İsyan abartılı oldu ama çok zor değil mi işimiz?
Aslında çalışanı da çalışmayanı da hepimiz aynı zorlukları yaşıyoruz. Anne olmak çok zor anne olunca anlıyoruz...
Hamile olduğumu öğrendiğimde şaşırmadım. Tuhaf çünkü istemiyordum, aklımın ucundan bile geçmiyordu. Aslında 29 yaşındaydım ve ben de pekala anne olabilirdim. Ve oldu ...
Canım kızım. Hep istedim onu. Bana ilaç gibi geldi. Boşanma arefesinde... Beni güçlü kıldı kızım.
Ama iş...
Bir kere artık hırslar bitiyor. Tek derdin evladın... Evladın da hiçbirşeyin tadını çıkaramıyorsun ki... Allah'tan kolay bir hamileliğim oldu. Ama sonrasında izin almak kabus. Baskı var açık edilmeden. Kanuni hakkım var desen de öyle bir suçlulukla aldım ki iznimi... 6 ay kadar kızımlaydım. Güzeldi.
Sonrasında bir 6 ay kadar daha çalıştım. Annem sağolsun kızıma bakmak için taşındı yanıma. Onlar olmasa ne yaparmışız biz?
Ardından boşanma... Kaldım öylece ortada. İstanbul'da yaşanır mı bir başına kuş kadar maaşla. Bakıcısı cartı curtu... İşten ayrılmak zorunda kaldım. Annemin yanına başka bir şehre taşındım. Kızımla 1,5 yıl daha geçirdim ama bu sefer işsiz olmak zor geliyor insana. Onca yıl oku, çalış... Bu değil ki hayalimdeki hayat...
Sonra tekrar bir iş buldum. Şimdi daha iyi herşey. Çalışma şartları daha iyi. Haftasonum var en azından kızımla birlikte olmaya. Kızıma hala annem bakıyor ama o olmasaydı hersey ne kadar zor olacaktı benim için.
Malesef bu hayat kadınlara, hamile kadınlara, anne olan kadınlara fazladan çok fazla yük yüklüyor. Keşke mevcut haklar geliştirebilseydi. Daha iyi imkanlar sunulsaydı bizim için. O zaman biz de evladımız mı işimiz mi diye iki arada bir derede kalmazdık.
Siz ne dersiniz?
Aslında çalışanı da çalışmayanı da hepimiz aynı zorlukları yaşıyoruz. Anne olmak çok zor anne olunca anlıyoruz...
Hamile olduğumu öğrendiğimde şaşırmadım. Tuhaf çünkü istemiyordum, aklımın ucundan bile geçmiyordu. Aslında 29 yaşındaydım ve ben de pekala anne olabilirdim. Ve oldu ...
Canım kızım. Hep istedim onu. Bana ilaç gibi geldi. Boşanma arefesinde... Beni güçlü kıldı kızım.
Ama iş...
Bir kere artık hırslar bitiyor. Tek derdin evladın... Evladın da hiçbirşeyin tadını çıkaramıyorsun ki... Allah'tan kolay bir hamileliğim oldu. Ama sonrasında izin almak kabus. Baskı var açık edilmeden. Kanuni hakkım var desen de öyle bir suçlulukla aldım ki iznimi... 6 ay kadar kızımlaydım. Güzeldi.
Sonrasında bir 6 ay kadar daha çalıştım. Annem sağolsun kızıma bakmak için taşındı yanıma. Onlar olmasa ne yaparmışız biz?
Ardından boşanma... Kaldım öylece ortada. İstanbul'da yaşanır mı bir başına kuş kadar maaşla. Bakıcısı cartı curtu... İşten ayrılmak zorunda kaldım. Annemin yanına başka bir şehre taşındım. Kızımla 1,5 yıl daha geçirdim ama bu sefer işsiz olmak zor geliyor insana. Onca yıl oku, çalış... Bu değil ki hayalimdeki hayat...
Sonra tekrar bir iş buldum. Şimdi daha iyi herşey. Çalışma şartları daha iyi. Haftasonum var en azından kızımla birlikte olmaya. Kızıma hala annem bakıyor ama o olmasaydı hersey ne kadar zor olacaktı benim için.
Malesef bu hayat kadınlara, hamile kadınlara, anne olan kadınlara fazladan çok fazla yük yüklüyor. Keşke mevcut haklar geliştirebilseydi. Daha iyi imkanlar sunulsaydı bizim için. O zaman biz de evladımız mı işimiz mi diye iki arada bir derede kalmazdık.
Siz ne dersiniz?
