Çocuğum büyüdükçe gelen boşluk hissi ve ikinci çocuk fikri

Ben de ilk oğlandan sonra 8 sene düşünmedim. düşünmeyi de düşünmezdim de Allah verdi. 😂😂
Erkek çocukları kapatılsın. 😂😂😂
İki oğlum var, Allah uzun ömürler versin, tansiyon hastası olmam yakındır 🙂 kizlar gibi, bebeklerini yedirip icirmiyor ki bunlar, bir köşede evcilik vs oynamiyorlar ki, biraz nefes alalım.

Varsa yoksa koşturma, yükseklerden hoplama, zıplama, masa üstüne cikar mi bir çocuk, benimkiler masalarda, koltuk ustlerinde, yakında duvarlara gelecek sıra of of. Erkek annesi olmak zor, iki erkek annesi olmak çok daha zormus ama çok sevimliler keratalar orası ayrı 😄
 
Yok ya. Benimle de evlenmek isteyen kişiler oldu.baktılar onlar işi ciddileştirmeye çalıştıkça benden en ufak bir adım yok.vazgeçtiler artık.eskiden ben de kıskançlık nedeniyledir belki demiştim.sonra teorim çürüdü.
İşte evlenmek isteyen olmuştur da sana göre değildir. Her önüne çıkanla evlenecek değilsin. Düzgün birini bulsan yapışırsın totosuna kimi kandırıyorsun. Sırf düzenli cinsellik için bile evlenirsin sen. 😂😂
 
İki oğlum var, Allah uzun ömürler versin, tansiyon hastası olmam yakındır 🙂 kizlar gibi, bebeklerini yedirip icirmiyor ki bunlar, bir köşede evcilik vs oynamiyorlar ki, biraz nefes alalım.

Varsa yoksa koşturma, yükseklerden hoplama, zıplama, masa üstüne cikar mi bir çocuk, benimkiler masalarda, koltuk ustlerinde, yakında duvarlara gelecek sıra of of. Erkek annesi olmak zor, iki erkek annesi olmak çok daha zormus ama çok sevimliler keratalar orası ayrı 😄
Allah bağışlasın. Sevgileri olmasa bakamaz insan zaten. O sevgi baktırıyor.
 
Bence direkt bu rezil ülkeye çocuk yapmak hastalıklı bir düşünce.ne adam gibi âşık olabilecek, ne adam gibi bir ilişki yaşayabilecek, ne kaliteli insanlarla muhattap olabilecek. ne adam gibi imkanlara sahip bir hayat yaşayabilecek.siz ne sanıyorsunuz burayı? Bir tane koca buldum, ailem var diye güllik gülistanlık mı sanki herşey.bir de bizim gibi hayattan beklentisi daha farklı olan insanları anlamaya çalışın.sizin beklentiniz karşılandı diye herkesin beklentisi karşılanmak zorunda değil.30 sene aynı kocayla ömür tületmek istemiyorum mesela ben.farklı farklı ortamlarda,farklı farklı erkeklerle güzel deneyimler yaşamak istiyorum.ama maalesef ne maddiyatımız yetiyor ne de güzide ülkemin erkek kalitesi.insan sefaleti içinde kıvarnıyoruz resmen.resmen hayalimdeki gerçekler ve asıl gerçekler arasında işkence çekiyorum.asıl sizin gibiler hiç acımıyor o insanlara.birileri anneyim diye heveslenecek, evcilik oyununa birini katacak diye ben burada 70,80 sene saçma sapan bir mücadele vermek zorunda kalayım.
E madem bu kadar kötü ortalık,sizin mantığınızla yaşamaya da gerek yok.
Evlenmek,evlenmemek,çocuk yapmak,yapmamak tercihtir kimseyi ilgilendirmez. Sizin mucadelenize de bir zararı/faydası olmaz bunun ne alaka anlamadım.
insanın illaki tutunacak bir umudu vardır olmalidır,aksi halde yaşamanın da bir manası kalmıyor.
Kimi evliligine tutunur,kimi çocuguna,kimi eğlenceye kimi isine. Kim nasıl yaşamak istiyorsa artık.
 
İki oğlum var. Araları dört yaş. Çalışmıyorum, maddi sıkıntım şu anlik yok denebilir, ikinci çocuğu da bile isteye, oğluma arkadaş olsun diye dünyaya getirdim ama inanın hayatım bitti. Kendime ayirdigim vakit artık uyuduklari anlarla, eşimin ilgilendiği anlarla kısıtlı kaldı. Biri acikiyor, biri susuyor, biri tuvalete, biri banyoya, şimdi yaz okuluna başladı büyüğü derken, götürüp getirme vs hiç vakit kalmıyor. Kimi zaman gözlüğümü kafamda unutup, gözlük arıyorum her yerde. O kadar kendime yabancilasiyorum bazen. Unutkan oluyor insan. Dün yoğurt almaya gidip, markette yoğurdu bırakmış gelmişim, tekrar çocuklarla gittim o kadar yolu. Anne baba yok, destek olacak kimse zaten yok ki olsa bile kendimden baskasina çok zor güvenmek.

Tek çocuğunuz varken ve hazir daha küçükken hayatın tadını cikartsaniza birkaç yıl. Ben dört sene ara verdim ona rağmen keşke daha cok bekleseydim diyorum çünkü çocuklardan sıra gelmiyor bana. Başkaları nasıldır bilemem ama benim iki çocuklu hayatım çok ama çok zor.
Benimkilerin arası 4 yaş, biri 3 biri 7 sınıf cumartesi günleri 6 pazar günleri 4 defa çarşıya gidip geliyoruz, birini kurstan al diğerini kursa bırak. Allahtan hafta içi kursları okulda ve okullar yürüme mesafesi, yoksa perişandık. Toplantısıydı etkinliğiydi canımız çıkıyor. Her şeylerine yetişmek için çırpınıyoruz. Kolay değil onları iyi yetiştirmek. Ama çok şükür sağlıklı ve sevgi dolu çocuklarım var. Yaşadıklarımız tatlı yorgunluklar hanesine yazılıyor.
 
O kaliteli olsa bile çevresi kaliteli olacak mı ? Kendisi gibi kaliteli kişilerle yaşayabilecek mi onu diyorum aslında.baksana kadıncağızlar eğitimliyim, güzelim, kültürlüyüm erkek bulamıyorum diye ağlaşıp duruyor.
Herkes kaliteli adam bulup evlenince de size arada değiştirmeye kaliteli erkek mi kalmıyor kıyamam 😂😂😂
Herkes elindekini idareli kullansın sonra el döndürelim mi diyorsun yine ne saçmalıyorsun 😂😂
 
Bir evliliğin yüzde 80'i cinsellik deyip duruyorsunuz ama.vee evet freud gibi herşey cinselliğe bağlı bence.yetişkin bir insanı bu kadar mutlu ve motive eden başka bir şey daha olduğunu düşünmüyorum.hayatın kaynağı.hepimizin oluşma nedeni.cinselliğe ulaşamamak çok büyük bir yoksunluktur, sinirlendirir, mutsuz eder, boşluk hissiyle dolarsın.gerçi herkeisn cinsel isteği de farklı farklı. Biraz kendime göre konuştum.bu arada o adam tacizci.yani dediğin gibi kendini ilim, fen uğruna adayıp, cinselnistekten soyutlanmamış.
İşte ondan bazılarımız yatakta iyi olan kaliteli adam bulunca evleniyoruz. Böyle sinirli ne dediğini bilmeyen bir insan olmuyoruz
 
2.ci cocukta büyüyecek. Evet o hissi biliyorum ben ilk oglumda yatagini kendi odasina kurarken aglamistim sonra 2ci geldi ayni seyi yasadim ama alistim abi kardes kendi kendilerine takiliyorlar. Daha 3 yasinda emin olun büyüdükce daha cok ilgileniceksiniz kreşi okulu dersleri..
 
Hahaha sen birde 10 yaş ve sonrasını gör.
Kelimelerimi seçe seçe kullanıyorum,sakin ve sabırlıyım ona rağmen,beni kimse anlamıyor modunda kızım. Birşey anlatıyor anlamayıp sorarsam aman anne boşver diyor gözlerini devirip. 5 yaşını özlüyorum en azından asgari müsterekte buluşuyorduk bir şekilde şimdi na mümkün.

Ya benimki 4 yasinda simdiden sinyallerini veriyor ergenligin. Her seyi kendi yapmak istiyor, her seyi yapamayacagini soyleyince offf siz bana hic bir seye izin vermiyorsunuz biktim diyor. Sonra disari cikarken ayakkabini giy diyorum offf her seyi bana yaptiriyorsun diyor. 🤦🏻‍♀️
 
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
ben ukala değilim gerçekten iyisini biliyorum yazmışsınız ya yok ukalasınız
 
Çocuğunuz kresteyken kendinize part-time bir iş bulsanız? Ya da kurs.
Tüm hayatınız çocuk olmuş, ondan böyle.
Bence hiç sağlıklı bir düşünce değil. Böyle çocuğuna aşırı düşkün/ bagimli annelerin çocuklarının anksiyite bozukluğu yaşadığı ile ilgili çok fazla yazı okudum (çünkü benim annem de bir tık boyleydi). Böyle aşırı sevilen- tüm dünyanın o olduğu - hayatin merkezine onu koyduğun çocukta 'bana bir şey olursa annem ne yapar' anksiyitesi gelişirmis.
Yani ne kadar sevgi o kadar sağlıklı evlat diye bir şey yok.
Tabii ki çocuğunuzu çok sevin ama onun dışında da bir hayatınız olsun..sonuçta onunla dogmadiniz ki, siz onu dogurdunuz.
Bir kız arkadaşım okuduğu şehirden memlekete dönmek istemedi , iş falan buldu. Bu olay teee 2016 senesinde oluyor. Şu an 2023'teyiz, daha bu ay annesi 'sen nasıl evlatsin,bizi terkettin' minvalinde uzun uzun sitemli mesajlar attı.
Sonunuzun böyle olmaması için odak noktanızı çocuğunuz yapmaktan vazgecin
 
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
sizi çok iyi anlıyorum çünkü bu aralar ben de aynı dönemdeyim. kızımın yenidoğan dönemlerine ait herhangi bir şey gördüğümde burnumun direği sızlıyor çok özlüyorum o günleri. allahım hiç uyumayacak mı, ne zaman banyo yapabileceğim, çay içemedim diye diye 2 buçuk yaşına kadar getirdim ve yalan yok çok rahatım.

ama bilmiyorum işte özlediğim ve istediğim bir şeyler var fakat cesaretim yok. üstelik maddi manevi hiçbir sıkıntım da yok çok şükür ama yapmakla yapmamak arasındayım. üstelik eşim de bazen uzun zaman yanımızda olmayabiliyor, ikimizin de ailesi uzakta yaşıyor, kotarabiliyorum diye yardımcı da almadım buna rağmen cesaret edemiyorum ama istiyorum da.

ne yapmalı şimdi 😅
 
İki oğlum var, Allah uzun ömürler versin, tansiyon hastası olmam yakındır 🙂 kizlar gibi, bebeklerini yedirip icirmiyor ki bunlar, bir köşede evcilik vs oynamiyorlar ki, biraz nefes alalım.

Varsa yoksa koşturma, yükseklerden hoplama, zıplama, masa üstüne cikar mi bir çocuk, benimkiler masalarda, koltuk ustlerinde, yakında duvarlara gelecek sıra of of. Erkek annesi olmak zor, iki erkek annesi olmak çok daha zormus ama çok sevimliler keratalar orası ayrı 😄
benimki 3.5 yaşında kız. aynılar valla gece oldu mu zaten çakiye dönüşüyor yataktan dolap üstüne dolaptan hop tekrar yatağa. birkaç kez sekti yere de yapıştı ama yok devam. arkasından da oğlan geliyor hayırlısı bakalım 🫣
 
Ya benimki 4 yasinda simdiden sinyallerini veriyor ergenligin. Her seyi kendi yapmak istiyor, her seyi yapamayacagini soyleyince offf siz bana hic bir seye izin vermiyorsunuz biktim diyor. Sonra disari cikarken ayakkabini giy diyorum offf her seyi bana yaptiriyorsun diyor. 🤦🏻‍♀️
Benim oğlanda 5 olacak ağustosta. O da öyle susar anne suyumu ver der gidip kendi almak istemez ben çocuğum anne alamam der ama kendi istediģi birşey olunca nedense büyümüş oluyor.
Sabah yine su istedi,yorgunum dedi iyi dedim yorgunsun parka da gidemeyiz bugun bir baktım aliyor.
Ufakken idare etmek kolay. Tatlı tatlı ikna oluyorlar.
Büyüğü böyle kandıramıyorsun. Ağzının içine içine konuşup 2 kelam ediyor onu da anlamazsam vay halime. Hemen ama siz beni anlamıyorsunuz yada boşver anne yeaaa oluyor.
Alişverişte birşey gösteriyorum bak bu sana güzel olur diye,bakıyor beğenmiyor gidip aynı b.kun laciverdine güzel diyor falan. Kafa değişik çalışıyor.
Geçen gün yilsonu gösterisi vardi okulda,dans etti vs neyse yemeğe gidelim dedik saat geç oldu,bana yiyecegi şeyi söyledi,bende kasaya söyledim,yemek siparişini yanlis almış görevli,ikisi de tavuklu burger yani aslında ama resmen gözünden alev çıktı çocuğun,ağzından ateş çıkarabilse baya ejderha olacakmış. (Görevliye birşey demedi ama ben suratından anladım zaten bozulmuş)
Kızım diyorum sakin ol,ama "annoo açım ban". E tamam işte önünde yemek ye,bu da tavuk. Ben bunu mu istedim. Istemedim,değiştirelim bari ver diyorum ona da cık. Sabırla yemeğini yiyip kanına karışmasını bekledim. Sonra biraz normale döndü de iki sohbet ettik,edebildik.
Birde sanki 2 dakika önce gözünden alev cıkaran o değil.
Ki ben teraziyim,kendimi dengesiz bilirdim,kızım yavuz hırsız ev sahibini bastirır misali beni geçti.
Yani çok zor ya valla zor.
Küçükken zor,büyükken zor,büyüyorken bile zor.
Baya karadelik gibi birşey.
Simdiden oģlumun 11 yaşından korkuyorum yalan yok. Kiz sakinleşecek belki o başlayacak deliliğe.
 
Benim oğlanda 5 olacak ağustosta. O da öyle susar anne suyumu ver der gidip kendi almak istemez ben çocuğum anne alamam der ama kendi istediģi birşey olunca nedense büyümüş oluyor.
Sabah yine su istedi,yorgunum dedi iyi dedim yorgunsun parka da gidemeyiz bugun bir baktım aliyor.
Ufakken idare etmek kolay. Tatlı tatlı ikna oluyorlar.
Büyüğü böyle kandıramıyorsun. Ağzının içine içine konuşup 2 kelam ediyor onu da anlamazsam vay halime. Hemen ama siz beni anlamıyorsunuz yada boşver anne yeaaa oluyor.
Alişverişte birşey gösteriyorum bak bu sana güzel olur diye,bakıyor beğenmiyor gidip aynı b.kun laciverdine güzel diyor falan. Kafa değişik çalışıyor.
Geçen gün yilsonu gösterisi vardi okulda,dans etti vs neyse yemeğe gidelim dedik saat geç oldu,bana yiyecegi şeyi söyledi,bende kasaya söyledim,yemek siparişini yanlis almış görevli,ikisi de tavuklu burger yani aslında ama resmen gözünden alev çıktı çocuğun,ağzından ateş çıkarabilse baya ejderha olacakmış. (Görevliye birşey demedi ama ben suratından anladım zaten bozulmuş)
Kızım diyorum sakin ol,ama "annoo açım ban". E tamam işte önünde yemek ye,bu da tavuk. Ben bunu mu istedim. Istemedim,değiştirelim bari ver diyorum ona da cık. Sabırla yemeğini yiyip kanına karışmasını bekledim. Sonra biraz normale döndü de iki sohbet ettik,edebildik.
Birde sanki 2 dakika önce gözünden alev cıkaran o değil.
Ki ben teraziyim,kendimi dengesiz bilirdim,kızım yavuz hırsız ev sahibini bastirır misali beni geçti.
Yani çok zor ya valla zor.
Küçükken zor,büyükken zor,büyüyorken bile zor.
Baya karadelik gibi birşey.
Simdiden oģlumun 11 yaşından korkuyorum yalan yok. Kiz sakinleşecek belki o başlayacak deliliğe.
Ben kendimi kizlarin cocuklugu kolay ergenligi zor erkek cocugun cocuklugu zor ergenligi kolay diye avutuyorum. 😅
 
Genelde bu 2. Bebek romantizmi kiz cocuk annelerine geliyor zaten 🤣 benim de 4 yasinda oglum var. Cok seviyorum, ama baska cocuk istemiyorum.
benim arkadaşa oğlundan sonra geldi o... oğlu çok yumoş, minnoş bi bebekti.. 2 yaşına gelirken kardeş istedi... ikiz gibi büyürler diye. 2.5 da ikizler doğmasın mı. 3üz gibi büyüyyorlar. hadi onu geçtim minnoş bebek de canavara döndü. 2 yaramaz ortalığı birbirine katıyor. biri nisbeten uyumlu. oda gece uyumuyormuş... arkadaşımın 3 hunisi var şimdi kafasında
 
Ben de bunu tek düşünen ben miyim diyorum tam uykusuz geceler bitmiş memeden ayrılmış, parkta kendi başına oynayabiliken neden bu çılgın düşünceler diyorum 😊 annelik = delilik Allah sağlık versin isterseniz doğurun 😍
 
Bir yerde okumuştum bazı anneler ilk çocukları büyüdükten evden ayrıldıktan sonra bana bağımlı bir varlık olmalı diye ikinci çocuğu yapıyormuş. Belki de ilk çocuğunuzun bağımsızlığını kabullenemediniz. Sizi bağımlı kalmasını istiyorsunuz bilinç dışı.
 
Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.

3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Bebek halini ozluyorsunuz sanırım o yüzden böyle bı boşluk var. Yaş olarak ideal bı aralık bence hamile kalma doğum süreci falan derken 4 yaş kadar fark olacaktır. Ama maddi ve manevi hazır hissetmek önemli. Çünkü bebek bakmak gerçekten zahmetli ve sabır gerektiren bişey. Ve tabi ekstra birde büyük çocugun sorumlulukları olacak. Çocuk sayısı tercih meselesi tamamen sizin kararınız. Ama biraz kendinize zaman taniyin hisleriniz değişmezse nasip olur inşallah sağlıklı bı şekilde 🌸
 
Back
X