Cinsel istismar - Siz konusurmusunuz?

Bizim toplumumuzda tacize ve tecavuze ugrayan kadinlar hep suc kendilerindeymis gibi susuyor cunku bu cocukluktan boyle asilaniyor beyinlere. Cocuklar tacize ugrayinca sucluluk duyuyor iste hep yanlis toplum yapisindan kaynakli. Sustukca sapiklara davetiye cikariyoruz . Artik aileler de bilinclendi cok sukur. Cocuklarimizi Allah korusun boyle yaratiklardan pis mahluklardan . Allah kahretsin .

Amin.Ailelere bu konularda cok iş düşüyor gerçekten.
 
Hemen değil. Bir iki sene sonra. Orta okuldan sonra annesi şikayet etmeyi başlamıştı. "cok asabi oldu. Hicbirsey yapmıyor evde, doğru dürüst konuşmuyor" . Gibi. Ergenlik çağına geçince bana karşı da tepkiliydi. Sevmediğini gösterirdi hem konuşması ve davranışları ile. Ben susardim. Sonra ama tam tersi iyi anlaştı benimle. Bir kac sene önce depresyon ilacı aldığını anlattı. Ama başka tedavi görmüyor. Neden gitmediğini sordum ama cevab vermedi.
Başka sıkıntıları var ve aile içi olması büyük olasılık.
Üzüldüm durumuna ama içiniz de rahat olsun yapabileceğiz şuanda zatem bir şey yok.
Yaşadığınız zaman ise çocuk aklınızla bilr arkadaşınızı çekip kurtarmışsınız.
 
Başka sıkıntıları var ve aile içi olması büyük olasılık.
Üzüldüm durumuna ama içiniz de rahat olsun yapabileceğiz şuanda zatem bir şey yok.
Yaşadığınız zaman ise çocuk aklınızla bilr arkadaşınızı çekip kurtarmışsınız.

Ben bir kaç adım arkada durdum. Yoksa benide kesin tutardı. Aslinda herseyi bastırmıştım, ama sanırım kendi çocuklarım olunca ve onlara korkmaya başlayınca birden tekrar aklıma geldi. Aile içi de sorunlar var. Yani tek bu konu değildir diye düşünüyorum. Ama hep kendini küçümsüyor, hor görüyor kendini sanki sevilmeye layık değilmiş gibi. Arkadaş cevresi yok. Sadece işe gidip gelir. Aksi takdirde bıraksan bütün gün yataktan çıkmaz. Biliyorum benim yapabileceğim aslında pek birşey yok.
 
Siz cok kucukken yasanmis bir olay galiba yanlis mi anladim?
Maalesef yasanan seyler asla unutulmuyor.Travma atlatilmiyor hicbir zaman.Ama bunjnla basedebilmek yaralarini sarabilmek mumkun.
Ve asla susmamak lazim..Cunku biz sustugumuzda ,bu pislikler daha fazla cesaretleniyor.
Hepimize bir gorev dusuyor burada..her zaman boyle bir durumda tepkimizi koymali etrafimizdaki insanlari korumaliyiz.Toplumdaki duyarliligi arttirmaliyiz.
Sizin anlattiginiz durum ise biraz daha farkli sanki .Tam olarak ne gordugunuzu bilmediginizi hatirlamadiginizi soylemissiniz Belki de yanlis anladiniz ,dusundugunuz gibi birsey olmadi yada olacakti istismar boyutuna varmadi arkadasiniz da kendini korudu? Belki hatirlamiyor..baska seylere uzuluyor dertleniyor?
O anlatmadan bilemezsiniz ki.
Ve hic kimse boyle hatirlanmak istemez bunlari konusmaya cekinir maalesef.
İllaki konusmak istiyorsaniz dogrudan kendisinden degil, mesela bu konuda yaptiginiz bir arastirmadan,bir televizyon haberinden acin konuyu..onu yoklayin..
Belki anlatir
Bunu en yakinina bile anlatmak cok zorken size acilacagini sanmiyorum
Ve size acilmanin ona iyi gelecegni de sanmiyorum.
En yakinlarina anlatabilir insan bunu .
 
Çok çok gereksiz bir girişim olur. Olayı yaşayan zaten kız, bir psikoloğun yardımcı olabileceğini de bildiğinden eminim. Kalkıp yarasını kaşımaya hiç gerek yok. Belki çok gerilere attı ve hayatına devam etti.

Bu tip şeyleri kendi içinde bi nebze hallediyorsun ama şahit olduğu zaman yıkım daha büyük oluyor.
 
Acikcasi ben konuşmazdım. Uzerinden cok zaman gecmis ve kizda bu olayin ne gibi travmalar yarattigini altından ne cikacagini bilemezsiniz. Siz daha kendi icinizde bu olayi halledememissiniz kiza da bir yardiminiz olacağını dusunmuyorum ikinizi de kotu hissettirmenin disinda.
 
Merhaba kk üyeleri. Aklımı kurcalayan ve işin içinden çıkamadığım bir durumdan ötürü sizin fikirlerinizi almak istiyorum.
Ben burda bir kac sefer yazdığım gibi depresyon ve anksiyete hastasiydim. Bunun üstesinden gelmek için tüm hayatımı didik didik önüme getirip her travmanın üzüntünün üstünden gelmeye çalıştım. Benim tarafımda başarılı olduğumu diyebilirim. Hem depresyonu hem anksiyeteyi yendim lakin bir konu daha var.
Ben ilkokul zamanında bir kızın sabah okula giderken cinsel istismara/tacize uğradığına şahit oldum. Ilk okula gidiyorduk daha. Aslında adam ikimizi de taciz edecekti sanırım, ama kaçtık sonunda. Kıza tam ne yaptığını hatırlamıyorum veya tam görmedim. Ama birşeyler olduğunu biliyorum. Kızı hala ara sıra görüyorum. Konuyu asla bi daha ne o nede ben açmadık. Sanırım bastırdım. Daha çok küçüktüm. Kimseye de söyleyemedim o zamanlar, korkuyordum.
Kiz da depresyon hastası. Doktoru ilaçlar yazmıştı, ama hiç tam tedavi görmedi. Yani bir psikoloğa felan gittiği yok. Ben bu olayın da sebeb olduğunu düşünüyorum.
Kimseyle bu durumu konuşamıyorum, çünkü bütün ailem kızı ve ailesini tanır. Bende şimdi kara kara düşünüyorum. Acaba konuyu açsam ve konuşsam mı? Ara sıra sık da olmasa görüşüyoruz. Yoksa o açmadıkca birşey söylemesem mi? Bi kere psikoloğa gittiğimi anlattım belki oda gitmek ister diye ama tepki vermedi hiç. Ne zaman aklıma gelse inanın tansiyonum oynuyor, midem bulanıyor resmen. Kızın mutsuz olduğunu gördükçe resmen içim kıyılıyor. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Açıkçası konuşmaktanda korkuyorum çünkü tepkisini ne olabilecegine dair hiçbir fikrim yok, çünkü bazen agresif de davranabiliyor. Konuşmak mı, susmak mı? Onun yerinde ben olabilirdim.
Bence bunu konuşmak için sen yanlış kişisin hem seninde kaygıların var yanlış yönlendirirsin bence hem gördün olayı
O açarsa dinle ama sen açma
 
Böyle bişeyi yaşamak zorunda kalan biri olarak size konuşmamanızı tavsiye ederim. Çünkü zaten bastırıp unutmaya çalışıyosun, ben o gün bunu yaşadığını görüp etkilenmiştim senin için üzüldüm falan demenizin o kişiye bir yararı olacağını sanmıyorum
 
Taa ilk okulda yaşadığınız bir olaydan mı bahsediyorsunuz ?
Allah aşkına kız olayların varlığını bile unutmuştur,unutmamışsa bile unuttu saymıştır. Hayatında onun üzerine nelerini yaşamaıştır.
Ne alaka şimdi konuyu açmak ? Canınız mı sıkılıyor?
 
Bunu o kadınla konuşacak birinin ya onunla çok ciddi bir dostluk bağı, samimiyeti olmalı ve ondan da bunu konuşmak istediğine dair bir işaret almalı ya da bu işin erbabı bir psikolog olmalı diye düşünüyorum. Bunlardan biri değilseniz, konuşmaya çalışmak tacizle eş değer olabilir bence. Kadın saldırıya uğramış gibi bile hissedebilir, zira istemediği bir anda izin vermediği bir alana müdahale etmiş olabilirsiniz. Benim de büyük bir yaram var, taciz filan değil, sevdiklerimin kaybıyla alakalı... Birileri aklınca destek olmak için ben izin vermeden anılarımı deşmeye kalktığında tepkilerim buz gibidir. Zira özel alanıma kimin girip kimin giremeyeceğine ben karar vermek isterim, hassas bir konu çünkü.
 
Bu konuyu tedavi olurken hiç konuşmadım. O kadar bastırdım ki açmadım zamanında. Çocuklarım doğduktan sonra tekrar ortaya çıktı.
Bu durum için tekrar terapi almanızı tavsiye ederim.
Kendi iç dünyanızdaki travmayı tamamen çözmeden, sözkonusu genç hanımla bu konuda iletişim kurmanız, hem sizi hem onu daha olumsuz etkileyecektir.
Ayrıca bu olayın yani bu genç hanımın yaşadığı üzücü durumun sorumlusu siz değilsiniz,ikiniz de çocuktunuz sizin kaçmak dışında yapabileceğiniz fazla da bir şey yoktu.
Bu nedenle suçluluk duygusuna dolayısıyla da vicdan azabına kapılmanız hem anlamsız hem de sizi psikolojik olarak aşağıya çekmekten başka bir işe yaramayacaktır.
Çocukluktan getirdiğiniz tüm acılarınızı bir an önce sarmanızı dilerim,sevgiyle kalın.
 
Ben de çocukken taciz edildim. Sadece psikoloğum biliyor. Kimseye anlatmadım anlatamam da. Bence siz de konuşmayın. Psikoloğa gitmesini tavsiye edin
 
Adam bana birsey yapamadi, dokunamadi bile. Yani bana ona zarar verdigi gibi zarar veremedi
ona nasıl bir zarar verdi bu kadar sizi etkiledi ,sokakta sıkıştırdı mı bir yere mi götürdü anlatırmısınız?Bu psikolojik sorunları içine atıp insanlara güvenmediğinden asosyal oluyor yavrucaklar.Allah tüm çocukları korusun ,ne büyük travmalar yaşatıyor adiler.
 
Bu durum için tekrar terapi almanızı tavsiye ederim.
Kendi iç dünyanızdaki travmayı tamamen çözmeden, sözkonusu genç hanımla bu konuda iletişim kurmanız, hem sizi hem onu daha olumsuz etkileyecektir.
Ayrıca bu olayın yani bu genç hanımın yaşadığı üzücü durumun sorumlusu siz değilsiniz,ikiniz de çocuktunuz sizin kaçmak dışında yapabileceğiniz fazla da bir şey yoktu.
Bu nedenle suçluluk duygusuna dolayısıyla da vicdan azabına kapılmanız hem anlamsız hem de sizi psikolojik olarak aşağıya çekmekten başka bir işe yaramayacaktır.
Çocukluktan getirdiğiniz tüm acılarınızı bir an önce sarmanızı dilerim,sevgiyle kalın.

Yorumunuz için çok teşekkür ederim. Öyle yapacağım.
 
ona nasıl bir zarar verdi bu kadar sizi etkiledi ,sokakta sıkıştırdı mı bir yere mi götürdü anlatırmısınız?Bu psikolojik sorunları içine atıp insanlara güvenmediğinden asosyal oluyor yavrucaklar.Allah tüm çocukları korusun ,ne büyük travmalar yaşatıyor adiler.

Daha evvel bir cevabda yazmıştım. Fazla detaya girip burda kimsenin canını sıkmak istemiyorum. Hem olur ya biri beni burdan tanısa kızın kim olduğunu çözmek de zor olmaz. Onun icin fazla detaya girmek istemem
 
Back
X