Çalışmak istemiyorum

1.alinganlik yok
2.Bence siz calismak istemiyorsunuz
3.babaniz sizi hos görücegi icin size bir isveren gibi davranmicagini bildiginizden size orasi cazip gelio
4.Madem calismak istemiyorsunuz neden üniversiteye gidiyorsunuz?Herkez üniversiteli olcak diye kural yokki
5.Maddi durumunuz iyi olsa bile calismanin bir cok güzel yani var mesela yeni arkadaslariniz olur, kendinize güveniniz daha bi artar,tecrübeler edinirsiniz, yardima ihtiyaci olan insanlara daha bi yardimci olabilme olanaginiz artar
6.Eger calisir sigortanizi öderseniz bugün sizin primlerinizle Babanizin Dedenizin emekli maasi yarin cocuklarinizin primleriyle sizin emeklilik maasiniz sykintisiz ödenir...

yani nerden bakarsaniz bakin calismak iyi birsey arada bir uzun tatiller iyi gelir ama bi süre sonra anlamini yitirir...
Hem bu devirde calismayanlar tuhaf karsilaniyor...
en önemliside siz bir kadinsiniz ve sizin calismaniz cok önemli yarin evlenince esinizden para istemek zorunda kalmazsiniz
 
bence babanın yanında calıs hem mutlu olur adamcagız kızını yanında gorunce daha guclu hısseder kendını aılesınız sız sonucta..
 
şunu biliyorum ki insan asla sevmdiği işte mutlu olamaz bu her anına yansır eğer devam etmeyeceğin bi işse bırak zorlama kendi okulun bitince o işte mutlu olacaksan ihtiyacın da yokmuş hiç gerek yok ama bi de hiç çalışmamış olmanın getirdiği zorluksa yenersin mesela ben başkasının işinde asla çalışamam diyordum hiç çalışmamıştım sürünerek gittim işe ve 9 yıldır çalıştığım işe hala alışamadım hala sevmiyorum yani öle sonradan sevmek falan olmuyor ama sadece protezinle ilgili bi durumsa mutşlaka yardım al bu durumda her zaman daha kötüleri düşünmek rahatlatır insanı ben şanslıyım demek allah yardımcın olsun
 
Arkadaşlar merhaba.

ben 23 yaşındaym lise mezunuyum. dışardan üni okuyorum.
3 hafta once bi işe girdim ama çok mutsuzum calısmak ıstemıyorum.maddi durumumuzda gayet iyi calısmamı gerektırıcek bısey yok calısmak tabikii sadece para değil ama burda cok mutsuzum hergunum aglamakla gecıyor yemek yıyemez,uyku uyuyamaz hale geldim.
babam istemiyorsan calısma gel benım yanımda calıs dıyor annem oldugun yerde devam et cabala sabret dıyor.(su anda calıstıgım yer kzenımın ıs yerı ama mutlu deılım)
ama sabredebılecegım bı duru değil sosyal fobi diye bi rahatsızlık varmıs duyduysanız o hastalıktan bende de var sanırım.
bide soyle bı durumum var benım sol gozum protez ve buludgum ıste sureklı ınsanlarla muhattap olmak zorunda kalıyorum babamın yanında calısırsam belkı bunu dha ıyı yenebılırım.

sizce oldugum ıste devammı etmelıyım,
yoksa babamın yanındamı calısmalıyım?
nolur bi fikir söyleyin akıl vern dusunmekten yoruldum:(
durumu benım gıbı olanlar varsa paylaşssın lütfen.

damlaarı.:2:

Sosyal Fobik bir arkadaş buldum desene kendime :))

Seni çok çok çok iyi anlıyorum.En son çalıştığım yerde 1,5 ay sabredebildim.Aslında çok rahat bir işti,birçok kişi için.Ama insanın yapısıyla alakalı.Ben hep tektim işyerinde,sabah gelirdi patron,1 saat durur yada durmaz çıkardı,öğleden sonra gelirdi birde,biraz durur,gelen giden olmazsa çıkar giderdi yine.

Eee,sorun nerde diyeceksiniz.Dedim ya,birçok kişi için oldukça ideal bir iş.Ama patronumuz biraz sabırsız ve bazen asabi biriydi.Bununla alakalı olarak bende karşısında bildiğim herşeyi unutuyordum bir anda birşey sorsa,söylese.Birde emir kipiyle konuşması soğuttu beni birazda.

İsteyerek başladım ama ilk haftadan itibaren nasıl çıkabilirim bu işten diye düşünmeye başladım.Ailemde halimden anlamıyordu tabii,işi iyi...
1,5 ayda insan hiç mi işine konsantre olamaz,ne bileyim alışmaz biraz olsun.Hergün stres,korku,huzursuzluk,evde sinir,gelir gelmez uyumak isteme,hiç bir yere gitmek istememe,uyumak istiyordum ama geceleri de uyuyamıyordum ki...

Sonunda bir bahaneyle çıktım,birkaç kez çağırdı yardım için,yeni sekreterden memnun değilmiş,tekrar istedi beni ama yok dedim :)) (O adamın ağzından böyle bişey duymakta oldukça güzeldi ama :))

O gün bugündür de hiç bir işe gidemedim.

Şimdi psikoloğa gidiyorum,sosyal fobim mi var acaba diyerek başladım,6 ay oldu.Çok fazla bu konuyla ilgili konuşamadık ama en son gittiğimde iş bak demişti,şimdi onun bile stresini yaşıyorum.Bilmiyorum nasıl geçecek...

Sen şanslısın ama bak,bende derim hep keşke babamın dükkanı falan olsaydı da ailece orda çalışsaydık diye...
 
bir tane de burda var :)

kendini aşmak istiyosan devam et ilk zaman insan gerçekten çok bunalıyo ama sonra sana bişeyler kattığını görüyosun ama madem babanın yanında çalışma imkanın var oraya geçebilirsin sadece para için çalışmayız zaten :34:
 
ya çalışmak zorunda olsaydın bir de bunu düşün.. ailemin durumu ii çalışmasam da olur demişsin çünkü.. sakın ayrılma ordn ve korkularınla yüzleş.. ordan ayrılırsan bir kaç gün oh kurtuldm dersin sonra da ne kadar güçsüzüm dersin!
 
Son düzenleme:
madem o kadar hani para ihtiyacınız yok, mutlu olabileceğiniz yerde olun derim ben, babanızın yanına gitmek size iyi gelecekse gidin derim nasıl mutlu olacaksanız
 
Arkadaşlar merhaba.

ben 23 yaşındaym lise mezunuyum. dışardan üni okuyorum.
3 hafta once bi işe girdim ama çok mutsuzum calısmak ıstemıyorum.maddi durumumuzda gayet iyi calısmamı gerektırıcek bısey yok calısmak tabikii sadece para değil ama burda cok mutsuzum hergunum aglamakla gecıyor yemek yıyemez,uyku uyuyamaz hale geldim.
babam istemiyorsan calısma gel benım yanımda calıs dıyor annem oldugun yerde devam et cabala sabret dıyor.(su anda calıstıgım yer kzenımın ıs yerı ama mutlu deılım)
ama sabredebılecegım bı duru değil sosyal fobi diye bi rahatsızlık varmıs duyduysanız o hastalıktan bende de var sanırım.
bide soyle bı durumum var benım sol gozum protez ve buludgum ıste sureklı ınsanlarla muhattap olmak zorunda kalıyorum babamın yanında calısırsam belkı bunu dha ıyı yenebılırım.

sizce oldugum ıste devammı etmelıyım,
yoksa babamın yanındamı calısmalıyım?
nolur bi fikir söyleyin akıl vern dusunmekten yoruldum:(
durumu benım gıbı olanlar varsa paylaşssın lütfen.

damlaarı.:2:


yorumları okumadım...anlattığınız duruma göre siz zaten kendinizi anlamışsınız...sosyal fobi diye bir rahatsızlık var,doğru...ve ciddi bir durumdur...aşması kimine göre zor kimine göre daha rahattır...

anladığım kadarıyla sizinki baya ciddi..her gün ağlıyorum demişsiniz...kendinizi zorladığınız belli,zorluyorsunuz ama sonuç alamıyorsunuz çünkü yüksek düzeyde bir sosyal fobi oluşmuş...bence psikiyatri ve psikologtan yardım almalısınız...bu tür konulara çok ilgim vardır,az çok bilirim neyin ne olduğunu...elbette uzman değilim ama durumunuzu anlayabilecek kadar bilgiliyim...

anneniz zorla kendini,sabret demiş ama inanın bu çözüm olmayacak...siz kendinizi zorladıkça daha başarısız olacaksınız ve kendinizi daha kötü hissedeceksiniz...öncelikle sorunun kökenine inilmeli...ki sanırım bu gözünüzün protez olması....kendinize güveniniz kazandırılmalı önce...bunu da eğer tek başına yapamıyorsanız ki yapamıyorsunuz,uzman yardımı almalısınız...o zaman herşeyin daha kolay olduğunu göreceksiniz....tabiki sadece uzman yardımıyla bitmiyor,ek olarak annenizin dediği doğru ama tek başına değil....:34:
 
madem o kadar hani para ihtiyacınız yok, mutlu olabileceğiniz yerde olun derim ben, babanızın yanına gitmek size iyi gelecekse gidin derim nasıl mutlu olacaksanız

buna da katılıyorum...en azından sorunu aşana kadar kendinizi daha rahat ve mutlu hissettiğiniz yerde çalışın...sorunu kökten halledince zaten başka yerlerde çalışmak ya da çalışmak zorunda kalmakta şu an olduğu gibi hissettirmeyecektir....
 
Sosyal fobi bende de var 3 kez staj yaptım 2'si burnumdan geldi.Çünkü memnun kaldığım stajda telefon bakmıyordum.:60:
Telefon bağlamayı hiç beceremedim.Elim ayağım birbirine karışıyor.Karşımdakinin söylediğini anlamıyorum.Hele açık ofisse bitti.:1:
Babanızın yanına geçeceksiniz iyi olmuş.Sizi tanıyan iyi bilen biri var ne de olsa.Güvendesiniz. :)
 
Sosyal fobi bende de var 3 kez staj yaptım 2'si burnumdan geldi.Çünkü memnun kaldığım stajda telefon bakmıyordum.:60:
Telefon bağlamayı hiç beceremedim.Elim ayağım birbirine karışıyor.Karşımdakinin söylediğini anlamıyorum.Hele açık ofisse bitti.:1:
Babanızın yanına geçeceksiniz iyi olmuş.Sizi tanıyan iyi bilen biri var ne de olsa.Güvendesiniz. :)

Ah o telefonlar zateeeeennn!
İğrenç ve berbat bir duygu...
 
ayh tam tersii bende bir iş bulup çalışmak istiyorum artık ama iş bulamıyorum :(((( daha fazla ewde oturrsam bnde sosyal fobi olcam:43:
 
bi sosyal fobikte benm.insanlara alışmak insan içine çıkmak işin stresine girmek beni kasıyor.işe ihtiyacm var ama insanlara alışabilme ortam korkusu var napcaz bilmiyorum of of.kşke bnm babamnda tükkanı olsa bende yanında çalışsaydım bir yandan şanslısın yani sen ne güzell
 
Back
X