Merhabalar, annaneciğimi kaybettik, ne yazık ki, nur içinde yatsın, taziyedeki insanların tavırları yüreğime oturdu, çok üzgünüm, o an herkese kızmadığım için de çok üzgünüm, taziyeden beri kendimle kavga edip duruyorum neden söylemedim diye, oturup sohbet edenler, sigara yakanlar, gülenler, evet yaşı büyük olabilir, hasta olabilir ama benim bütün anılarım gitti, çocukluğum, gençliğim, bir daha asla bulamayacağım sıcaklığı, insanlar zalim, yemek derdine düştük, gelenlere hizmet derdine, limonatası, yemeği, çayı, kahvesi, oturduğumuz an göze battı, sohbete başladı herkes, birbirini göremeyenler hasret giderdi, kahkaha atanı duydum, ikinci gün dayanamadım artık ağlamaktan helak oldum, annaneme cenazede insanların haline ağladım oturup, bunu hak etmemişti ve benim gibi kimseye bir şey demeyip sadece üzülen torunu, herkesin yüzüne söylemediğim için öyle pişmanım ki, içimden atamıyorum bu duyguyu, hayatım boyunca yaşayacağım bir pişmanlığın daha içine düştüm, herkesle kavgam bitti, kendimle bitmedi, öyle güzel bir insandı ki her şeyiyle, yattığı yer incitmesin.
