Hiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.
27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.
Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...
