- 4 Eylül 2020
- 6
- 7
- 1
- 30
Uzun zamandır çok çok üzüldüğüm bir şey var. Yeğenim 7 yaşında. Ablam her sinirlendiğinde yeğenimi dövüyor. Özellikle ödevlerini yaptırırken.. Yeğenimin sınıfındaki veliler çocuklarını sanki bir yarışa sokmuş gibi, çocuklarını yarıştırıyorlar sanki. Ödevlerinin fotoğrafını çekip whatsapp’a ve eba’ya yüklüyorlar. En güzel kim yazacak, ay bak şunun çocuğu geride kalmış, bu ne çirkin yazmış gibi gibi gereksiz ve saçma şeyler. Bu furyaya ablamda katıldığı için ödevleri yaptırırken zulüm. Ama dışarıdan görseniz harika ana oğul ikilisi. Her şey mükemmelmiş gibi. Artık yüreğim buna dayanmıyor. Ne zaman ablamı uyarsam bana ve hatta tüm aileye küsüyor. İnanılmaz bir kin tutuyor. Yeğenimin bende kalmasını istiyorum güzel ve verimli vakit geçirelim diye, bırakmıyor. Eniştem de pasif olduğu için (ablamdan çekindiği için) hiçbir şekilde bu duruma dur demiyor.
Çocuğun o kadar psikolojisi bozulmuş ki “ben hakettiğim için beni dövüyor, o benim canım annem” diyor. Büyüyünce çocuğum olunca bende ona vururum anlar bir daha yaramazlık yapmaz diyor.
ve dayağa öyle alışmış ki arada vurunca gülüyor. Yemek yerken bile rahat yiyemiyor düşünün dökülecek diye iki büklüm yemek yiyor.
Lütfen bana bir çözüm üretir misiniz? Her gün kahroluyorum üzüntüden, elimden bir şey gelmiyor ya mahvoluyorum. Üzüntümü sizlere anlatamam. Kaç kere uyardım zibilyon kez konuştum. Koruyup kollamaya çalıştım ama her türlü eve döndükleri için ben müdahil olamıyorum ki.
Ablam çok sinirli yapısı gereği, her şeye evet denmesini istiyor. Bir yere gidelim gel dese, benim işim var gelemeyeceğim desem küser aylarca konuşmaz mesela. Tedavi ol diyorum, bi uzmanla görüşelim bende hatta yanında geleyim beraber gidelim diyorum.. asla kabul etmiyor. Ailenin büyükleri de çok kez konuştu ama her şey yine aynı. O yüzden lütfen bana etkili bir şey söyleyebilir misiniz? Nasıl bir yol izlesem de bu durumu engellesem? Teşekkür ederim hepinize.
Çocuğun o kadar psikolojisi bozulmuş ki “ben hakettiğim için beni dövüyor, o benim canım annem” diyor. Büyüyünce çocuğum olunca bende ona vururum anlar bir daha yaramazlık yapmaz diyor.
ve dayağa öyle alışmış ki arada vurunca gülüyor. Yemek yerken bile rahat yiyemiyor düşünün dökülecek diye iki büklüm yemek yiyor. Lütfen bana bir çözüm üretir misiniz? Her gün kahroluyorum üzüntüden, elimden bir şey gelmiyor ya mahvoluyorum. Üzüntümü sizlere anlatamam. Kaç kere uyardım zibilyon kez konuştum. Koruyup kollamaya çalıştım ama her türlü eve döndükleri için ben müdahil olamıyorum ki.
Ablam çok sinirli yapısı gereği, her şeye evet denmesini istiyor. Bir yere gidelim gel dese, benim işim var gelemeyeceğim desem küser aylarca konuşmaz mesela. Tedavi ol diyorum, bi uzmanla görüşelim bende hatta yanında geleyim beraber gidelim diyorum.. asla kabul etmiyor. Ailenin büyükleri de çok kez konuştu ama her şey yine aynı. O yüzden lütfen bana etkili bir şey söyleyebilir misiniz? Nasıl bir yol izlesem de bu durumu engellesem? Teşekkür ederim hepinize.
Kendine güvenmiyorsa neden dünyaya çocuk getirmiş. Sosyal hizmetlere şikayet etseniz ilgilenirler mi
