Merhaba uzun süredir foruma girmiyordum berbat bir olay yaşadım.Tam 33 gün önce en yakın erkek arkadaşımı,abim dediğim,canım dediğim insanı kaybettim.Öz abimden farkı yoktu her gün görüyordum gülerdik,hayallerimiz vardı,yeri geldi ağladım destek oldu.Hiç kimseyi kırmazdı,üzmezdi bir insan ancak bu kadar sevilebilirdi.Düşünsenize her sabah akşam gördüğünüz insan yok artık gözleriniz arıyor şehrin her köşesinde onun ayak izleri var.Ama o yok.Ama bir gün dersteyken telefon geldi yoğun bakımdaymış şaka sandım koştum tam 4 gün direndi ama pes etti cennet yüzlümüz.Son kez defnedilmeden önce yüzünü gördüm tıpkı her zaman güldüğü gibi son anında da gülüyordu zaten mutsuz olsa bile gülerdi o hep gülümserdi.Ben toplayamıyorum kendimi mezarına 20gün sonra gittim o kapıdan girdiğimde cenaze anı aklıma geldi ve kendimi kaybettim.Hayallerimiz vardı be bizim 17 yaşında gidilir miydi hiç çok ayıp etti.Bu yıl sınav yılım ve ben onun için ailesi için hayallerimiz içinde okuyacağım o hukuk fakültesini okuyacağım onun için.O gitti belki ama hayallerimiz daha ölmedi.Yazıp rahatlamak istedim.Rabbim kimseyi eşiyle,dostuyla,evladıyla sınamasın çünkü sol tarafta bir ateş yanıyor sanki hiç sönmeyecek gibi ilk günki gibi.O çok çekti bu dünyada.Hakkınızı helal edin vaktinizi çaldım ve sizden son bir ricam lütfen onun için bir fatiha okur musunuz..