Benim de aynısı annem özellikle herzaman benim yapmam gereken seyleri bile hep o yapardi böyle böyle ben de hep onsuz bisey yapamayınca kendimi beceriksiz hissettim hep.. yani cok ugrassak bile degistiremez miyiz bu durumu ben buna cok üzüldümKişilik bozukluğu çekingenlik benim de sorunumdu. Şu an evliyim başka bir ülkedeyim. Ne eş ne dost var. Ailem de Türkiye’de..
Burda kendi kendimi geliştirip sosyalleşmeye ve kişiliğimi pekiştirmeye başladım.
Kişilik bozukluğu bizim tercihimiz değil.. Suçumuz da değil..
Kişiliği oluşmayan bir insanın, böyle olmasının temelinde ailesi yatıyor.
Aile çocuğa söz hakkı vermediği zaman, her konuda müdahale ettiği zaman çocuk çelişkide kalıyor ve pısırık sessiz bir kişi oluyor.
Ya en konuşulması gereken yerde bile konuşmayıp susuyordum.
Bir insan kendini neden savunamaz, bundan neden çekinir ki ?
Tek nedeni var o da ebeveynler...
Benim de aynısı annem özellikle herzaman benim yapmam gereken seyleri bile hep o yapardi böyle böyle ben de hep onsuz bisey yapamayınca kendimi beceriksiz hissettim hep.. yani cok ugrassak bile degistiremez miyiz bu durumu ben buna cok üzüldüm(
Sadece Sosyal fobi olunca üstüne giderek yeniliyor ama kişilik bozuklugu tamamen düzelmiyormus galiba ona cok üzüldümniye değiştireyemeyesiniz ki? tedavi de görüyosunuz.
Ağaç yaşken eğilir derler ya canım..Benim de aynısı annem özellikle herzaman benim yapmam gereken seyleri bile hep o yapardi böyle böyle ben de hep onsuz bisey yapamayınca kendimi beceriksiz hissettim hep.. yani cok ugrassak bile degistiremez miyiz bu durumu ben buna cok üzüldüm(
Çalışıcam ben de canim elimden geleni yapicam sen de de başarısızlık korkusu var miydi ya yapamazsam diyeBende aşırı çekingendim tiyatroya gittim ondan sonra açıldım. Çok aman aman değilim ama gene eskiye nazaran derdimi anlatıyorum en azından. Bu sorunu aşman lazım yoksa çok üstüne gelirler her yerde haklıda olsan haksız olursun kendini savunamadığın için. İpin ucunu bir tut gerisi kendiliğinden gelir.
Aynı durum bende de var. Büyükler arasında büyüdüm yani benden de her konuda olgunluk beklendi. Şimdi oda arkadaşım beni baya eziyor kendimi savunmayıp hala kendimi suçlamaya çalışıyorumKişilik bozukluğu çekingenlik benim de sorunumdu. Şu an evliyim başka bir ülkedeyim. Ne eş ne dost var. Ailem de Türkiye’de..
Burda kendi kendimi geliştirip sosyalleşmeye ve kişiliğimi pekiştirmeye başladım.
Kişilik bozukluğu bizim tercihimiz değil.. Suçumuz da değil..
Kişiliği oluşmayan bir insanın, böyle olmasının temelinde ailesi yatıyor.
Aile çocuğa söz hakkı vermediği zaman, her konuda müdahale ettiği zaman çocuk çelişkide kalıyor ve pısırık sessiz bir kişi oluyor.
Ya en konuşulması gereken yerde bile konuşmayıp susuyordum.
Bir insan kendini neden savunamaz, bundan neden çekinir ki ?
Tek nedeni var o da ebeveynler...
Çocuğumu yetiştirirken okudukça, araştırdıkça ebeveynlerin ne kadar hatalı çocuk yetiştirdiklerini görüyorum.Kişilik bozukluğu çekingenlik benim de sorunumdu. Şu an evliyim başka bir ülkedeyim. Ne eş ne dost var. Ailem de Türkiye’de..
Burda kendi kendimi geliştirip sosyalleşmeye ve kişiliğimi pekiştirmeye başladım.
Kişilik bozukluğu bizim tercihimiz değil.. Suçumuz da değil..
Kişiliği oluşmayan bir insanın, böyle olmasının temelinde ailesi yatıyor.
Aile çocuğa söz hakkı vermediği zaman, her konuda müdahale ettiği zaman çocuk çelişkide kalıyor ve pısırık sessiz bir kişi oluyor.
Ya en konuşulması gereken yerde bile konuşmayıp susuyordum.
Bir insan kendini neden savunamaz, bundan neden çekinir ki ?
Tek nedeni var o da ebeveynler...
Bu durum evliliğe de yansıyor gerçekten.Aynı durum bende de var. Büyükler arasında büyüdüm yani benden de her konuda olgunluk beklendi. Şimdi oda arkadaşım beni baya eziyor kendimi savunmayıp hala kendimi suçlamaya çalışıyorum
He olmazmı. Ailem sağolsun yapamazsın edemezsin beceremezsinlerle büyüdüm. Ama hep başardım.Çalışıcam ben de canim elimden geleni yapicam sen de de başarısızlık korkusu var miydi ya yapamazsam diye
Çok haklısınZira ben öğretmeye çalıştıkları şeyden çok, attıkları dayaklari hatırlayıp öfke besliyorum..
Yani tamam tabii ki çocuk çok yaramazlık yapmamalı uslu olmayı da bilmeli, büyüklerine saygılı olmalı ama tamamen susmak empoze edilmemeli.Bu durum evliliğe de yansıyor gerçekten.
Haklı olduğum yerde bile kendimi savunamayip suçlu olduğumu hissetmeme neden oldu bi çok kez.
Ve bu istemsizce olan bir durum.
Çocukluktan kalan birşey.
Lütfen bizler bilinçli olalım da gelecek nesillere kişilik bozukluğu olan evlatlar yetiştirmeyelim..
Demek her anne babanın bi acaip huyu varmış..Yani tamam tabii ki çocuk çok yaramazlık yapmamalı uslu olmayı da bilmeli, büyüklerine saygılı olmalı ama tamamen susmak empoze edilmemeli.
Hiç unutmam çok küçükken karnım ağrımıştı. Babam ve esiyle tatildeydik ve çok ağlamıştım ağrıdan.
Babam bana sert bir şekilde abarttigimi, beni karısına dünyanın en sorunsuz çocuğu olarak tanıttığını ve susmami söylemişti. Ergenken kilomla dalga geçip ergen tribi yapmamamı söylemişti mesela. (O kadar ki Turkiyeye dönmeden bir gün önce kendimi kilo aldım mı diye sorgularken buldum)
Ama ben biraz işin erkek arkadas/kocada bittiğini düşünüyorum.
Mesela erkek arkadaşım bir gün bana kızdı. Senin kendi fikirlerin yok mu neden her seye susuyorsun bazi şeyleri sırf ben istiyorum diye yaptığımızı düşünmeye başladım diye. Tam tersi bu suskunlugumu kullanan bir tip de olabilirdi. Hatta buraya gelmeden evvel bana hicbir şeye sesini çıkartmıyorsun oralarda oda arkadaşın senin eşyanı izinsiz kullanır seni ezmeye çalışır sen ona da izin verirsin demişti.
Neyse. Tam olarak siz neler yaşadınız ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?