Normalde biraz utangaçımdır. O yüzden yakın arkadaşlarimla takılıp etliye sütlüye pek karışmamaya çalışırım. Belki de kaçtığım için böyle oldu, kendi kendimi içime kapattım. Size kısaca anlatayım. Kuzenimin arkadaşlarıyla buluşmaya gitmek zorunda kaldım. Zorunda kaldım diyorum çünkü hiç tanımadığım 7 kişi ile aynı ortamda birden bulunamam. Ortama girmem ile kanım dondu. Yüzüme bir sıcaklık geldi yanaklarım kıpkırmızı.
Merhabalaşma faslından sonra elimi ayağımı nereye koyacağımı şaşırdım. Koltuk altlarım terden sırılsıklam. Sesim zaten çatallı çıkmıyor. Ellerimin titrediği belli olmasın diye birşey içemiyorum. O sırada insanlar konuşuyor gülüşüyor sonra bana sıra geliyor. Ee hiç konuşmadın soruları falan. Sonrasında kuzenim otururken neden kasılarak durduğumu sordu. Yani herkes anlamış. Inanın onları kendimden üstte görmüyorum. Sadece rahat olamıyorum. Iki kelimeyi bir araya getiremiyorum. Bu hissi aşmam gerektiğini düşündüğümden tekrar öyle bir ortama girmeyi denedim, aynı hisler başlayınca hemen ayrıldım oradan.
Şunu fark ettim ve çok acıttı. Insanlar böylesine mutlu olup eğlenirken sırf utandığımdan kendim gibi olamıyorum herkeste benden kaçıyor.
Biliyorum utanma ne var bunda diyeceksiniz ama elimde değilki elim ayağim birbirine dolanıyor hele birde karşı cinste varsa aman aman buna mani olmam imkansız gibi birşey.
Belki burada psikolog bir arkadaş vardır ya da ne bileyim ben daha 19 yaşındayım benden büyük insanlar bana tavsiye verir diye düşündüm.
Evet psikoloğa gideceğim ama şu aralar hayatımın yoğunluğundan dolayı gidemiyorum bu yazdan sonra vaktim var. Belki o zamana kadar kendim aşarım. Ama nasıl yapacağım ki?