Çocuğum için işimi bırakmalı mıyım?

çalışan anne çocukları zaman ilerledikçe daha güçlü ve olgun oluyorlar.
işinizi bırakmayın.
ona sesli,kumandalı dikkatini çekecek bir oyuncak alın. o oyuncak ananeden dursun. oraya gittikçe oynayacağım sevinciyle biraz susabilir.

annem beni de kardeşimi de hep 2 aylıkken bırakıp çalışmış. bize de ananem yada babaannem bakardı.
 
belkide bugün kızımın benim arkamdan 2 saat boyunca ağladığını bilmeseydim daha farklı yazardım
bende 2.5 aylıkken işime başladım ve bizimde son 1 aya kadar sorunumuz olmamasına rağmen şimdi
daha çok zorlanıyoruz
zorlanan kızım ben ise bunları duydukça zorlanıyorum
annesi çalışmayan bir çocuktum annemi her defasında bana kapıyı açmış olarak görmek çok mutlu ederdi
şimdi kızımla nerdeyse ev işlerimi bir kenara bırakıp üstümü değiştirmeden paylaşıma başlıyorum
aman benimle vakit geçirsin yarım kalmayalım diye
benimde kayınvalidem bakıyor kızıma çokta güzel bakıyor saolsun..
herhangi birşeyimi unutmuşsam annemde hırkam gibi gün boyu elinden bırakmıyormuş
sürekli annenin annenin diye tekrar ediyormuş
ben saat 6.15 gibi evde oluyorum ve kızım henüz 1,5 yaşında olmasına rağmen saat 4,30dan sonra pencerede bekliyormuş
tüm bu yaşananlardan sonra ben kızım için değil
hayat şartları ve mücadelesi için çalışıyorum
kızım için olsaydı çalışmamam gerekirdi
nacizane fikrim
evinde oturup çocuk büyüten tüm anneler çok büyük lüks sahibisiniz bana göre..
sağlıkla kalın
 
Son düzenleme:
ben de anneme küsüyormuşum. annem çok üzülüyormuş. ama sonra alıştım. bilgilerinde memur yazıyor. devlette çalışıyorsun sanırım. işini bırakma derim. alışır çocuğun. şimdi bırakıp çocuğuna baksan bu sefer anaokulunda aynı şeyi yaşayacaksın.
 
ben de çalışan anne çocuğuyum yalnız bizim ananem bize gelirdi biz ona gitmezdik
başlarda zorlandığımı tahmin ediyorum ama sabah annem işten baya önce kalkardı 6 gibi fln ben de öyle biraz oynardık biz öyle giderdi
öğlen fln da yakındı zaten yine uğrardı
akşam ise biraz oynar bizle ev işlerine dalardı
ama ben bu konuda hiç sıkıntı çekmedim açıkçası
hatta beni güçlü ve birine bağımlı olmayan biri haline getirdi bence bu olay
şuan bile odama çekilip yalnız bi şekilde dinlenmeyi seçiyorum
illa etrafımda biri olsun mantığında insan çok etrafta belki onlar küçükken annelerinden kopamayanlardı :)
bence evli değilim çocuğum da yok duygusallığını tahmin edemem ama çalışmana devam et
ayrıca imkanı varsa annen size gelsin tabi çok zorlamış olcaksın anneni ama gerçekten kendi evinde odasında olmak onurahatlatır
yabancı bi yer olması da onu geriyordur
ayrıca anneanneye ait bi oyuncak varmış edası verebilirsiniz
o geldiğinde ortaya çıkar o oyuncakla oynıcam diye sevinir fln
gün içinde telefonla arayın sesinizi duysun bebeğiniz yemeğini yedin mi fln diye sorular sorun eminim sizi anlıyacaktır akşam geldiğinizde konuşun uslu durdun mu bakıyım yemeğini yedin mi afferim benim kızıma/oğluma diye anlamıyorlar diye düşünüyoruz ama aslında çok güzel anlıyorlar emin olun. çalışırsanız ona güzel oyuncaklar alıcağınızı söyleyin arada elinizde oyuncakla gelin bugün işten verdiler senin için diyin çocuk oraya gitmenizin bi sebebi olduğunu anlasın
 
bende şuan hamileyim ve şimdiden bu durumun stresi beni sıkmaya başladı...
çok zor bir karar..bazen diyorum tek çalışan ben değilim zamanında benim annemde çalışıyordu ve ben kreşte büyüdüm..
ama annem her zaman der çok zordu seni bırakıp işe gitmek ama daha iyi bir gelecek sunabilmek ve kendine güveni tam olan, sorumluluk sahibi, iletişimi kuvvetli bir çocuk yetiştirmek adına iyiki çalışmaya devam etmişim diye...dediğiniz gibi çocuklarda zamanla alışıyorlar bu duruma..
ama tabi bir yandan da işin manevi yönü var..allah bizim gibi çalışan annelere sabır versin..
 
arkadasım devletteysen ucretsız ızın alsan nasıl olur
sadece cocukların gelecegı ıcın calısmıyoruz arkadaslar bunca yıl emek vermıssınız bellı bır yere gelmıssınız ha dıyınce cıkılmıyor hayat sartları malum dıyerek anlamaya calısıyorum
ama bana gore gelecektekı ıhtıyacından su ankı ıhtıyacı daha elzem yavrularımızın,
annesız buyumus bır ınsan olarak o kocaman boslugu 30 yasımda bıle tasıyorum ıcımde.
 
Meslekte memur yazıyor ama memur değilim resmi dairede sözleşmeli işçi olarak çalışıyorum o kısmı değiştirecektim her defasında unuttum hemen düzeltiyorum.Yani ,işi bırakırsam memurluğu yakmış falan olmuyorum.Ama işim çok iyi ve rahat haftasonları tatil resmi daire olduğu için.Çıkarsam böyle bir iş bir daha bulamam onuda biliyorum.Çalışmaya bir yandan ihtiyacım var ama çalışmasamda açlıktan ölmeyiz sadece harcamalarımızı biraz daha kısıtlarız.Eşime birkaç defa ima ettim bu konuyu erkekler tabi daha düz bakıyorlar herşeye yada benim kocam öyle en azından.tabiki işi bırakmam taraftarı değil bugün onada kızdım ya çok anlayışsız ben karga gibi düşünüp duruyorum birde onunla tartıştım offffff
 
gulshenidil .!.:
belkide bugün kızımın benim arkamdan 2 saat boyunca ağladığını bilmeseydim daha farklı yazardım
bende 2.5 aylıkken işime başladım ve bizimde son 1 aya kadar sorunumuz olmamasına rağmen şimdi
daha çok zorlanıyoruz
zorlanan kızım ben ise bunları duydukça zorlanıyorum
annesi çalışmayan bir çocuktum annemi her defasında bana kapıyı açmış olarak görmek çok mutlu ederdi
şimdi kızımla nerdeyse ev işlerimi bir kenara bırakıp üstümü değiştirmeden paylaşıma başlıyorum
aman benimle vakit geçirsin yarım kalmayalım diye
benimde kayınvalidem bakıyor kızıma çokta güzel bakıyor saolsun..
herhangi birşeyimi unutmuşsam annemde hırkam gibi gün boyu elinden bırakmıyormuş
sürekli annenin annenin diye tekrar ediyormuş
ben saat 6.15 gibi evde oluyorum ve kızım henüz 1,5 yaşında olmasına rağmen saat 4,30dan sonra pencerede bekliyormuş
tüm bu yaşananlardan sonra ben kızım için değil
hayat şartları ve mücadelesi için çalışıyorum
kızım için olsaydı çalışmamam gerekirdi
nacizane fikrim
evinde oturup çocuk büyüten tüm anneler çok büyük lüks sahibisiniz bana göre..
sağlıkla kalın
Genişletmek için tıkla...

Evet aynı şeyleri yaşıyorum bende 2 haftadır hastalıktan desem değil şu an herhangi bir rahatsızlığı yok nazlanacak.Büyüdükçe bırakıp gittiğimin farkında daha çok ve o yüzden sıkıntı yaratıyor.bende saat 6 buçukta evde oluyorum.Bunalıma girdim resmen ya kendimi acımasız gibi hissetmeye başladım huysuzluklarını duydukça kendimi kötü hissediyorum işede herkese yansıyor yüzümden belli oluyor işyerindede hastamısın diye soruyorlar.İki tarafada yararlı olamıyorum gibi geliyor.İşe de kafayı veremiyorum.Çok zor bir durum.1-2 hafta daha bakıcam değişme olacakmı bakalım
 
seherrr .!.:
Meslekte memur yazıyor ama memur değilim resmi dairede sözleşmeli işçi olarak çalışıyorum o kısmı değiştirecektim her defasında unuttum hemen düzeltiyorum.Yani ,işi bırakırsam memurluğu yakmış falan olmuyorum.Ama işim çok iyi ve rahat haftasonları tatil resmi daire olduğu için.Çıkarsam böyle bir iş bir daha bulamam onuda biliyorum.Çalışmaya bir yandan ihtiyacım var ama çalışmasamda açlıktan ölmeyiz sadece harcamalarımızı biraz daha kısıtlarız.Eşime birkaç defa ima ettim bu konuyu erkekler tabi daha düz bakıyorlar herşeye yada benim kocam öyle en azından.tabiki işi bırakmam taraftarı değil bugün onada kızdım ya çok anlayışsız ben karga gibi düşünüp duruyorum birde onunla tartıştım offffff
Genişletmek için tıkla...

Arkadaşım insanlar oyle yerlere girmek için kırk takla atıyorlar.Yapmayın nolur.
Hep verdiğim bi örnek var şimdi büyütüyoruz filan:
İlerde istediği kotu botu montu almak için btcemizi ayarlayamadığımızda yada alamadığımızda bize diyecek mi,helal olsun anne sana beni büyüttün sen baktın çalışmadın ödün verdin kendinden diye.
Az gerçekçi olalım;bana ne çalışsaydın diyecek..Diyecek bunu..
O yüzden annelik çalışıp çalışmamayla ölçülmez.Ben ne anneler tanıyorum çocuk yapıyor kadın peşpeşe,üçünü bakmak için çalışmıyorum diyor,ama gün gün geziyor.Çocuklar bakıcıda okulda filan..
Sakın bırakma arkadaşım,sakın.Bak ben hamileliğimde bıraktım şimdi iş bulamıyorum.Kendi işime de şartları ağır diye dönemiyorum.
 

çalışan bir anne olarak söylüyorum.. sakın sakın işinizi bırakmayın. sizin işiniz çocuğunuzun geleceği. gerekirse annenizin yanına bir yardımcı tutun ama işinizi bırakmayın..
 
İlk önce emzirmeyi bırakın. Çünkü gittikçe bu yüzden bağlılığı daha da artacak. Zaten yeteri kadar emzirmişsiniz.

İşi bırakmayı da düşünmeyin. Sonuçta elbet bir gün onu kreşe ya da bakıcıya bırakıp işe başlayacaksınız. Ha bir gün önce ha bir gün sonra.

Merak etmeyin zamanla alışacaktır.

Çocuk sahibi değilim ama çocuk sahibi olduğumda da 6 aydan sonra evde oturamam ben. 6 ay emzirir bakarım sonra da iş hayatına doğru tekrardan yönelirim. Daha fazlasına gerek olduğunu da düşünmüyorum. Çünkü önemli olan kaliteli zaman geçirmektir. Ben çocuğumu sevgi olarak yetebiliyorsam saatin önemi yok. İçiniz rahat olsun. Elbet aksi düşüncelerde bulunanlar olacaktır. Ama herkes kendi için yaşar.
 
Benim annem evde çocuk bakıcılığı yaptı. Senelerce kendi çocuğu gibi ilgilendi. Biz kardeşimiz gibi sevdik şımarttık. Adı Abdullah...
Bizim evde birimizin kucağından inip diğerinin kucağına gidiyordu, bi an bile sevgisiz ilgisiz kalmadı.60 yaşındaki babam bile etrafında dönüyodu. Zaten ailemizde de çocuk çok sevilir.

Bu kadar yoğun ilgi ve sevgiye ragmen çocuk sık sık mutsuz oluyodu, aklı hep annesindeydi, onu sayıklıyodu sürekli.

Çocuk her türlü sevgiyi görüyordu ama anne sıcaklığından öylesine mahurmdu ki, şimdi büyüdü ve huysuz yaramaz bi çocuk olup çıktı. Biraz annenin verdiği eğitimle de alakalı tabi bunu kabul etmek gerekir. Ama ben genel anlamda annesi çalışan çocukların büyük eksikliklerle büyüdüğünü düşünüyorum

Ve bu sadece çocuk için değil bence anne için de eksiklik... Abdullah ilk adımını bizimleyken attı, ilk kelimesini bize söyledi, ilk karnı ağrıdığında bizim kucağımızda ağladı, dişinin çıktığını ilk biz gördük, ve ve ve en önemlisi en temel öğretileri bizden aldı (tuvalet, yeme-içme gibi) vs vs.. böyle uzar gider

"Çocuğuma iyi bir gelecek kurmak için çalışıyorum" diyenleri yadırgamıyorum, bu da bir nebze haklı bir gerekçe ama maddi anlamda çok da darda kalınmayacaksa çocuğun en ihtiyac duyduğu dönemde annesini yanında bulması taraftarıyım

ilerde benim de maddi sıkıntılarım olur belki ben de çalışan bir anne olabilirm bilemem ama doğrusunun bu olmadığı görüşündeyim
 
Ayrıca şunu da eklemek istiyorum
Her durumda en önemli etken annedir
Anne ne kadar bilinçli ve kaliteliyse çocuk da o kadar sağlam bi birey oluyor
Bütün gün çalışmasına ragmen işinden arta kalan en ufak bir zamanını çocuğuna ayıran annelere saygı duyarım. Eger anne çocuğuna manevi anlamda da yetebiliyosa çalışmalıdır da bence...
Ama maddi anlamda problemi olmayan bir bayansa, ne olursa olsun çalışmaması ve vaktinin tamamını çocuğuna ayırmasından yanayım.
 
isin ayrilmanizi kesinlikle tavsiye etmiyorum...
bir sure sonra alisacaktir zaten, duzene girecektir.
hem kendi psikoljiniz acisindan hem de geleceginiz acisinda isinizi birakmaniz yanlis olur.
cocugunuzun bu durumdan cok etkilenecegini sanmiyorum yani anne olarak bir tek siz calismiyorsunuz sonucta sizin durumunuzda oaln bir cok insan var ve bir sure sonra taslar yerine oturuyor.
ayrica issizligin, maddi zorluklarin hukum surdugu bu zamanlarda isinizi birakmaniz dogru olmaz.
2 yil calismadiniz sonra yeniden calisma hayatina donmek isteyeceksiniz belki, ama eski isinize yine sahip olabilecek misiniz?
bence iyi dusunun...
is bulmak zor bu devirde...
 
ocwmays .!.:
Benim annem evde çocuk bakıcılığı yaptı. Senelerce kendi çocuğu gibi ilgilendi. Biz kardeşimiz gibi sevdik şımarttık. Adı Abdullah...
Bizim evde birimizin kucağından inip diğerinin kucağına gidiyordu, bi an bile sevgisiz ilgisiz kalmadı.60 yaşındaki babam bile etrafında dönüyodu. Zaten ailemizde de çocuk çok sevilir.

Bu kadar yoğun ilgi ve sevgiye ragmen çocuk sık sık mutsuz oluyodu, aklı hep annesindeydi, onu sayıklıyodu sürekli.

Çocuk her türlü sevgiyi görüyordu ama anne sıcaklığından öylesine mahurmdu ki, şimdi büyüdü ve huysuz yaramaz bi çocuk olup çıktı. Biraz annenin verdiği eğitimle de alakalı tabi bunu kabul etmek gerekir. Ama ben genel anlamda annesi çalışan çocukların büyük eksikliklerle büyüdüğünü düşünüyorum

Ve bu sadece çocuk için değil bence anne için de eksiklik... Abdullah ilk adımını bizimleyken attı, ilk kelimesini bize söyledi, ilk karnı ağrıdığında bizim kucağımızda ağladı, dişinin çıktığını ilk biz gördük, ve ve ve en önemlisi en temel öğretileri bizden aldı (tuvalet, yeme-içme gibi) vs vs.. böyle uzar gider

"Çocuğuma iyi bir gelecek kurmak için çalışıyorum" diyenleri yadırgamıyorum, bu da bir nebze haklı bir gerekçe ama maddi anlamda çok da darda kalınmayacaksa çocuğun en ihtiyac duyduğu dönemde annesini yanında bulması taraftarıyım

ilerde benim de maddi sıkıntılarım olur belki ben de çalışan bir anne olabilirm bilemem ama doğrusunun bu olmadığı görüşündeyim
Genişletmek için tıkla...

bu arkadaşın söylediklerine aynen katılıyorum ve şunu ekliyorummm..

işiniz elinizden gidince üzülürsünüz.. çocuğunuz elinizden gidince yanarsınız..
 
bende çalışan bir anneyim ve kızımı babanesine bıraktığımda 4 aylıkdı
iişimde çalışma şartlarım çok iyi en azından işimle evim arasında 10 dk mesefa var.
ilk işe başladığımda bakacam zor gelirse eğer işi bırakırım dedim
ama kızım babanesini seviyor ve çok güzel bakıyordu benim kızımda geçtiğimiz kış inanılmaz huysuzdu
ama bu dönem geçti bence tünm çocuklarda dönem dönem huysuzluklar oluyor.
maddi anlamda iyi olsanız bile çalışan anne olarak bence en güzeli ona iyi vakit ayırmak ve çocuğunuza faydalı olmaktır ki.
benim kızım bana hiç küsmedi yada annem nerde diye ağlamadı ki babasından bile daha düşkün beni görünce ne baba ne babane hiç birini görmüyor.
bence işinize devam edin geçici bir durum bu
 
ocwmays .!.:
Çocuk her türlü sevgiyi görüyordu ama anne sıcaklığından öylesine mahurmdu ki, şimdi büyüdü ve huysuz yaramaz bi çocuk olup çıktı. Biraz annenin verdiği eğitimle de alakalı tabi bunu kabul etmek gerekir. Ama ben genel anlamda annesi çalışan çocukların büyük eksikliklerle büyüdüğünü düşünüyorum
Genişletmek için tıkla...


Çocuk sizin yanınızda,kalabalık bir ailede büyümüş,annenin bunda pek suçu olmasa gerek sengözlerimebaksanab
Çalışan annelerin çocuklarında neden büyük eksiklikler olsunki,evde olduğun zamanlar ona göstermen gereken ilgiyi,sevgiyi verdikten sonra bence çalışan anne çocukları daha sosyal ve girişimci oluyor.
Bende iki tane pırlanta gibi çocuk yetiştirdim,çalışarak ve birini 40 günlükken,diğerini 3 aylıkken anneme bırakıp işe gitmiştim.Çok zorluklar çektim tabiki,çocuklar huzursuzluk yapıyorlar ama bu her çocukta oluyor.Çalışmayan annenin çocuklarındada oluyor fakat çalışan anne daha yorgun olduğu için ona daha zor geliyor.
 
oğlum sabah arkamdan bir müddet yine ağlamış kapının önünden gelmemiş.Dün akşam çom eğlenceli vakit geçirdik haftasonlarıda öyle ev işiyle falan çok uğraşmıyorum yaparsamda onunla oynayarak işi oyuna çevirerek yapmaya çalışıyorum.Şu anda işi bırakma konusunu biraz erteledim zamana bırakıcam arkadaşlar bakalım zaman ne göstericek??
 
Hepinize yorumlarınız için teşekkür ederim.Çalış diyenlerde çalışma diyenlerde çok haklı...
 
ben kadınların çalışması taraftarıyım hayatta her şey olur zaten çocuklarımızın gelecegi için gereklide bu ilk doğumumda 2 ay sonra işe başladım kızımdada 4 ay sonra annem -kayınvaldede bakmadı bakıcıda kreşde büyüdü benim çocuklarım hiç pişman deilim hem kreşe giden çocukla gitmeyen çocuk arasında bir sürü farklar var diosunki annem zordurumda bir arkadaşımın yaptığı gibi annene çocuk için yardımcı olacak birini bul hem annen rahat eder hem senin gözün arkada kalmazayrıca arkandan ağlamasınıda sorun etme bu dönemlerde olur normaldir
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Y
  • Kilitli
Eşim ve abisiyle ortak işi
Yorumlar
15
Görüntüleme
1K
Dreamies
Dreamies
S
Kv ilk çocuklarınıza bakarım demişti.
5 6 7
Yorumlar
138
Görüntüleme
5K
anderunmastisi
A
S
Eşimin bencilliği
2 3 4
Yorumlar
63
Görüntüleme
4K
Cherry92
C
C
Bir derdim var
Yorumlar
13
Görüntüleme
1K
kedimiyav
K
amberveyasemen
Meme Dikleştirme+Protez Ameliyat Sürecim (Fotoğraflı) - İZMİR
9 10 11
Yorumlar
218
Görüntüleme
38K
amberveyasemen
amberveyasemen
Back
X