Merhaba arkadaşlar,
hepinizi öyle iyi anlıyorum ki zaten bu acıyı yaşamayan anlayamz asla. Ben de yaşadım. Oğluma mektup yazdım elbet ama dayanamıyorum tekrar burda yazmaya. İlk bebeğimdi bilirsiniz aynı duygular ... Hamile olduğumu öğrendim büyük bir sevinçle, sonra minicik bir kese,sonra minicik bir pirinç tanesi ve o güm güm aklımdan çıkmayan kalp atışları. Ne büyük bir mutluluktu. Çok da beklememiştik ilk denemelerimiz de hemen hamile kalmama çok sevinmiştim. Ama hastaydım bu beni korkutuyordu. Benim hastalığıma sahip olanlar uygun bir tedavi ile %70 canlı bebek doğurma şansına sahiptiler ve ben kendimi hep o %70 in içinde görüyordum. Çünkü herşey çok iyi gidiyordu , bebeğim hep iyiydi, haftası ile uyumluydu, kan sulandırıcı iğne oluyordum hergün, hiç bir sıkıntım yoktu. Hep çok şükür diyordum. Sonra 16. haftada beni müthiş bir sancı tuttu. İşyerindeydim doktoru aradım . Miyom vardı bende doktor bu ağrı yapar dedi ama gel yinede bakalım. akşama kadar bekledim geçmedi acile gittim miyom büyümüş. İlk korkum orada başladı. Tam 5 gün uyumadan ağrı çektim hatta sancı. Doktor hastaneye yatıralım morfin vuralım dedi bebeğime zararı olacak diye kabul etmedim. Hamilelikte o kullanabilinen ağrı kesici hapı bile sadece 2 tane içtim zaten geçmemişti. Neyse bu arada prof.lara gittik ayrıntılı ultrason ile baktı herşey iyiydi ama bebeğin suyu az dedi bir rahim damarlarım yeterince kan taşımıyormuş. Kaygılar başlamıştı artık. Rapor verdiler evde kalmaya başladım. Bu arada cinsiyetini öğrendim ama hiç bir önemi yoktu ki. Ne farkederdi tek isteğim sağ salim kavuşmaktı. Sonra doktorum 3'lü tarama testimi yaptı 'li de normal çıkan değerler bu testte down sendromu riski gösterdi. Sonra yine prof.lara gittik oradaki doktor sordu eğer hastaysa doğurur musun??? Eşim karşıydı bu konuya istemiyordu ben hasta olduğuna inanmıyordum ve bilmiyorum dedim ama aldırırım belki ben öldükten sonra ona kim bakacak?? O zaman Amerika'ya anne kanından gönderdiğimiz testi yaptır dedi. Orada %99 çıkıyor. 1800 TL verdik ve testi yaptırdık. 3 hafta sonucu bekledik. Bir gün sonuç geldi ve yetersiz numune fetal dna'ya ulaşılamadı şeklinde İngilizce yazılmış bir rapor. Sonra labarotuvar dedi testi tekrarlayalım gittik tekrarladık sonra yine 3 haftalık bekleme süreci. Bu arada ayrıntılı ultrason vakti geldi. Yine bebeğimin en ufak bir kusuru yoktu. Büyüyordu herşeyi iyiydi. Test sonucunu beklerken bir sabah yatakta uzanırken karnımda sanki bir balık yüzüyordu ve çoğalıyordu güçleniyordu bu his ... evet evet bebeğim hareket ediyordu bir süre şaşkınlıkla dinledim hareketlerini kımıldaman. Sonra telefona sarılıp annemi aradım "anne bebeğim bana dans ediyor dedim kıpır kıpır" ağlamıştım sevinçten ya bu nasıl bir duyguydu bilirsiniz işte. ve o an anlamıştım ki artık o testin sonucu ne olursa olsun ondan vazgeçemezdim. O allahın yarattığı bir candı ve ben onu öldüremezdim. Test sonucu geldi ve yine aynı şey yazıyordu. Yine down sendromu mu yoksa sağlıklı mı bilmiyorduk. Eşim de çok karamsardı korkuyordu. Doktor amniyosentez yapalım dedi. Dedim ki hayır ona zarar verecek hiçbirşey yaptırmayacağım. zaten kararım değişti ve ondan vazgeçmeyeceğim. Artık tüm zorlu süreçleri atlattım sanıyordum. Herşey çok iyiydi,enerjiktim,mutluydum. Doktor yürüyüş yap dediği için kontrollerime yürüyerek gidip geliyordum. Ev işlerimi kendim yapıyordum. Sonra 3 günlüğüne tatile gittik iyiydim ya bir mahsur yoktu ya ben nerden bilirdim yatağa mıh gibi çakılmam gerektiğini doktor tam tersini söylerken. Neyse tatilden döndük yine kontrole gittim doktor herşeyin istedii gibi gittiğini çok sağlıklı olduğunu söylüyordu. 1 hafta sonra yine ev temziliği sonrasındaki sabah bebeğim hiç hareket etmiyordu bütün gün. Sadece 1-2 kez hareket etti. Dr.a gittim ve 1 hafta önce herşeyi normal olan bebeğim 2 haftaya yakın gelişme geriliği göstermişti. Damarlar yeterince kan taşımıyormuş. Doktor yine beni başından savdı profa gideyim diye randevu bulmaya çalışırken prof.lara 1 gün daha geçti. Doktora gittiğim sabah beni direk nst'ye yolladılar. Bebeğin kalp atışı bulunamadı. El dopleri ile baktı ebe yine yok. Ultrasona girdim doktor kafasını iki yanına sallayarak yok dedi. Bebeğim öylece yatıyordu hareketsiz. O an öylece kaldım ağlayamadım konuşamadım. Hayatımdaki en kötü en acı andı o. Beynim silah ile vuruldu orda kocaman bir yara var artık. Sonra yine doktorun başından savıldım araştırma hastanesinde normal doğum ile 1 gün bekleyerek bebeğimle ayrıldık. Bedenen çektiğim acılar geçti ama 6 aydır ruhen çektiklerim geçmiyor. Düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum hayata küstüm. Bebeğim down sendromu da değilmiş otopsi raporu temiz sapa sağlam bir bebekti. Tam 6 aylıkken kaybettim onu. Şimdi mezarına gidiyorum zaten işyerim aynı yerde hergün mezarının önünden geçiyorum. Hergün ağlıyorum. 6 ay nasıl geçti bilmiyorum rüyada gibiyim. Herkesten uzaklaştım insanlardan kaçıyorum. Çünkü kimse anlamıyor. Bu acının üstüne dün de kürtaj olmak zorunda kaldım. BOş gebelik geçirdim. 10 haftalıktı o da ama ona çok üzülmüyorum sadece umudum kırıldı sanki herşeyin güzel olacağına inandırmıştı beni bu bebek. Ama bebek bile yokmuş içimde o kadar istemişim ki anne olmayı işte vücut kendini gebe zannetmiş. Ne diyebilirim ki hep Allah beterinden korusun arkadaşlar. Ben doğduktan sonra kaybetmektense şimdi kaybettim en azından diyorum Sizde daha büyük acıları düşünüp kendinizi avutun. Bilmiyorum benim belki tekrar aynı şey başıma gelecek ve çocuk sahibi olamayacağım. O kadar anne olmak istiyorum ki yazın kafa dağıtalım diye eşim otele götürdü insanlar eğlenirken ben hep içimden ağladım her yer hamile , kucağında küçük bebek karnında yeni bebek... Allahıma sordum hep ben anne kelimesini duyamayacak mıyım diye?? Tam o sırada arkamdan bir çocuk annne,annne,annecik diye koşturdu. ŞAşırdım beni kendi annesiyle karıştırmış. Çok kötü oldum bu nedemekti? Al sana anne diye seslenen çocuk bununla yetin mi demek yoksa sen üzülme kulum bak bu çocuğun sana seslendiği gibi senin yavrunda sana seslenecek mi demek?? Hiçbirşey bilmiyorum umarım öyledir inşallah hepimizin yüzü güler. Ama ne olursa olsun bebeğim doğsa da değişmeyecek tek şey oğlumun kalbimde açtığı yaradır onu çok özlüyorum ve bu hiç geçmeyecek. Hepinizin acısını paylaşıyorum arkadaşlar. Allah hepimize sabır versin...