha rahat yaşasınlar diye.zaman geçtkçe alışıosun ama suçlu hissetme duygusu silinmio içinden ama yapmak zorunda olduğun için yapıosn.
 
caım seni çok iyi anlıyorum.ben daha şimdiden bir dahaki yıl onu nasıl bırakıp gideceğimi düşünüyorum.çok zor bir durum Allah bir şekilde sabrını verir inşallah.
 

Ben de aldım bu kitabı ..bitirmek üzereyim. Ama okudukça kendimi suçlu hissediyorum.
Mesela bebek annenin kucağından alındığında anne odadan çıktığında ağlamıyorsa bir anormallik vardır, diyor ve benim oğlum benim arkamdan ağlamıyor, başkalarının kucalamasından rahatsız olmuyor.
Bakıcı olayına gelince benim annem baktığı için o konuda rahatım.
S. P. K. diyor ki bakıcının çocuğu sahiplenmesi ve ihtiyaçlarını anında ağlatmadan karşılaması en önemli şey diyor. Diğer sorunlar ikinci planda olmalı diyor. Ve devamlıılk , mümkün olduğunca bebeğe bakan yüz değişmemeliymiş.

Uzun oldu ama paylaşmak istedim.
 

ay şimdi çok kötü oldum ben çalışan bi anne değilim bebeğimle kendim ilgileniyorum ama benim bebeğimde ben dışarı çıkınca veya kucağımdan alınınca ağlamıyo neden acaba?bu arada bebeğim 7 aylık
 
bebeklerin emme duyusu örselenince parmağını emebilirmiş. benim bebeğim de parmağını emmeye başladı. mafoldumben ne yaptım da bu duyusu örselendi anlayamıyorum.
 
Ben bu hanfendiyi maalesef beğenmiyorum.
Bi yazısında bebeklerin 3 yaşına kadar odasının ayrılmaması gerektiğini okumuştum.
Ve o andan itibaren bir daha okumadım kendisini.
Kitaptada çok yanlış var bana kalırsa.
Elbette eşinizden destek alacaksınız.
Destek almamak demek annenin daha yorgun dolayısıyla daha agresif olması demek.
Yani bebeğe olumsuz etki.

Çalışmak konusunda da endişelerinizi anlıyorum. Bende kızım 6.5 aylıkken işe geri döndüm. Hemde günde 10 saat yoktum yanında. Emziriyordum üstelik.
Geceleri de çalıştığım oldu eski işim sebebiyle.
Bikaç önerim olacak sadece size.
Örneğin odadan ayrılırken bikaç saniye için bile çıkarken bebeğinize şimdi mutfağa gidiyorum ama hemen geri geleceğim diyin. Bunu hep yapın.
Birde ceee oyunu vardır onu oynayın sık sık. Yok olan, kaybolan bişiyin geri döneceğini öğrensin.
Oyuncaklarını saklayın ve sonra çıkarın.
Bunlar onu yaşanacak duruma hazırlayacaktır.
Sevgiler.
 
Benim kızım da benim kucağımdan alınınca ağlamıyor ve herkese gidiyor hiç kimseyi yabancılamıyor. Bu bir ölçü değil bence. Gayet mutlu bir bebek. ınsanları seviyor yolda, asansörde, hatta kırmızı ışıkta durunca yandaki otobüstekilere bile gülüyor cilveler yapıyor. Kalabalık bir ortamda kucaktan kucağa geziyor.
Bana biraz saçma geliyor açıkçası ağlamıyorsa sorun olduğu savı. Kitabı bende okudum.
Anneden ayrılınca ağlamama ve 3 yaşına kadar aynı odada yatırma fikirleri bana tamamen ters geldi.
 
Çalışma olayına gelince de ben Elif 6,5 aylık olduğunda çalışmaya başladım, annem bakıyor kızıma. Yaklaşık 10 saat ayrıyız birbirimizden. Ama ben Haziran 1'de bırakıyorum tekrar çalışmayı. Kızımla vakit geçirmek ve tadını çıkartmak istiyorum daha fazla geç kalmadan.
 
bebeklerin emme duyusu örselenince parmağını emebilirmiş. benim bebeğim de parmağını emmeye başladı. mafoldumben ne yaptım da bu duyusu örselendi anlayamıyorum.

Canım kendini boşuna üzüyorsun yok öyle bir şey. Öyle olsaydı tüm bebeklerin emme duygusu örselenirdi. Hiç olur mu öyle şey yahu. Doğuştan sahip oldukları 2 refleksten biridir emme. Tabi ki emecek ki emerek anlamaya çalışacak belki.
 
kızlar bebek tabii ki emecek parmağından ayrı bir tat alıyor zira...
ben de bazı şeylere katılmıyorum bizim odamız ayrıldı bile 5 aylıktı daha... mecbur kaldık.. ama çok sağlıklı psikolojik olarak...
ben de bu arada 1 ay sonra başlıyorum çalışmaya ve benim de cnm çok sıkkın. hiç çalışmasam ne iyi olurdu arada eşime laf dokunduruyorum ama çalışman lazım diyor. ben doyamadım ki bebişime bakmaya...
 
Ben acaip beğğeniyorum bu kadını hatta biraz önce doktorum programında izledim idolüm oldu diyebilirim.
Benim oğlan odaya yabancı biri gelince oğlumu sevmeye başlayınca ağlıyor, benim kucağımdan aldıklarında etinden et koparıyorlar sanki. Kitaplarını büyük bir dikkatle okuyorum.
0-3 yaş anneye bağlanma yaşı anneyi kaybet korkusu oluyomuş çocukta. Baba güçlü, anne koruyucu kollayıcı.
Çocuklarının altını değiştirikende anne değiştirmeliymiş başkası değil, çocuğun cinsel kimliği için çok önemliymiş, bakıcı bakıyorsa tek bakıcıyla büyümeliymiş çocuk.
Çocuk soyut şeyleri bilmezmiş, onun beş duyuyla hissettikleri kadar anlarmış, çocuklar sürekli soru sorarlar aynı soruyu tekrara tekrar sorarlar, işde bunun nedni çocuk anlamıyormuş o yüzden tekrar soruyormuş anlayacağı dileden cevap verirseniz çocuk sorusuna cevap alıp tatmin olurmuş.
 

bende sabiha hanıma bayılıyorum.çook hakvereliniortaklı ve iyi yöntemler gösteriyor bize.bence de herşeyi doğasına uygun yapmak en doğrusu......
 
Ben de beğeniyorum. Kayınvalidem bana hep anlatır, eşim bebekken bir battaniyesi varmış onu elşnden düşürmezmiş onsuz uyumazmış yıkamak için almak istermiş vermezmiş. Artık battaniye eskimiş yırtılmış onu kesip mendil yapmışlar da o mendili de bırakmamış elinden yıllarca. Kayınvalidem eşim daha 40 günlükken çalışmaya başlamış bu arada ona da teyzesi bakmış. "Anne ış'te" kitabını okudum da orda diyor ki "Annesiyle yeterince vakit geçiremeyen bebekler annesiyle özdeşleştirdiği bir nesneye bağlanır, bu tülbent, örtü vs... olabilir. Onu annesi yerine koyar, kokusu gitmesin diye yıkanmasını istemez...
Tabi kimse anlayamamış bu battaniye aşkını o zamanlar. Kayınvalideme şimdi anlattım da üzüldü eşime sarıldı öptü "yavrum" diye:)
 
Bu arada anne odadan çıkınca ya da yabancıya gidince ağlama olayı kitaba göre 10 ay-1 yaş civarında oluyormuş daha önce değil. Ama bence yine de çalıştığımız için suçlu hissetmemeliyiz. Sabiha Hanım da eminim yoğun bir tempoda çalışıyordur.... Ben şahsen sadece maddiyat için çalışan bir insan değilim. Çalışmayı seviyorum ama keşke çalışma saatlerim daha esnek olsaydı ya da doğum izni 2 yıl olsaydı diyorum. Liseden itibaren çalışan bir kadın olmak için uğraştım. Şimdi ister istemez çalışmak istediğim için kötü bir anne miyim diye düşümüyorum. Bir taraftan da çalışan kadınların çocuklarının ne kadar başarılı olduğunu görünce rahatlıyorum.
 
Bir bireyin gelecekteki kişiliğinin benimle "nasıl bir ilk üç yıl" geçireceğine bağlı olması korkunç bir manevi baskı oluşturuyor bende. Olumsuz bir kişilik yapısı mutsuz ve başarısız bir insan olmakla eş anlamlı nerdeyse. :çok üzgünüm:kafamçokkarıştı
 
çok haklısın... ben mesleğimden soğudum sanki. okula hiç gidesim gelmiyor artık.
 

çocuğuna kim bakıyor, anne yada babane ise hiç endişe etme, çocuk senin varlığını hisseder hisettirir onlar ama bakıcı konusunda hiç güvenim yok.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…